Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Είσαι «attention seeker»;


Το social networking μας φέρνει μπροστά σε μία νέα διαμόρφωση των ανθρωπίνων σχέσεων

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, asalames@ekdotiki.gr



Facebook και myspace από τη μία και blogs από την άλλη έκαναν δυναμική –σχεδόν βίαια- εισβολή στην ιδιωτικότητά μας τα τελευταία χρόνια. Ειδικά στην Ελλάδα έπρεπε να αργήσουμε πολύ για να συνειδητοποιήσουμε όχι μόνο το μέγεθος των εικονικών σχέσεων που διαμορφώνουν αυτοί οι φορείς κοινωνικοποίησης, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μεταβάλλεται μία ανθρώπινη κοινωνία.

Ψηφιακός αυτόχθονας ή Ψηφιακός μετανάστης;


Τον Οκτώβριο 2001 δημοσιεύτηκε σε μία βρετανική εφημερίδα η έρευνα ενός συγγραφέα βιβλίων εκμάθησης υπολογιστών ονόματι Marc Prensky που διαπραγματευόταν την ομαλή ή μη ένταξη των μεγαλυτέρων σε ηλικία στη ψηφιακή κοινωνία των ‘00s. Οι μόλις 5.000 ώρες που ξοδεύει ένας νέος μέχρι να αποφοιτήσει για να διαβάσει, σε αντίθεση με τις…10.000 ώρες που είναι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, τον κάνει φυσικό γνώστη και άρα νόμιμο κάτοικο στη χώρα της…ψηφιακής πληροφορίας. Οι υπόλοιποι εκπρόσωποι γενεών που ναι μεν πρόλαβαν, αλλά δε μεγάλωσαν με αυτές τις σταθερές, αρκούμαστε στο ρόλο του μετανάστη. Εκεί που ο ψηφιακός μετανάστης θα χρειαστεί το βιβλίο οδηγιών για να κατανοήσει ένα καινούριο πρόγραμμα, ο αυτόχθονας γνωρίζει ότι το πρόγραμμα θα του…μιλήσει και θα του πει από μόνο του τον τρόπο χρήσης του. «Η προ ψηφιακής εποχής γλώσσα που μιλάμε εμείς οι ψηφιακοί μετανάστες δεν ενδιαφέρει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που πλέον γνωρίζει μια καινούρια γλώσσα και κώδικες επικοινωνίας», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Marc Prensky στο άρθρο του. Αυτοί οι νέοι κώδικες επικοινωνίας αντικατοπτρίζονται και στα ολοένα αυξανόμενα ποσοστά χρηστών που ασχολούνται με την ψηφιακή κοινωνικοποίηση. Στο 5,5% καταγράφεται παγκοσμίως από το 2007 στο 2008 η αύξηση των χρηστών του Social Networking στη διαδικτυακή κοινότητα, με Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο να γνωρίζουν σωστή έκρηξη στους συγκεκριμένους χρήστες με αύξηση 12,5% και 10,3%. Ιταλία, Ισπανία, Ιαπωνία και Βραζιλία μπορεί να μην είχαν τέτοιο ποσοστό αύξησης, αλλά τα ποσοστά χρηστών social networking αντί άλλων πιο παραδοσιακών μέσων, όπως το…mail, ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις και το 80% . Μία νέα πραγματικότητα προ των πυλών.

Στα όρια της νόσου


Η κοινωνικοποίηση μέσω του διαδικτύου έφερε και ένα φαινόμενο που πολύ γρήγορα εξαπλώθηκε και δημιούργησε μία νέα κατηγορία ψυχιατρικά ασθενών, τους «Attention seekers» (επιζητώντες την προσοχή). Σε επιστημονικό άρθρο δημοσιευμένο στο www.scribd.com τα άτομα αυτά καταγράφονται κατά λέξη ως «Χρήστες διαδικτύου στην πλειοψηφία τους γυναίκες, που εμμόνως επιζητούν την προσοχή και τα σχόλια των υπολοίπων χρηστών, ανεβάζοντας συνεχώς φωτογραφίες και ανανεώνοντας συνεχώς το προφίλ τους». Το φαινόμενο αυτό πολύ λίγο έχει να κάνει με την αφετηριακή αίσθηση και ανάγκη για ανθρώπινη συντροφιά και επικοινωνία. Ερευνες έχουν δείξει ότι αυτή η διαδικασία μόνο αποδέκτη έχει την «desirability» την ανάγκη δηλαδή να αρέσει ο attention seeker. Τις περισσότερες φορές μάλιστα ένας μεγάλος αριθμός φίλων σε κάποιο social network πρέπει να εγείρει αμφιβολίες για την πραγματική δυνατότητα επικοινωνίας στον πραγματικό κόσμο του χρήστη, καθώς υποδεικνύουν άνθρωπο ανασφαλή και χωρίς πραγματικές βάσεις κοινωνικοποίησης. Ο Attention Seeker δεν είναι φαινόμενο που πρέπει να ληφθεί υπόψη ελαφρά τη καρδία. Η γέννησή του βρίσκεται ανάμεσα στα πληκτρολόγια και τα γραφεία-κλουβιά που καλούμαστε να περάσουμε το 1/3 της ημέρας μας. Θέλουμε δεν θέλουμε, όσο αφήνουμε χώρο στην εικονική ψευδαίσθηση επικοινωνίας των μηχανών αυτών, τόσο η απομόνωση και η δυσκολία προσαρμογής στις κοινωνίες αυτές θα λαμβάνει διαστάσεις τρομακτικές. Οπως λοιπόν και σε κάθε πάθηση, έτσι και στη συγκεκριμένη, αν η πρόληψη που δεν είναι άλλη από την ελάττωση των ωρών χρήσης των υπηρεσιών αυτών, δεν μπορεί να είναι εφικτή, η ψυχοθεραπεία μπορεί να αποτελέσει μία χρήσιμη και ιδιαίτερα ευεργετική λύση. Οπως και να έχει, το αποτέλεσμα μετράει και αυτό είναι ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος για πραγματική-προσωπική ζωή.

Info:
Σύμφωνα με έρευνα σε μαθητές λυκείων της Μεγάλης Βρετανίας, οι ομάδες μαθητών με τη μεγαλύτερη τριβή σε facebook και myspace, όταν κλίθηκαν να συνεργαστούν αντιμετώπισαν πρόβλημα στην επικοινωνία, τη συνεργασία, αλλά και στην ανάπτυξη ιδεών. Ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να εκφράσουν τις απόψεις τους στους συμμαθητές τους χωρίς να υποστούν το «φιλτράρισμα» του διαδικτύου, πράγμα αδύνατο για κάποιους από αυτούς.
Στην ίδια έρευνα, μόλις το 3% των χρηστών social network βάζει όρια στην προβολή προσωπικών στιγμών. Το υπόλοιπο 97% θεωρεί απολύτως φυσικό να εκτίθεται.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Από το παράθυρο μου...



...κάποια Κυριακή απόγευμα...

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Ζωντανοί Νεκροί: Η πρώτη συνέντευξη!


