Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Ξανάμανα...



Και το χάπι πάλι χρυσώθηκε και ο αστός στις ομιλίες κατέβηκε και σημαίες με πράσινους ήλιους, μπλε δάδες και κόκκινα δρεπάνια κράτησε ψηλά φωνάζοντας συνθήματα που άλλοι του επέβαλλαν. Για ποια ελευθερία ρε γ…το;

Θυμάμαι…

Τον Ανδρέα να βγαίνει μισός άνθρωπος από το νοσοκομείο με την καλοστεκούμενη σύντροφο του να χαμογελάει. Τον Κωνσταντίνο με το μπαστούνι του γκολφ παραμάσχαλα να κάνει δηλώσεις στα διψασμένα για ρεπορτάζ μικρόφωνα. Θυμάμαι και τον Μιλτιάδη στα λίγα φεγγάρια που έζησε το όνειρο του να γίνει αρχηγός κόμματος να ζητωκραυγάζει «Καρδίτσα, Καρδίτσα». Άλλες φορές πάλι σκοντάφτω πάνω στην εικόνα του Κώστα να κάνει αμήχανα δηλώσεις μετά την νύχτα των Ιμίων. Αλήθεια θυμάται κανείς την Αλέκα τον Δεκέμβριο που μας πέρασε και την στάση που κράτησε; Γιατί εγώ την θυμάμαι. Ξέρεις τι δεν θυμάμαι; Τον συμπατριώτη και αδερφό μου να έχει σηκώσει κεφάλι. Και να έχει στρέψει την οργή και την δυσαρέσκειά του εκεί που πρέπει. Αυτό δεν θυμάμαι ποτέ να έγινε.

Οι φίλοι μου...

Και σε όποιον αρέσουνε...

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Ανυπομονώ...


Να έρθει η έκτη Δεκεμβρίου του 2009 και να εχω κερδίσει το στοίχημα με τον εαυτό μου. Ότι τούτη η γενιά δεν ξεριζώνει με τα χέρια τις περιοχές του εγκεφάλου της που την κάλεσαν πριν από 365 μέρες ακριβώς να κατεβεί στους δρόμους και να ρημάξει τον παλιό κόσμο.

Ανυπομονώ

Να κατεβώ στην πορεία εκείνη την μέρα. Να κοιτάξω στα μάτια έναν έναν όσους αντικρίζουν την μάζα αμήχανοι και να τους λυπάμαι για την ευκαιρία που έχασαν να απαλλαγούν έστω και προσωρινά από την τραγική τους ζήση και την εκούσια υποταγή τους στον μεγαλύτερο τύραννο όλων της ανθρωπότητας. Τον φόβο.

Ανυπομονώ

Να αποδείξω ότι τούτη η γωνιά του πλανήτη δεν χαρακτηρίζεται από το τίποτα. Και ότι οι γιομάτες από ζώα που τραβάνε μαλακία με τον εαυτό τους καφετέριες της παραλίας εκείνη την μέρα θα είναι άδειες και ότι οι θαμώνες τους για λίγες ώρες από όρθια τετράποδα θα μετατραπούν σε ανθρώπους με αξίες και ιδανικά.

Ανυπομονώ

Να δω να ξεφτιλίζονται όλα εκείνα τα καλλιτεχνάκια και πολιτισμικά υποσπέρματα που έκαναν τον θάνατο ενός παιδιού παντιέρα για να ξαναβγούν από τα υπόγεια τους γράφοντας σκάρτες αράδες.

Ανυπομονώ

Να δω να γίνονται όλα αυτά που ανυπομονώ. Και να είμαι εκεί. Ανυπομονώ.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Douleia grafeiou

Σου θυμίζει κάτι ρε ταλαίπωρε αστέ; Ε;


Εγώ με το φωτεινό μου "εγώ" ξαναβρεθήκαμε...

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Logos Apeilh - Kaka Ta Psemata/Kommenh H Plaka (OFFICIAL VIDEO)

Ο καλύτερος mc της γενιάς του. Και όποιος αμφιβάλλει το τελευταίο θα λεπτό θα τον πείσει!

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Βγάλε το πρόσωπο σου από την άλλη...


"Στοά" χθες το βράδυ ύστερα από μια βάρκα κόκκινο κρασί -κατ' εξαίρεση το μισώ το κόκκινο κρασί- να δω αγαπημένα πρόσωπα ακούγοντας αγαπημένη μουσική. Πέφτω πάνω στον Ν. Προπορεύεται η λαβή πάνω στην χειραψία -δάσκαλος πολεμικών τεχνών γαρ- για να ακολουθήσει μια από αυτές τις εγκάρδιες αγκαλιές που ξέρει καλά να δίνει. Κάπου ανάμεσα σε σοβαρή κουβέντα και σαχλαμάρισμα, μου υπενθυμίζει την απουσία μου από το μπλογκ "περιμένω καινούργιο ποστ". Χάρηκα σαν μικρό παιδί εκείνη την ώρα που υπάρχουν άνθρωποι που γουστάρουν τα ξεβράσματα της ψυχής μου, τις στιγμιαίες μου φρίκες και τις εκλάμψεις χαράς που σέρνω και μετατρέπω σε λέξεις και προτάσεις.

Από την άλλη μετά την αρχική χαρά άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί άφησα τις σελίδες λευκές. Και θυμήθηκα ότι και πέρσι τέτοια εποχή κενό ήταν το μπλογκ μου. Και πρόπερσι. Και τελικά καταλήγω πως εδώ μέσα έχει χώρο η καθημερινότητα μου, παρέα με τις πιο μοίχιες μου σκέψεις. Η φωτεινή μου πλευρά πνίγεται. Και τις μέρες του χρόνου που γεμίζω φως, η χαρά μου θέλει να πάρει σάρκα και οστά και να κάνει κομμάτια τούτη την οθόνη και τα πλήκτρα.

Στην Αμοργό που βρέθηκα για δυο βδομάδες ξεκίνησα χωρίς λαπτοπ, cd και φωτογραφική. Μόνο δυο μέρες πριν αναχωρήσω αγόρασα από το νησί αγόρασα μια φωτογραφική μιας χρήσης. Από αυτές τις πλαστικές που ξέρεις και δεν ξέρεις τι βγάζεις. Η μαγεία του απρόβλεπτου. Η τελειότητα του αναπόφεκτου. Και η αναμονή για τα αποτελέσματα Σπουδαιο πράγμα το φιλμ. Σπουδαίο πράγμα το απρόβλεπτο του. Όχι σαν τις ψηφιακές εικόνες που τις αλλάζεις, τις σβήνεις και τις ρημάζεις ανάλογα με το εικαστικό αποτέλεσμα που βλέπεις στην προεπισκόπηση. Η ζωή βλέπεις δεν έχει προεπισκόπηση. Πρώτα κάνεις το καλό ή τη μαλακιά και μετά αντικρύζεις το αποτέλεσμα της επιλογής σου.

Η ζωή μου σε αυτή την φάση της ζωής μου είναι ασφυκτικά γεμάτη και χαρουμένη. Τόσο που να τολμώ να πιστέψω, ότι μπορεί να κρατήσει για πάντα. Τόσο που να θέλω να αγωνιστώ να κάνω και των άλλων καλύτερη. Τόσο που να σε λυπάμαι και εσένα που έχεις χώσει την μούρη σου στη λερωμένη οθόνη του υπολογιστή σου και δεν παίρνεις τους δρόμους μέχρι να συναντήσεις έναν άνθρωπο αληθινό.