Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Προεκλογική αφισοκόλληση


Απλό, λιτό και κατανοητό το μήνυμα. ;-D

Τρίτη 28 Αυγούστου 2007

Στο Βερολίνο θα ψάχνουμε για πράσινο...


3.500.000 εκατομμύρια κάτοικοι, 44% πράσινο. Εξού και η εικόνα. Και ας κάτσουμε να κορδωνόμαστε για τα δικά μας τα παλιά. Ευρολιγούρης δεν είμαι πληγώμένος όπως όλοι είμαι και σιχάθηκα ακόμη και τη μεταπυρική ντεμέκ οργάνωση. Χαιρόμαστε που για να παραλάβουν οι έρμοι οι καμμένοι τα τρια χιλιάρικα δε χρειάζεται να προσκωμίσουν μια ντάνα χαρτια. Τι λές ρε παιδί μου. Εγώ λέω και αυτή τη φορά να τρέξουν πρώτα για τη βεβαίωση μετά για το χαρτόσημο μετά για να φιλήσουν της παντόφλας το οικόσημο που λένε τα Ημισκούμπρια. Ή δε τράπεζες άλλη ιστορία. Έπρεπε να φτάσει στα κανάλια για να σταματήσουν -αν σταμάτησαν- να κρατάνε έμβασμα απο τις δωρεές για τους πυρό-ανοργανωσο-πληκτους. Τόσα σπίτια έχετε φάει ρε γυφταρμάδες το 1,1ευρώ του κοσμάκη τι θα σας κάνει. Αλλά και εσάς ποιός σας έλεγξε τόσα χρόνια..Δε βαριέσαι μωρέ...

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

Γαμημένοι...


Συνέντευξη με τους τραυματίες απο τη πυρκαγιά...Πάρτε και απο τα απανθρακωμένα πτώματα...κοράκια.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Ωραίος καφές


2 με 3.50 το μεσημέρι στη Ζεύξιδος με νέα ωραία δημοσιογραφίνα που λατρεύει τη δουλειά της. Γειά σου ρε Δ. μούρη! Αυτά τα σημαντικά νέα για σήμερα. :)

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Αφιερωμένο στον Γιάννη Μαρκόπουλό


Και στην απόφαση του να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας


"Σε θυμάμαι να τραγουδάς για όσους σκέφτονται, να γράφεις για όσους αντιστέκονται να παίζεις μουσική κι εμβατήρια, να φτύνεις αίμα στα κρατητήρια. Να φωνάζεις κι από τ’ αδικο να πνίγεσαι, να πεθαίνεις, να αντέχεις, ν’ αγωνίζεσαι, να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι. Και τώρα να σιωπάς, να πουλάς, και να δίνεσαι, να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι, να κυβερνάς, να χτυπάς, να υποκλίνεσαι, να ‘κονομάς, να ευλογάς και ν’αμύνεσαι. Να γράφεις απλώς, να περνάει ο καιρός, να δικάζεις σα να ‘σαι θεός, να σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι, να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι.


Ρε, τσάμπα πήγανε όλα, τραγούδια κι αίμα ποτίσαν ψέμα όλα λυγίσανε κι όλα σαπίσανε σ’ όσα αγαπήσανε, πάνω τους φτύσανε. Τσάμπα πήγανε όλα και παραδόθηκαν και μαντρώθηκαν, ήπιανε όλη την εξουσία, φάγαν καλά και στηλώθηκαν. Tώρα βρωμάει σαπίλα κι εσύ - τι ξεφτίλα - ράβεις όλα τα στόματα, πατάς επάνω στα ίδια μύρια πτώματα που εσύ πρώτος θρηνούσες, το δίκιο ζητούσες στα μάτια των εχθρών κοιτούσες και τους τραγουδούσες. Πάνε όσα είδες όμορφα τώρα κατάλαβες τυχαία πως βρέθηκες, στο χρόνο δέθηκες, τα πάντα ανέχτηκες, το βούλωσες, δέχτηκες. Πάνε όσα ονειρεύτηκες, αν τα ονειρεύτηκες. Τώρα τα έχασες όλα αφού.... Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες κι ως το πρωί, κοίτα πως γέρασες. Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.


Ναι ρε, τα είδα όλα, πασόκους – φασίστες, σκυμμένους αρτίστες, μπάτσους – καριερίστες. Ναι ρε, τα είδα όλα κι ο κύκλος γυρίζει, ψοφίμι μυρίζει κι αυτό που σου αξίζει, το ζεις, τ’ αγοράζεις, το τρως, το ψηφίζεις, το ακούς, το ικετεύεις, το πονάς και το βρίζεις, το αγκαλιάζεις, το φτύνεις, στο παιδί σου το αφηνείς, το γλεντάς, το δικάζεις, στο κελί σου το κλείνεις. Ναι ρε, τα είδα όλα και όλα μακριά μου, βγαίνω στους δρόμους και σκιάχτους μιλιά μου, η ζωή, η χαρά μου, η φωτιά στη καρδιά μου, ξαναγίναν δικά μου ενώ εσύ.... όπου κι αν πας, όλα τα έχασες και ν’ αγαπάς, για πάντα ξέχασες. Φως στα παλιά τα περασμένα σου, σκοτάδι αγκαλιά τα γερασμένα σου. Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες κι ως το πρωί, κοίτα πως γέρασες. Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες."

(Β.D.Foxmoor)


Υ.Γ. Και οι πιο μεγάλοι καμιά φορά, λίγο πριν πεθάνουν προτιμούν να "μαζέψουν". Ποιός ξέρει γιατί..

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

Ατενίζοντας τη Πράγα

Αυτά τα μούρλια πιτσιρίκια τα τσίμπησα απο το ταξίδι-άδεια-διάλλειμα-εικόνων συλλέκτη απο Πράγα-Δρέσδη-Βερολίνο. Ναι σιγά μη κάτσω να τα περιγράφω σα να μαι καμιά θείτσα. Σκόρπιες εικόνες. Οι ατάκες της Α., το βλέμμα της Ε., ο Γ. ο ξερόλας, τα κάριβουρστ, τα τρομακτικά αγάλματα, η ζώνη αγνότητας, οι πουτάνες στην Εβραϊκή συνοικία, τα μηνύματα απο τους κολλητούς, η κολλημένη μούρη στο τζάμι του λεωφορείου, τα πιο ωραία μάτια του κόσμ0υ στην Ιρλανδέζική μπυραρία στη Δρέσδη, το τηλέφωνο που ποτέ δε ζήτησα, οι αποχαιρετισμοί, το check in, η απογείωση. Μετά Ελλάδα. Ο μαλακόμπατσος στο Μακεδονίας που δε με αναγνώριζε στην ταυτότητα, η τηλεόραση, η πυρκαγιά στη Πεντέλη, θάνατος, ξεχασμένα φαντάσματα. Έλα όμως που είναι και τα χάχανα του Γ. και του Α. στη θέα της αντιασφιξιογόνας μάσκας που αγόρασα, η μπύρα με τη Σ., οι 4 μερούλες στο Ποσείδι με αντίσκηνο, οι μαλακίες στο γραφείο όταν γύρισα, τα χαμόγελα που με περίμεναν και η ζωή που είναι ωραία και εδώ και παντού τελικά.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007

Αφού δε κάνει πια να σε αγγίζω, αφού δε κάνει πια να λέω πως σ’αγαπώ,


καλύτερα στους δρόμους να γυρίζω και όπως βαδίζω έτσι τυχαία να σε δω.