Κείμενο-Συνέντευξη: Αλέξανδρος Σαλαμές

«Υποχθόνιος-Καταχθόνιος-Μηδενιστής-Τυμβωρύχος και Χαρμάνης μια πεντάδα που φέρνει ζαλάδα σε κάθε της βήμα, με κάθε της ρίμα». Έχουν περάσει ήδη 11 χρόνια από την πρώτη και τελευταία ολοκληρωμένη δισκογραφική απόπειρα του πιο αμφιλεγόμενου σχήματος του ελληνικού hip hop. Προσωπικά ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τον μύθο που άφησαν, όπως ποτέ δεν μπόρεσα και να τον αμφισβητήσω, όπως άλλωστε και κάθε ένας ο οποίος ασχολείται με το συγκεκριμένο είδος. Πέντε ταλαντούχοι ράπερς, πέντε «αρχηγοί» όπως τους χαρακτηρίζει και ο (ένας εκ των πέντε) Τάκι Τσαν, κατάφεραν να κάνουν την ελληνική hip hop κοινότητα να αγωνιά και να περιμένει το δεύτερο cd τους ακόμη και σήμερα. Κυρίες και κύριοι, ιδού οι Ζωντανοί Νεκροί στην πρώτη τους – ολοκληρωμένη – συνέντευξη, λίγο πριν τη συναυλία τους στο An, αυτή την Παρασκευή, 27 Μαρτίου, στις 21.30…


Τι ήταν αυτό που έκανε τον Πρώτο Τόμο αλλά και τους Ζωντανούς Νεκρούς, να αφήσουν ιστορία και να δημιουργήσουν τόσο συμπαγή πυρήνα οπαδών;

Καταχθόνιος: «Ο Τάκι Τσαν κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Μάλιστα δεν ήταν καν ο Πρώτος Τόμος που μας άφησε στην ιστορία, αλλά το σόλο άλμπουμ του το Ρίμα Για Χρήμα».

Υποχθόνιος: «Όταν ο Τάκης αποφάσισε να κάνει ένα crew την «έψαξε» σε όλη την Ελλάδα. Ο Τάκης μπορούσε να πάρει οποιονδήποτε και να τον αναδείξει. Εμένα για να καταλάβεις με βρήκε στη Σιάτιστα. Δεν ήταν τυχαίο αυτό. Όταν λοιπόν στο Ρίμα Για Χρήμα έβγαλε κομμάτια, όπως το “Δεν Είναι Κακό Να Πίνεις Κανά Ρο” ή το “Μαλάκα Είσαι Μαλάκας Μαλάκα”, τότε το κοινό κατάλαβε και τους υπόλοιπους Ζωντανούς Νεκρούς».

Χαρμάνης: «Ναι, τότε ακριβώς ήταν που άρχισαν να την «ψάχνουν» όλοι».

Μηδενιστής: «Την εποχή που «σκάσαμε» τέτοιο υλικό τόσο τολμηρό και με τόσο χύμα στίχο στην αγορά δεν υπήρχε. Από την άλλη, μέχρι εκείνη την στιγμή βλέπεις ότι, ενώ υπήρχαν πάρα πολύ καλά συγκροτήματα – όπως οι Terror X Crew – και πάλι φέραμε κάτι νέο, από άποψη flows, αλλά και από την άποψη ότι ήταν πέντε διαφορετικά στυλ σε ένα δίσκο. Στην τελική δεν λέγαμε και κάτι εξωπραγματικό. Λέγαμε πράγματα τα οποία τα βιώναμε όχι μόνο εμείς αλλά όλοι στην ηλικία μας τότε. Και για αυτό πιστεύω ότι μας ένιωσαν και μας ακολούθησαν τόσοι fans... Είπαμε και πάρα πολλά πράγματα που πολλοί από τους πρώτους MCs ήθελαν να τα πούνε αλλά δεν το κάνανε».

Τάκι Τσαν: «Στην ουσία αυτό που συνέβη οφείλεται στο ότι ο Δεύτερος Τόμος δεν έχει βγει ακόμα και όλοι περιμένουν αυτόν. Εμείς σαν συγκρότημα δεν είχαμε στο μυαλό μας να κάνουμε τέτοιον πάταγο. Απλά όλοι είχαμε πίστη στον εαυτό μας και στην τέχνη μας, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί για τίποτα. Δεν νοιώθουμε σα να πετύχαμε κάποιο σκοπό. Απλά προχωρήσαμε».

Ποια ήταν τα «μαγικά» συστατικά αυτού του άλμπουμ;

Τάκι Τσαν: «Ο Πρώτος Τόμος ήταν ένα άλμπουμ το οποίο θεωρήθηκε κακό για την εποχή του. Απλά ο κόσμος έχει περίεργα γούστα και το αγκάλιασε. Το μυστικό του Πρώτου Τόμου ήταν ότι αποτελούνταν από πέντε διαφορετικές φωνές, η μία δίπλα στην άλλη και ήταν γεμάτος από αφηγήσεις παραβατικότητας, battle rap, ωμό στίχο και ναρκωτικά».


Και οι καταστάσεις που περιγράφετε στα τραγούδια σας πώς προέκυψαν;

Χαρμάνης: «Στον Πρώτο Τόμο τα περισσότερα πράγματα που περιγράφω τα έχω ζήσει. Είναι η ζωή μου εκεί μέσα. Ήμουν τίγκα δικτυωμένος στην Αθήνα. Ήξερα πάρα πολύ κόσμο και υπόκοσμο. Νταλαβεριζόμουν από πολλές μεριές. Για αυτό ακριβώς και όλος αυτός ο κόσμος που ήξερα τότε αλλά και ο κόσμος ο οποίος ξέρω τώρα εκφράζεται πολύ με τα τραγούδια μας. Ξέρουν ότι λέμε αλήθεια».

Υποχθόνιος: «Και όσο για αυτό που λένε κάποιοι, ότι μας ακούνε μόνο τα πιτσιρίκια, αν θέλεις να μάθεις στο Αn το 2008 σκάσανε 30άρηδες. Οι δικοί μας παλιοί ZN fans».

Καταχθόνιος: «Μην πας μακριά. Και στη Θεσσαλονίκη στο Principal, ήταν τίγκα στα αμάξια έξω. Τι είναι όλοι αυτοί, 15άχρονοι; Όχι ότι έχω πρόβλημα με τους πιτσιρικάδες. Εξάλλου μου αρέσει να με ακούει και ο πιτσιρικάς. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να σε ακούει η νεολαία».

Πώς καταλήξατε αλήθεια στο όνομα «Ζωντανοί Νεκροί»;

Χαρμάνης: «Στην αρχή ήταν γραμμένο στα Αγγλικά: λεγόμασταν Gate Of The Living Dead, εμπνευσμένο από το έργο – το κλασικό έργο. Λίγο καιρό μετά ο Τάκης με τον Μηδενιστή είπαν «γιατί δεν το κάνουμε Ζωντανοί Νεκροί”;

Μηδενιστής: «Το Ζωντανοί Νεκροί μπορώ να σου πω ακριβώς πώς προέκυψε, γιατί θυμάμαι ακριβώς τη στιγμή όταν «γεννήθηκε» αυτό το όνομα. Στην αρχή την όλη φάση την ξεκινήσαμε εγώ και ο Τάκι Τσαν. Είχαμε και κάτι άλλα άτομα τότε, τους Nigga T και Gone, με τους οποίους είχαμε κάνει μία μόνο συναυλία. Σε εκείνο το live δεν ξέραμε καν με τι όνομα να βγούμε στο κοινό. Αποφασίσαμε εκείνη την ώρα. Μάλιστα ήμασταν support στους TXC τότε και, πριν βγούμε, είπαμε ότι θα λεγόμαστε Total Move. Σχεδόν αμέσως διώξαμε και τους άλλους δύο και φτιάξαμε τους GLD ή αλλιώς Gate Of The Living Dead, το οποίο το πήραμε όντως από την ταινία. Ώσπου μια μέρα είμαστε σε ένα πάρτυ σε ένα μαγαζί στο Κολωνάκι με ρούχα και δίσκους hip hop, ήπιαμε τα κρασιά μας και ό,τι άλλο και τότε ο Τάκης μου λέει: «Το βρήκα! Θα έχουμε ελληνικό όνομα και θα είναι Ζωντανοί Νεκροί!». Γιατί ζωντανοί νεκροί ρωτάω; «Έτσι» μου απαντάει. Στο καπάκι πήγαμε στον Αρτέμη και του λέμε ότι βρήκαμε όνομα. Μας ρωτάει ποιο; Του λέμε και απαντάει: Μαλακία είναι!».

