Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Οδός ονείρων


Ζευγάρι λίγο πριν, λίγο μετά τα τριάντα. Φαίνονται κουρασμένοι. Η κοπέλα πρωινή δουλειά αν κρίνω από την εγρήγορση της τις πρωινές ώρες. Ο άντρας με ψαρά μαλλιά χτενισμένα στην τρίχα και πρόσωπο που δείχνει να το έχει ποτίσει η νύχτα. Τους βλέπω συχνά στη γειτονιά μου. Κάθε μέρα πλέον.



«Πότε με βοήθησες τελευταία φορά;»

Ετοιμάζουν ένα μπαρ σε κεντρικότατο δρόμο. Σε μια πρώην κακόφημη παραμυθογειτονιά.. Που αν πληρώσεις ένα ενοίκιο ακριβά και πάρεις ένα ρημάδι και του βάλεις δέκα καθίσματα και ένα μπαρ θα γίνεις λέει ζάμπλουτος. Αυτοί πήραν τον πιο μεγάλο χώρο της περιοχής. Όλη την περιουσία τους θα κόστισε. Στα σίγουρα. Χθες τους πέτυχα να μαλώνουν. Η γυναίκα κόκκινη και ο άντρας με το κεφάλι κατεβασμένο και τα χέρια στη μέση σε θέση άμυνας. Όλη η γειτονιά άκουσε τις φωνές τους για το ποιος έχει δώσει πιο πολύ χρόνο για να γίνει αυτό το μαγαζί. Η γυναίκα πιστεύει ότι τα έχει κάνει όλα μόνη της. Ο άντρας ότι αδικείται. Σήμερα πάλι τους βλέπω καθισμένους στα απέναντι σκαλοπάτια εξουθενωμένους αλλά ήρεμους. Η γυναίκα ακουμπάει το κεφάλι της τρυφερά στον ώμο του άντρα. Σήμερα τα πράγματα πάνε καλά φαίνεται στο μαγαζί. Σπουδαίο πράγμα τα όνειρα τελικά Αν και καμιά φορά άπληστο..

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Ο θάνατος μιας γενιάς,,,


Βρέθηκαν πάνω στην μετάβαση μιας εποχής. Λίγο δυσκολεύτηκαν αλλά είχαν και ευκαιρίες. Μιλιούνια ευκαιρίες να βγάλουν χρήματα, να χτίσουν εξοχικά ή στην χειρότερη να κάνουν το καπρίτσιο τους. Και δώστου οι θέσεις και τα αξιώματα και η άποψη και τα συγκεντρωμένα κεφάλια γύρω τους που γνέφουν θετικά σε κάθε προτασή τους. Και όσο και αν η προηγούμενη χιλιετία τους τα έδωσε όλα απλόχερα η καινούργια που ήρθε δεν τους έκανε το χατήρι. Η τεχνολογία τα σάρωσε όλα σε χρόνο dt, η μεσαία τάξη έμεινε ταπί και ψύχραιμη και παντώς είδους αρλουμπολογία και βερμπαλισμός θάφτηκε κάτω από τη γέννηση και το μεγάλωμα μιας άλλης γενιάς. Άναρχης και έτοιμης να καταπιεί κάθε κατάλοιπο μιας εποχής που κινήθηκε με τόσο αργούς ρυθμούς που δεν κατάφεραν να δουν, ούτε το τελείωμα της. Μόνο αγκάθι στη ξέφρενη πορεία αυτής της γενιάς, κάτι απολιθώματα στενάχωρα που ήρθαν και τους έκατσαν στο λαιμό γιατί ξέμειναν με ένα ρολάκι γενικής επιστασίας της νέας αυτής εποχής. Τούτα τα απολιθώματα προσπάθησαν να ανασκαλίσουν τη χιλιετία που ήρθε. Και μέχρι ενός βαθμού τα κατάφεραν. Και την τεχνολογία κουτσά στραβά διαχειρίστηκαν και τις νέες τάσεις μελέτησαν και τη νεανική αργκό μετέφρασαν. Από ενα πράγμα δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν. Από τον φόβο για το άγνωστο που όσο και αν το μελέτησαν δεν μπορούν να το κάνουν μέρος της ζωής τους. Και πανικοβάλλονται. Και πανικοβάλλουν και άλλους. Μικρές φωνές με μεγάλα σινιάλα. Αντί να αγκαλιάσουν το μέλλον που έρχεται του κλείνουν τη πόρτα αποκλείοντας όποιον άλλο προλαβαίνουν για να μη μείνουν μόνοι. Μόνοι σαν απατημένοι σύζυγοι μιας εποχής που απαίτησε από αυτούς το αυτονόητο. Αντί να την διαβάσουν να την ζήσουν.