Υποχθόνιος: «Αλλά και τα επιμέρους ονόματα έχουν τη δική τους ιστορία. Προσωπικά είμαι ο πρώτος ράπερ στην Ελλάδα που βγήκε με ελληνικό όνομα. Ακόμη και ο Ρυθμοδαμαστής, όσο και να τον γουστάρω, στην αρχή με ξένο όνομα βγήκε».


Πώς καταφέρατε πέντε τόσο διαφορετικές προσωπικότητες να βγάλετε ένα τέτοιο αποτέλεσμα;

Μηδενιστής: «Μπορεί να είμαστε πέντε διαφορετικά άτομα αλλά ο καθένας είναι τελείως μοναδικός. Είχαμε τελείως διαφορετικό στιλ, αλλά γούσταρε ο ένας τη δουλειά του αλλουνού. Από εκεί και πέρα τα πρώτα μας χρόνια, λόγω της ηλικίας αλλά και ότι δεν ασχολούμασταν με τίποτα άλλο εκτός από ραπ, μάς κόλλησαν και άλλες καταστάσεις τις οποίες ζήσαμε μαζί. Πραγματικά η παρέα ήταν πάνω από όλα. Ποτέ δεν είπαμε ότι πάμε να τα γαμήσουμε όλα και να γίνουμε γνωστοί. Κάναμε χαβαλέ όπως χιλιάδες συγκροτήματα, κάναμε κανά τσιγάρο, «χώναμε» κανά ραπ και περνούσαμε ωραία».

Πώς θα χαρακτηρίζατε τους ΖΝ τελικά;

Καταχθόνιος: «Οι ΖΝ είναι ένα σκηνικό, το οποίο δεν μπορείς να πεις ότι είναι hip hop μόνο. Είναι και rock nroll. Ακόμα και αν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα το hip hop είναι μόδα, τα πιτσιρίκια δεν ήταν πάντα έτσι – ειδικά σε εκείνη τη χρονική συγκυρία όταν σκάσαμε εμείς. Απλά στην περίπτωση μας βρέθηκαν πέντε άτομα που είπαν «Τα κάνουμε πουτάνα, θα κάνουμε ραπ». Ήταν πολύ δύσκολο αλλά και σπάνιο να τα κάνεις πουτάνα σε εκείνη τη χρονική περίοδο».

Χαρμάνης: «Πουτάνα παίζει να μην ξανάγιναν ποτέ από τότε. Παίζει όλα να έγιναν φλώρικα μετά».

Κατάχθόνιος: «Οι ZN ήταν σχολείο».

Υποχθόνιος: «Για να καταλάβεις, το 1998 που βγήκε ο Πρώτος Τόμος, μιλούσαμε για skills και flows και μας ρωτούσανε MCs και γνωστοί μάλιστα «Τι λες εκεί πέρα; Τι είναι το flow;» και εμείς καθόμασταν και εξηγούσαμε ότι είναι η ροή που έχει το ραπ».

Υπάρχουν καταστάσεις, ενέργειες ή λόγια για τις οποίες να έχετε μετανιώσει;

Τάκι Τσαν: «Πριν λίγο καιρό δήλωνα μετανοιωμένος για κάποια πράγματα που έχω πει. Αλλά όπως βλέπω τη ζωή μου τώρα το παίρνω πίσω γιατί, αν δεν είχα πει κάποια πράγματα, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι και δεν θα είχα φτάσει τη μουσική μου σε αυτό το επίπεδο. Μπορεί σε λίγο καιρό ανάλογα με την οπτική την οποία θα έχω για την ζωή μου να το μετανιώσω. Αλλά είναι καλό να μετανιώνεις. Μαθαίνεις μέσα από αυτό και, εφόσον η ιστορία γράφεται και δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, καλώς να είναι όσα είπαμε ή κάναμε».

Καταχθόνιος: «Υπάρχει μία ατάκα που την μετάνιωσα. Αυτή που λέει ότι «Δεν είμαι ο MC Hammer, είμαι αυθεντικός MC». Ε, πιο αυθεντικός από τον MC Hammer δεν υπάρχει. Αλάνι σκέτο είναι».

Υποχθόνιος: «Εγώ μετάνιωσα για τα τηλεοπτικά. Γιατί πολλές φορές μου ’τάξαν άλλα και έγιναν άλλα. Μόνο αυτό μετάνιωσα».

Χαρμάνης: «Το μόνο που μετάνιωσα ήταν ότι δεν έζησα περισσότερα χρόνια στην Ελλάδα. Αν ακούσεις το λεξιλόγιό μου στα Αμερικάνικα είναι πολύ πιο πλούσιο».

Υποχθόνιος: «Ο Χαρμάνης είναι gansgsta αυθεντικός, κατευθείαν από την Αμερική. Σου κάνει crew που σου γαμάει το σπίτι χωρίς να το καταλάβεις».

Μηδενιστής: «Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Στην πορεία ίσως άλλαξα απόψεις για κάποια πράγματα, όπως είναι φυσικό και συμβαίνει σε όλους μας. Όσο μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Και τότε περάσαμε ωραία, και ό,τι κάναμε το γουστάραμε. Αυτό έχει σημασία στην τελική».


Ελληνική hip hop σκηνή. Θα ήθελα την κριτική σας για το παρελθόν της στη δεκαετία του 1990 αλλά και για σήμερα.

Τάκι Τσαν: «Η ελληνική hip hop σκηνή πάντα είχε άμεση εξάρτηση από την αντίστοιχη ξένη. Αυτά που γίνονται στην Αμερική τώρα, στην Ελλάδα θα έρθουν μετά από κάποια χρόνια. Απλά όσο περνούν τα χρόνια αυτή η διαδικασία γίνεται ολοένα και πιο γρήγορα. Για παράδειγμα στα 1980s στην Αμερική είχαν πράγματα τα οποία ήρθαν στην Ελλάδα στα 1990s. Και το 1995 έγιναν πράγματα που ήρθαν το 2000 στην Ελλάδα Τώρα ίσως και να συμβαδίζουν Ελλάδα και Αμερική. Η ελληνική hip hop σκηνή λοιπόν από την αρχή της μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990 είχε κάποια πράγματα να ανακαλύψει. Από εκεί και πέρα κάναμε εμείς το battle rap, κάποιοι κάνανε το πιο έντεχνο ραπ, κάποιοι το πιο επαναστατικό, κάποιοι το σατιρικό. Βγήκαν όσα μουσικά πράγματα μπορούσαν να βγουν οπότε για όλα τα ήδη ραπ υπάρχει πλέον μία φόρμα. Μέχρι να έρθει κάποιος και να κάνει κάτι καινούργιο παραμένουμε σε αυτά τα ίδια συστατικά. Και μην ξεχνάς ότι, όταν μιλάμε για hip hop σήμερα, αναφερόμαστε σχεδόν στα ίδια άτομα που υπήρχαν και τότε. Βγήκαν βέβαια και κάποιοι καινούργιοι στο χώρο ή κάποιοι άλλοι μεγαλώνοντας έγιναν κάτι πιο σπουδαίο από ό,τι ήταν πριν».

Υποχθόνιος: «Ξέρεις τι γίνεται σήμερα ειδικά με το mainstream hip hop; Στην Αμερική και ο τελευταίος ράπερ που κάνει mainstream ξέρει να «χώνει». Μπορεί να μην έχει flows ούτε skills, αλλά έχει ένα στυλ. Στην Ελλάδα το ραπ είναι σε βρεφικό επίπεδο. Ακόμα και η Πολωνία είναι πολύ πιο μπροστά στο ραπ από την Ελλάδα».

Καταχθόνιος: «Εμείς απλά έτυχε να μην γεννηθούμε στην Αμερική».

Μηδενιστής: «Τα πρώτα χρόνια αν ήθελες να κάνεις ένα δίσκο ή να βγεις σε ένα μαγαζί ή να ψαχτείς να κάνεις έναν δίσκο, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ήμασταν πάρα πολύ λίγοι αλλά γουστάραμε. Έζησα όλη τη φάση μέχρι και τώρα που το hip hop έχει γίνει ο Νο1 τρόπος διασκέδασης μετά τη λαϊκή σκηνή. Δεν με χαλάει όμως να σου πω αυτή η εξέλιξη. Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με το ραπ περιμέναμε πώς και πώς να γίνει κάτι τέτοιο, άσχετα αν δεν έχει ξεκίνησε με τον κατάλληλο τρόπο. Δεν μπορεί να ξεκινήσει και τίποτα με τον κατάλληλο τρόπο στην Ελλάδα. Πλέον όμως πολλά συγκροτήματα μπορούν να βάλουν μια υπογραφή σε μια εταιρεία να κλείσουν συμβόλαια σε μαγαζιά. Επιτέλους, οι κόποι μας πληρώνονται».


Ο Δεύτερος Τόμος γιατί δεν βγήκε ποτέ;

Καταχθόνιος: «Θα βγει».

Υποχθόνιος: «Εξάλλου και ο πρώτος τόμος καθυστέρησε να βγει. 1998 χρόνια!».

Τάκι Τσαν: «Μέχρι και πριν 4 χρόνια το συγκρότημα είχε συναντηθεί συνολικά τρεις φορές. Και μετά οι συναντήσεις γινόντουσαν μόνο σε συναυλίες. Είναι πολύ δύσκολο να είμαστε όλοι μαζί στο ίδιο σημείο. Οι ΖΝ είναι πέντε αρχηγοί. Και ο καθένας έχει τον δικό του κόσμο. Όλοι έχουν πολλές δουλειές. Για να συναντηθούν και οι πέντε μαζί πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος. Ο ένας είναι η συναυλία. Ένας άλλος είναι να βγει ένας καινούργιος δίσκος. Σκεφτόμαστε να βγάλουμε ξανά καινούργιο δίσκο, όλοι μαζί, τον Δεύτερο Τόμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι 15 μέρες σε ένα στούντιο. Σε 15 μέρες ο δίσκος βγαίνει. Απλά τυχαίνει να έχουν όλοι τις δικές τους δουλειές και τη σόλο πορεία ο καθένας. Θα πρέπει όλων οι καριέρες να φτάσουν σε ένα τέμπο για να μπούμε όλοι μαζί στούντιο».

Καταχθόνιος: «Και μην τολμήσει κανένας MC από τους ΖΝ να βάλει εμπορικό κομμάτι μέσα στον Δεύτερο Τόμο, θα του κόψω τα χέρια. Στα σόλο ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Οι ΖΝ είναι άλλο πράγμα».

Υποχθόνιος: «Και στον Δεύτερο Τόμο αυτά που ζούμε αυτά θα γράφουμε. Όπως τότε έτσι και τώρα».

Μηδενιστής: «Είπαμε πολλές φορές και από μόνοι μας ότι θα βγει. Δεν είναι ένα τρικ, όπως νομίζουν κάποιοι, για να κρατήσουμε το όνομά μας ζωντανό. Έχουμε πει πάρα πολλές φορές ότι ξεκινάμε. Δεν είναι και εύκολο όμως. Όταν οι δύο ΖΝ είναι Αθήνα, οι δύο Θεσσαλονίκη και ο ένας στην Κύπρο, όπως καταλαβαίνεις είναι μία διαδικασία. Δεν είναι όπως παλιά που είχαμε μόνο το ραπ. Ο ένας έχει μαγαζί tattoo, ο άλλος εστιατόριο, ο τρίτος επιχείρηση με γούνες. Δεν είναι και τόσο εύκολο να συναντηθούμε όλοι μαζί και να μπούμε στούντιο. Όλον αυτό τον καιρό που είμαστε χωρισμένοι, ο καθένας έχει τραβήξει και τον δρόμο του, ως προς το πώς το σκεφτόμαστε και πώς ενεργούμε. Όταν λοιπόν καθόμαστε μαζί, όχι ότι δεν το συμφωνούμε, αλλά συνέχεια προκύπτουν πράγματα τα οποία μας έχουν αφήσει στη μέση. Αυτό το πράγμα θα μπορούσε να βγει σε δυο μήνες και να γαμήσει. Απλά δεν ξέρω τι στο διάολο είναι που δεν μας έχει αφήσει να το βγάλουμε».

Χαρμάνης: «Πολύ flow θα παίξει πάντως στο cd όταν βγει. Καθαρή τεχνική. Θα διδάξουμε ραπ για ακόμα μία δεκαετία».

Υποχθόνιος: «Αφήνουμε απλά άλλους πιτσιρικάδες να νομίζουν ότι πεθάναμε. Τα σόλο μας δεν είναι αυτά. Αν μαζευτούμε μαζί ξέρεις τι θα γίνει»;

Καταχθόνιος: «Θα σου πω ένα πράγμα. Αυτό που είχαν δώσει οι ΖΝ το 1998, οι υπόλοιπο MCs το κρατάνε μέχρι το 2009 και το χρησιμοποιούν μέχρι που ξεζουμίστηκε. Τώρα θα δώσουμε κάτι καινούργιο για να έχουν κάτι να αντιγράφουν άλλα δέκα χρόνια».

Χαρμάνης: «Θα είναι εντελώς καινούργιο style».


Γιατί τα είχατε βάλει τόσο έντονα τον πρώτο καιρό με το Low Bap;

Χαρμάνης: «Γιατί είναι το πιο φλώρικο πράγμα που βγήκε τότε. Προσωπικά δεν με εκφράζει καθόλου».

Υποχθόνιος: «Ήταν η κόντρα της εποχής».

Τάκι Τσαν: «Όλη αυτή η κόντρα οφείλεται σε μια μανία που έχουμε εμείς οι Έλληνες ράπερ να μοιάσουμε στην αμερικάνικη σκηνή. Οπότε προσπαθήσαμε όλοι μαζί να διατηρήσουμε μια κόντρα χωρίς να υπάρχει λόγος. Μόνο και μόνο για να υπάρχει. Και βέβαια ανάλογα τις ηλικίες κάποιοι έβγαλαν λεφτά από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι διατηρήθηκε μια κόντρα για αρκετό καιρό, μέχρι που όσοι το ξεκίνησαν μεγάλωσαν και είπαν να μην διαφημίζουν στους δίσκους τους άλλους ράπερς, για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από μόνοι μας πια. Πάντως πιστεύω ότι αυτή η διαμάχη ουσιαστικά ήταν μια συνεργασία για κάτι που και οι δύο πλευρές είχαν στο μυαλό τους. Μιλάω πάντα για τη δικιά μου μεριά. Θα μπορούσαμε υπό άλλες συνθήκες να το δούμε και στο φιλικό».

Μηδενιστής: «Εγώ θα είμαι ρεαλιστής και ειλικρινής. Ασχέτως με το ότι τα βάζαμε μαζί τους και κάναμε τσαμπουκάδες και βρίζαμε, δεν θα μπορούσα ποτέ να αμφισβητήσω τον B.D. Foxmoor για τη δουλειά του, ασχέτως αν δεν μου αρέσει και δεν την ακούω. Για αυτό ακριβώς τον λόγο ήταν ο στόχος μου. Το ότι κάθισα να τον κράξω πάει να πει ότι δεν περνούσε απαρατήρητος και κάτι έπαιζε με τη φάση του. Αυτή η μουσική εξάλλου μάς έμαθε αυτό το πράγμα. Από εκεί και πέρα δεν γούσταρα τη μουσική τους και τις φάτσες τους, αλλά δεν θα μπορούσα να αμφισβητήσω τη δουλειά τους. Έχουν προσφέρει και αυτοί πολλά από το πόστο τους».

Καταχθόνιος: «Εγώ τους αποδεχόμουν πάντως σαν το αντίπαλο δέος. Και τους αποδεχόμουν και στιχουργικά, ιδίως τον B.D. Foxmoor. Όλοι οι άλλοι εξάλλου ήταν τσιράκια».

Υποχθόνιος: «Είναι οι ίδιοι που αυτή την στιγμή τραγουδάνε για την Κελεκίδου και τα Kinder Bueno!».

Χαρμάνης: «Εμείς ακούγαμε ένα συγκεκριμένο είδος ραπ και απλά βγήκαμε και είπαμε ότι αυτό που κάνουμε το κάνουμε σωστά και το κάνουμε καλύτερα από το Low Bap. Από εκεί και πέρα έχουν μπει άτομα στην φάση τους τα οποία είναι πολύ καλά».

Καταχθόνιος: «Για μένα μόνο ο B.D. Foxmoor είχε και τύπο και style και φωνή. Είναι η ελληνική έκδοση του Chuck D».

Υποχθόνιος: «Εξάλλου και εμείς δεν βρίσαμε ποτέ τον ίδιο τον B.D. Foxmoor, αλλά όλο αυτό το μπουλούκι που κουβαλούσε γύρω του. Και αυτοί οι ίδιοι ήταν που τον πούλησαν. Οπότε είχαμε δίκιο».

Χαρμάνης: «Πάνω από όλα ο Foxmoor είναι έξυπνος άνθρωπος και επιχειρηματίας».

Καταχθόνιος: «Υπήρχε και ένα άτομο που ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Ο Μετζέλος. Κάθε ράπερ που λέει κακό για τα Ημισκούμπρια και ειδικά για τον Μετζέλο πρέπει πρώτα να πλένει το στόμα του ρε φίλε».

Υποχθόνιος: «Και για τον B.D. Foxmoor ισχύει το ίδιο».

Τέθηκε ποτέ θέμα διάλυσης των Ζωντανών Νεκρών;

Υποχθόνιος: «Μην ακούω μαλακίες!».

Μηδενιστής: «Κι όμως τέθηκε. Πολλές φορές. Δεν γίνεται όμως να διαλυθούμε. Μπορεί να περάσει καιρός ή να έχω να μιλήσω με τον Τάκη πάνω από έναν χρόνο και να βρεθούμε και να είναι σα να έχουμε να βρεθούμε μια ώρα, να περάσουμε γαμώ και να γράψουμε κομμάτια. Κολλάμε μεταξύ μας, πώς να το κάνουμε».

Τάκι Τσαν: «Το ΖΝ crew ήταν πάντα ένα συγκρότημα-φάντασμα. Δεν ήταν ποτέ μαζί, ήταν πάντα χώρια και ο καθένας έκανε τη δουλειά του πάνω στο ίδιο έργο. Λειτουργούμε ομαδικά, αλλά σαν μονάδες».

Κατάχθόνιος: «Απλά ήταν οι καταστάσεις και οι δουλειές του καθενός, Αυτό που έκανε ο Τάκης στη αρχή, το ότι δηλαδή μάζεψε το ραπ υλικό που πίστεψε ότι είναι το καλύτερο στην Ελλάδα, δεν μπορεί να ξαναγίνει εύκολα. Ο καθένας από εμάς είχε να κάνει τις δουλειές του. Το ξέρεις ότι οι ΖΝ δεν κάνανε ποτέ πρόβα; Το ξέρεις ότι και οι πέντε συναντηθήκαμε πρώτη φορά το 2001; Εμείς γράφαμε τα ραπ από Θεσσαλονίκη, τα στέλναμε Αθήνα και περνούσαν οι υπόλοιποι τις φωνές τους μετά».

Χαρμάνης: «Εγώ είχα πιο πολύ πάρε δώσε με Τάκη Πάνο τότε. Ήμασταν βλέπεις ίδια πόλη».

Υποχθόνιος: «Είμαστε το μόνο συγκρότημα το οποίο αντιπροσωπεύει και τις δυο πλευρές της Ελλάδας. Εγώ και ο αδερφός μου είμαστε η βόρεια πλευρά των Ζωντανών Νεκρών».


Μηδενιστή, το καινούργιο σου cd, 50/50, σε έφερε (και σε επίπεδο δισκογραφικών πωλήσεων) αρκετά ψηλά, χωρίς να μπεις στη μανιέρα του RnB, που δεν φαίνεται να συμπαθείς και πολύ…

«Και όμως, το RnB μου αρέσει. Ό,τι έχει μαύρες επιρροές το γουστάρω και μαζί και το RnB. Όταν όμως μιλάμε για RnB στην Ελλάδα εννοώ το λαϊκοποπ που φτιάχνουν κάποια συγκροτήματα. Το αμερικάνικο RnB το γουστάρω πολύ. Ό,τι έχει μαύρες ρίζες το λατρεύω. Αλλά αυτά τα καινούργια λαϊκοποπ είναι εμετικά».

Καταχθόνιε, εξήγησε μου τον στίχο «Το πρότυπό μου Ελύτης το δικό σου Τσαλίκης».

Καταχθόνιος: «Αν διαβάσεις όλο το Άξιον Εστί και βγεις στη Σαλονίκη και δεις μια τεράστια φωτογραφία με έναν MC δίπλα στον Τσαλίκη θα σου κάτσει κατευθείαν αυτός ο στίχος. Δεν λέω στον στίχο «το πρότυπο μου Βάρναλης», παρόλο που το πρότυπό μου είναι όντως ο Βάρναλης. Το «Φως Που Καίει» αυτού του ποιητή είναι η underground φάση της ποίησης. Απλά αναφέρω τον Ελύτη επειδή τον αποδέχομαι και τον γουστάρω συνολικά. Το Άξιον Εστί είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί στη μεταγενέστερη Ελλάδα. Από εκεί και πέρα στραβώνω με την κατάσταση της Ελλάδας – οι τελευταίοι μεγάλοι ποιητές έζησαν μέχρι τη δεκαετία του 1980. Τώρα υπάρχουν μόνο οι Νεοέλληνες ποιητές, οι οποίοι δεν μου λένε τίποτα».

Τάκι, η προσωπική σου πορεία από το 1996 μέχρι το 2008 έχει αλλάξει πάρα πολύ. Μόνη σταθερή σου αγάπη και αναφορά η ραπ μουσική. Θέλεις να μου πεις πώς βρέθηκες από τη σκληρότητα του πεζοδρομίου να είσαι οικογενειάρχης με δύο παιδιά;

«Αυτά είναι επιλογές. Το σήμερα κουβαλάει πάντοτε το χθες. Όταν κάνεις ένα παιδί που είναι το χθες, κοιτάς να τα φέρεις όλα βόλτα. Εγώ δεν έχω σταματήσει όλα αυτά που έκανα. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τη γυναίκα μου. Παρόλα αυτά δεν έχω τον χρόνο τον οποίον θα ήθελα να ασχοληθώ και με το δεύτερο παιδί, αλλά έτσι γίνεται με όλους τους πατεράδες. Όλοι λείπουν περισσότερο από τις μητέρες από το σπίτι. Εγώ καταφέρνω να βρίσκω χρόνο και για τα τατουάζ μου αλλά και για τα live μου. Aπλά δεν έχω τον χρόνο να τα κάνω όσο και όπως θέλω. Θα ήθελα απλά να μπορώ να μείνω όλη τη μέρα με το παιδί μου. Και ο στόχος αυτός είναι. Κάποια στιγμή να μην δουλεύω, να είμαι όλη την ημέρα με την οικογένεια μου, να κάνω ό,τι γουστάρω. Η μουσική είναι ένα καλό όχημα για να σε πάει εκεί, αλλά για να το καταφέρεις πρέπει να την δεις πολύ σοφά και με μια στρατηγική. Κάποιες φορές να κάνεις κάτι ακόμη και αν νιώθεις ότι δεν είναι και πολύ σωστό για εκείνη τη χρονική στιγμή αλλά ξέρεις ότι είναι το σωστό για μετά. Δεν είναι πάντως πραγματικά δύσκολο. Προτείνω στον κόσμο να κάνει παιδιά. Όταν κάνεις παιδί ανακαλύπτεις μια εσωτερική δύναμη η οποόα βρίσκεται σε αδράνεια. Ξυπνάει δίπλα σου μια άλλη δύναμη».

Υπάρχουν πράγματα που σε εμπνέουν ακόμα για να κάτσεις να γράψεις;

«Γράφω τα ραπ από τις εμπειρίες μου. Πάντα θα έχω κάτι να λέω. Από εκεί και πέρα πόσο ενδιαφέρουσες είναι οι εμπειρίες μου αυτό θα το κρίνει ο κόσμος. Εγώ κάνω ό,τι έκανα πάντα. Βάζω όλο τον εαυτό μου και τη ζωή μέσα στο ραπ μου. Και ο κόσμος το ξέρει και για αυτό με αγαπάει. Και εγώ το κάνω για μένα. Μπορώ να εκφραστώ πραγματικά μέσα από το ραπ. Είναι είδος έκφρασης για το οποίο δεν ξέρω γιατί στην Ελλάδα το 99,9% όσων κάνουν ραπ το αντιμετωπίζουν με κάποιον φραστικό φραγμό. Κάποια πράγματα δηλανή που λένε στην παρέα τους δεν μπορούνε να τα πουν στα κομμάτια τους. Εγώ μπορώ να τα πω πιο εύκολα στα κομμάτια από ότι μπορώ να τα πω στην παρέα μου. Η μουσική είναι όχημα για να κάνεις πολλά πράγματα στην ζωή σου. Εγώ καταφέρνω να αδειάζω ψυχικά. Τα καλύτερα κομμάτια βγαίνουν όταν είμαι πολύ στεναχωρημένος ή πολύ χαρούμενος. Δεν είναι τυχαία, κάποιο ρόλο παίζει και αυτό. Είναι όπως οι Νέγροι, οι οποίοι έπαιζαν blues όταν είχαν τις μαύρες τους».

Υποχθόνιε, το “Κάνε Ντου” σε βοήθησε να ασχοληθείς με το hip hop όπως φανταζόσουν;

«Πάντα έτσι έγραφα και ασχολούμουν με το hip hop. Απλά έτυχε να είναι αυτό το κομμάτι που ακούστηκε παραπάνω. Δεν άλλαξε κάτι στην καθημερινότητα μου. Εντάξει, μη λέμε μαλακίες, βοήθησε πολύ και το “Κάνε Ντου” ώστε να ζω από το ραπ. Από εκεί και πέρα κάτι άλλο θα ερχόταν και πάλι από το ραπ θα ζούσα».

Χαρμάνη, ζώντας πολλά χρόνια στην Αμερική, τι σου έμεινε από την αίσθηση του hip hop εκεί;

«Έγραφα και εκεί συνέχεια ραπς, τα οποία δεν τα εξέδωσα, αλλά μια μέρα θα τα βγάλω σε ένα mixtape. Ραπ πρωτάκουσα το 1987 από τον αδερφό μου, που ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερός μου. Από αυτόν έχω και πολλές κασέτες. Από εκεί και πέρα πέρασε μια περίοδος στην Αμερική που δεν έδωσα τίποτα στο ραπ γιατί όσα άκουγα δεν μου άρεσαν. Πλέον ξέρω τι να πάρω και τι να αφήσω από το hip hop, γιατί είναι μέρος της ζωής μου. Έχω παραπάνω από 600 cd αμερικάνικου ραπ, αυθεντικά. Αυτά είναι τα βιβλία μου. Όπως κάποιος που σπουδάζει αγοράζει τα βιβλία του, έτσι και εμένα είναι το δικό μου πανεπιστήμιο αυτά τα cd… Έλα σπίτι μου να τα δεις και εσύ με τα μάτια σου. Το ραπ το έχω στη ζωή μου, του γιου μου που είναι ενός έτους του φωνάζω «yo» και μου κουνάει το χέρι του πάνω-κάτω».

Υποχθόνιος: «Γιατί ο γιος του Τάκη δεν κάνει beat box»;


Νιώθετε ότι δεν χρωστάτε χάρη σε κανένα;

Υποχθόνιος: «Σε κανέναν. Όλα μόνοι μας τα κάναμε. Να φάμε δεν είχαμε. Και αν έχει κανένας πούστης αντίρρηση ας έρθει να μου το πει. Όλοι μας πεινάσαμε. Ο Τάκης και ο Πάνος να δεις».

Χαρμάνης: «Αφού αναγκαζόμασταν να παίζουμε πουστιές. Τρώγαμε λεφτά από άλλους γιατί εμείς δεν είχαμε. Τι να κάνουμε; Να πεινάσουμε; Θα πάμε να τους φάμε τα λεφτά. Με θυμάμαι να πηγαίνω σε κάποιον μαλάκα και να του λέω «Φέρε μου κάνα πεντοχίλιαρο για να σε φτιάξω» και του το έτρωγα μετά και άντε γεια».

Υποχθόνιος: «Εγώ θυμάμαι όταν κάποτε στα πρώτα χρόνια δούλεψα σε ένα μαγαζί DJ και έκλεψα τα πεντοχίλιαρα που είχε κολλήσει στον τοίχο ο ιδιοκτήτης για τις «καλές δουλειές»! (γέλια!). Τώρα όμως που τα έχουμε κερνάμε όλο τον κόσμο».

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Υποχθόνιος: «Θα κάνει ο καθένας προσωπικές δουλειές, γιατί ανήκουμε σε μία βιομηχανία και ζούμε πλέον από αυτό, κακά τα ψέματα. Τουλάχιστον κάνουμε επιτυχίες χωρίς μάνατζερ και εταιρείες από πίσω. Το “Κάνε Ντου” το ξέρουν και τα μικρά παιδιά. Και δεν είναι και το κλασικό εμπορικό κομμάτι. Μέσα στο κομμάτι λέω «Κάνε ντου, μην ακούς τον πορτιέρη», τι φταίω εγώ αν έγινε επιτυχία και με κράζουν όλοι; Είναι φαινόμενο το “Κάνε Ντου”. Μετά από 1,5 χρόνο η εταιρεία μου ζήτησε να το κάνουμε βίντεο κλιπ. Να δεις που αυτό το κομμάτι θα έχει την πορεία του “Jump Around”, το οποίο βγήκε το 1992 και ακόμα γίνεται χαμός».

Χαρμάνης: «Όντως, οι στίχοι του “Κάνε Ντου” δεν είναι εμπορικοί. Άλλο αν έγινε εμπορική επιτυχία. Δεν χρειάζεται πάντα για να κάνεις επιτυχία να δίνεις ένα κομμάτι με τον κλασικό τρόπο».

Μηδενιστής: «Ετοιμάζω σιγά-σιγά το καινούργιο μου καινούργιο cd. Ακόμα όμως ψάχνω πώς να κινηθώ. Επειδή έβγαλα το 50/50 και κάποιοι είπαν, ότι ήταν εμπορικό cd. Και εγώ απαντάω «τι εμπορικό και μαλακίες;». Από τη στιγμή που το cd σου είναι σε δισκογραφική εταιρεία και πηγαίνει στο ράφι του δισκάδικου κυνηγάς τις πωλήσεις και είσαι στο εμπόριο. Κακά τα ψέματα δεν πας να πουλήσεις 500 κόπιες και να κατεβάζεις χριστοπαναγίες ή 20.000 και να λες μέσα «μωρό μου», τον ίδιο σκοπό έχεις… Από την άλλη πραγματικά γράφω μουσική που μου αρέσει Όλα τα κομμάτια τα αγαπώ το ίδιο. Και αυτό με ικανοποιεί. Από εκεί και πέρα έχω το «Kingstyle», την ομάδα μου, στην οποία έχω μαζέψει αρκετούς MCs οι οποίοι θα γίνουν πολύ γνωστοί και θα το δεις. Έχουμε αρχίσει να τη μεγαλώνουμε αυτή την ομάδα όχι μόνο στο ραπ. Έχουμε beatmakers, πολλούς καλούς παραγωγούς, grafic designers και άλλους. Όλοι εκπροσωπούν τη φάση μας».

Τάκι Τσαν: «Να ακουστεί η φωνή μου σε περισσότερα σπίτια. Πλέον έχω κάτι καλύτερο να τους πω από αυτά που τους έλεγα πριν. Έχω καλύτερο υλικό. Επικεντρώνομαι κυρίως στο μήνυμα, γιατί μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας αλλάζοντας τον εαυτό μας. Αν το ραπ μου ασκεί επιρροή σε έναν άνθρωπο μπορώ να το δω σαν ελπίδα να αλλάξει η κοινωνία».

Θα «χώσετε» από έναν στίχο για τους fans σας για το κλείσιμο του δικού σας μέρους της συνέντευξης;

Καταχθόνιος:

«Και τώρα στοπ. Αρχίζω το σκληρότερο ροκ.

Λούφαξε και απαλλάξου πριν το καταντήσεις ποπ.

Βγάλε από πάνω την στολή του ΕΠΟΠ.

Εδώ δεν είναι σινεμά εδώ είναι hip hop».

Μηδενιστής:

«Μου λένε πως είμαι τρελός, φίλε

Έχω το κλείδωμα μου και όλα δικά μου.

Μοιάζω με σένα δεν νομίζω, μοιάζω με μένα μόνο

Πολλοί νομίζουν πως γαβγίζω, πουτάνα δαγκώνω».

Τάκι Τσαν:

«Δεν υπάρχει λεξικό, ούτε εξήγηση υπάρχει,

Την απάντηση την έδωσε ο Θεός του Πατριάρχη.

Καθώς η Γη γυρίζει και η ανθρωπότητα σαπίζει,

Η μοίρα μας ορίζει και η πούτσα μου μυρίζει.

Σε πήραμε τηλέφωνο, μας είπες είσαι busy.

Και αυτό το γαμημένο κινητό σου δεν φορτίζει,

Και τάχα μου πως τα πάμε και τα ’χαμε μιλήσει

Πως όλα ΟΚ και ότι η δουλειά θα προχωρήσει

Και εσείς τις σημειώσεις μου τις είχατε καπνίσει,

Ας κάτσουμε όλοι μαζί να βρούμε μία λύση,

Πας και πάρει λίγο μπρος και η φάση μας τσουλήσει

Και ύστερα και ύστερα μας έχετε γαμήσει.

Μην το φοβόσαστε μου είπανε το έχουμε φροντίσει

Κάντε το σταυρό σας μήπως και ο Θεός θελήσει.

Έτοιμο το έργο σας κάποιος να το πουλήσει,

Στο «ακόμα ετοιμάζεται» εγώ είχα κολλήσει.

Αν είναι κανείς εκεί έξω που να θέλει να κονομήσει

Αν ήτανε μπετόν τώρα θα τον είχαμε χτίσει».

Υποχθόνιος:

«Συγγνώμη που σας ενοχλώ και πάλι

Το όνομα μου είναι Ύπο και όλο πρώτο φιγουράρει,

Μπορεί από το ραπ να μην έβγαλα Ferrari,

έχω στίχο ατσάλι και όχι σπίτι στην Εκάλη.

Ακόμα ένα ρεμάλι από τους δρόμους σιγοντάρει,

τη φάση hip hop που πάει να κλατάρει,

γιατί λιώνω MCs μέσα στο μπλέντερ,

είμαι παντού, όπως ένας αναπτήρας Hondo Center,

είμαι παλιός όσο τα adidas μου τα torsion

δεν χρειάζομαι promotion

εγώ δεν μπαίνω στο βανάκι της Amita Motion,

μια μέρα ήμουν χάλια, χάλια,

δεν είχα τι να κάνω και πήγα στην Ανίτα Πάνια

μπούλη, ενώ εσένα δεν σε ξέρει η μάνα σου,

σε ψάχνει η Νικολούλη».

Χαρμάνης:

«Εκεί να μου την πούνε, να με ψάχνουν να με βρούνε

από Σικάγο ως Αθήνα, ανατολή ως την δύση.

Μα το μόνο που θα βρούνε είναι ντουμάνια από χασίσι».

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Psyxodrama live kyttaro 05/08 2

Ψυχοδράμα07. Σήμερα στο 8ball μετά τις 20.00. Δυνάμωσε το, το γαμημένο. Όπως πέφτουν οι βιτρίνες κατεβαίνει και ο κανόνας...

Ptwsi tsolia

Να καταργηθεί το τσαρούχι τώρα!Παρακαλούνται οι αρχές του τιμημένου ελληνικού στρατού να χορηγήσουν ποδοσφαίρικά παπούτσια με καρφιά στους τσολιάδες!

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Reggae με γαλανόλευκο φόντο


Οι Eλληνες συγγενείς του Marley ξαναέρχονται στην ρεγγούπολη του Βορρά

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, asalames@ekdotiki.gr


Τι να γράψω και να ξαναγράψω για τον Μάρκο Κούμαρη και τους Locomondo. Αν τον γνωρίσεις, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικοί άνθρωποι και μουσικοί είναι. Γιατί ακριβώς δε συνειδητοποιούν αυτό που έφεραν στην Ελλάδα. Αν Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά έφεραν την ελληνική γλώσσα στη ροκ και Ημισκούμπρια και Active Member την ελληνική κοινωνία στο hip hop, οι Locomondo έκαναν την απόσταση Αθήνα-Kingston μια σταλιά. Σχεδόν έβαλαν τις παραλίες της Jamaica μέσα στα σπίτια μας. Με τον πιο απλό τρόπο.



Τη reggae την ανακάλυψα, όταν ήμουν φοιτητής στη Γερμανία. Το πρώτο πράγμα που άκουσα μάλιστα ήταν οι Burning spear. Στην αρχή δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτή τη μουσική, απλά την άκουγα γιατί με χαλάρωνε και με έβαζε σε μία spiritual διάθεση. Απο τότε αυτή η αρχέγονη επαναλαμβανόμενη γκρούβα με τα βαθιά της μπάσα, την υγρή άρση της κιθάρας και τον ήλιο στο στίχο δεν έχει πάψει να με συνοδεύει.

Οι Locomondo είναι ένας σταθμός μιας αρκετά πλούσιας σε εμπειρίες διαδρομής.
Στην αρχή του μουσικού μου ταξιδιού, έπαιζα σε μια μπάντα πανκ στη Γερμανία. Παράλληλα έπαιζα και ρεμπέτικα. Aργότερα συνόδευα gypsy swing με Τσιγγάνους της δυτικής Ευρώπης και συμμετείχα και τον καιρό που σπούδαζα τζαζ σε μια εξαιρετική Big Band.Επειδή πάντα με ενθουσίαζαν τα πνευστά, είχα φτιάξει τότε και μια παραδοσιακή σκα μπάντα. Από εκεί και πέρα οι Locomondo «ήρθαν» όταν γνωρίστηκα με τον Γιάννη Βαρνάβα στο στρατό, τότε ξεκινήσαμε την ιδέα και ανακαλύψαμε ότι ταιριάζουμε μουσικά.


Πάντα υπήρχε η αίσθηση ότι παίζουμε μουσική για ένα καλύτερο αύριο. Με την αύξηση του κοινού όμως μεγαλώνει και η ευθύνη .Η ευθύνη και η αναγκαιότητα να στηρίξουμε το καλό μέσα μας και στους άλλους .Ειδικά αν ανάμεσα στο κοινό σου είναι και έφηβοι και παιδιά.

Οταν ήμασταν πιο άγνωστοι και πιο ευάλωτοι χωρίς μία μεγάλη μάζα κόσμου να μας στηρίζει, οι κριτικές ήταν πολύ πιο σκληρές απ’ ότι τώρα που αυξήθηκε ο κόσμος που μας ακούει. Μένουμε μάλιστα έκπληκτοι με το πόσο θετική ανταπόκριση
έχουμε. Δεν περίμενα τόσο μεγάλο θετικό ρεύμα.

Είναι παράδοξο ότι ο κόσμος που μας ακούει στο εξωτερικό αρέσκεται ιδιαίτερα στον ελληνικό στίχο. Από την άλλη, σίγουρα θα μπορούσαμε να κάνουμε και έναν δίσκο που μιλάει σε παραπάνω γλώσσες από ελληνικά , αγγλικά και ισπανικά. Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως.

Σε όποιο μέρος και να ταξιδέψουμε προσπαθούμε να ακούσουμε τους παραδοσιακούς σκοπούς της περιοχής . Αν πάμε στην Ικαρία, θα παίξουμε ένα παραδοσιακό ικαριώτικο αντίστοιχα και στην Σίφνο. Κάποιος φίλος μου είχε πει να ακούσω τον Μέρμηγκα, ένα κεφαλλονίτικο παραδοσιακό και μόλις κλείσουμε θα το τσεκάρω!(γέλια)


Πολλές χώρες της Ευρώπης ζήλεψαν την κοινωνική αφύπνιση που είχαν τα νέα παιδιά τις μέρες του Δεκεμβρίου στην Ελλάδα. Επεσε μάλιστα στα χέρια μου μια εφημερίδα στη Βιέννη με τίτλο «Η Βιέννη πρέπει να γίνει Αθήνα». Ηταν μια μεγάλη ευκαιρία να πάρουμε όλη αυτή την ενέργεια και να τη μετατρέψουμε σε μία θετική αλλαγή κάποιων πραγμάτων. Δεν ξέρω αν τα παιδιά τελικά το πέτυχαν , αλλά σίγουρα πέρασαν ένα ηχηρό μήνυμα.

Για τα χρώματα της Reggae είχα ακούσει κάποτε τη φράση: « Black for the color of the skin of the people, Green for the color of the land, Red for the blood they have shed and gold for the sun overhead».


Το κορυφαίο γεγονός του 2008 για εμάς ήταν ότι παίξαμε μαζί με τον Manu Chao και την Pattie Smith. Είναι τρομερός ο Manu, ανέβηκε ακόμη περισσότερο στην εκτίμησή μου όταν τον γνώρισα από κοντά. Πρόκειται για άνθρωπο χαρισματικό, προσιτό και ταυτόχρονα πολύ θαρραλέο και γεμάτο φως.

Υπάρχει ένα κομμάτι που λέει: «You don’t neet dread to be rasta». Ούτως ή άλλως τα ράστα έχουν τελείως διαφορετική σημασία για τον Rastafari από ότι για εμάς στην Ευρώπη. Εχουν πολλές φορές και θρησκευτική σημασία και εμείς έχοντας αυτό το μαλλί μπορεί και να πράττουμε μια ιεροσυλία. Είναι μέρος μια αντίληψης
ζωής. Οπως λοιπόν τα ράσα δεν κάνουν τον παπά έτσι και οι τζίβες δεν
κάνουν τον ρεγγά!