Γέμισε το youtube με κομμάτια για τον Αλεξακο. Εδώ ο Κόμης Χ αποδεικνύει πόσο παλλικάρι είναι για άλλη μια φορά. Γεια σου ρε Λευτεράκο!
Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009
Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009
Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια
Σαν σήμερα το 2004 στα μέσα του φανταρικού μου περνάω τις τελευταίες μέρες της άδειας μου στον Άγιο Πρόδρομο στην Χαλκιδική, για να δω γιαγιά και θεία που ζούνε μαζί και να με χορτάσουν. Βλέπεις ήμουν ο μόνος άντρας της οικογένειας πια, αφού είχαν περάσει καμιά 25 χρόνια από τον θάνατο του λεβέντη του παππού του Γ. και μια διετία από τον θάνατο του θειου μου του Κ. Ξέρεις τι είναι να δεις την μητέρα να στέκεται πάνω από τον τάφο του παιδιού της και να ζητάει εξηγήσεις από τον Θεό γιατί της πήρε το παιδί που μεγάλωσε από τέσσερα κιλά και τον θέριεψε και τον είδε να κάνει δικά του παιδιά με την σειρά του; Σε ξορκίζω ποτέ να μην σου τύχει τέτοιο μερτικό. Από τότε η γιαγιά μου είχε αρχίσει να αδυνατίζει επικίνδυνα και να χάνει σιγά σιγά την όραση της από το κλάμα. Πόσο κλάμα έχυσε μα έμενε εκεί, ζωντανή για την θεία μου και την μάνα μου. Για να τις προσέχει. Εκεί ήταν που η ζωή ειρωνεύεται και τους πιο καλούς ανθρώπους σαν την γιαγιά μου την Ε. Η διάγνωση σαφής για την θεία μου. Καρκίνος. Τι καρκίνος, πως, που γιατί δεν έχει και πολύ σημασία. Η θεία μου περνούσεν στο χωριό τις τελευταίες της μέρες πριν πάει στο νοσοκομείο και σβήσει εκεί. Ένα πρωί ζήτησε να με δει. Να της κόψω τα νύχια λέει γιατί η αρρώστια δεν την άφηνε ούτε να κινηθεί καλά καλά. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπε να πλησιάζει το ταξίδι της και ήθελέ να μου πει ένα χαμογελαστό αντίο. Την χαιρέτησα, την φίλησα και άρχισα να της κόβω τα νύχια. Στο τραπέζι είχε σε περίοπτη θέση μια φωτογραφία μου με την στρατιωτική στολή. Τον είχαν σε υψηλή θέση τον στρατό στην οικογένεια μου. "Από σόι στρατιωτικών είσαι" μου έλεγαν και μου ξανάλεγαν οι δικοί μου. "Να είσαι περήφανος για αυτό". Με κοιτάει. "Που θα πας τώρα;" και χαμογελάει "Στον Έβρο θεία. Φεύγω την Κυριακή για Δαδιά, ένα χωριό δίπλα στο Σουφλί." Έκανε μια κίνηση και εμφάνισε 50 ευρώ. "Αυτά για τις πρώτες σου μέρες" Την αγκαλιάζω την φιλάω και φεύγω. Η γιαγιά μου στο διπλανό δωμάτιο ακούει αλλά δεν κοιτάει, ούτε μιλάει. Πάω και την αγκαλιάζω. Δεν μιλάει. Δεν έχει τι να πει πια. Μόνο ένα παράπονο που και πού για την τύχη των παιδιών της. Δεν έχω και να της πω τίποτα. Λόγια παρηγοριάς δεν υφίστανται στα 90 σου με ένα παιδί νεκρό και ένα να λειώνει από την αρρώστια. Την αγκαλιάζω και αυτή και φεύγω σιγά σιγά. Δυο μέρες μετά είμαι στο Σουφλί. Με την μάνα μου μιλάω καθημερινά. Ρωτάω. Δεν μου αποκρίνεται. "Όλα θα πάνε καλά, απλά είναι λίγο άρρωστη και η γιαγιά τώρα" μου λέει αλλα δεν την πιστεύω. 11 του Μάρτη χτυπάει το κινητό και βλέπω το τηλέφωνο της γιαγιάς μου. Είναι η μητέρα μου "'Ελα στην Θεσσαλονίκη αύριο. Η γιαγιά. Ξαφνικό εγκεφαλικό. Μας αφησε" Παγώνω. Την επόμενη μέρα βρίσκομαι στον Άγιο Πρόδρομο. Μένω στην κηδεία, κοιμάμαι στην Θεσσαλονίκη και ξαναφεύγω για τον Έβρο. Δεν περνάνε 13 μέρες και χτυπάει ξανά το τηλέφωνο από το ίδιο νούμερο. Πάλι η μητέρα μου. "Η θεία. Έφυγε και αυτή". Ξανά πίσω. Πλάι στην μάνα μου αυτή την φορά. Πιο πολύ από ποτέ. Δεν της έμεινε κανένας πια. Κανένας δεν της έμεινε. Σε αυτή την θητεία χόρτασα θάνατο. Μόνο σαν σήμερα τα θυμάμαι. Τις άλλες μέρες με τους ζωντανούς. Μα μια φορά τον χρόνο το δικαιούνται και αυτοί. Και προτιμώ να τους φέρνω στην μνήμη μου, από την τελευταία φορά που τους είδα μαζί. Αν και καλά θα είναι και εκεί πάνω θαρρώ. Κακό δεν έκαναν σε κανένα.
Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009
Οι γέροι χωριστά
...οι νέοι άλλο πράμα
όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά
όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά
Αυτό ήταν το νέο που μας έφερε ο περασμένος Δεκέμβριος.
Αυτό είναι το νέο που φέρνει ο Ιανουάριος των αγροτικών διεκδικήσεων.
Αυτό συμβαίνει και στα δημοσιογραφικά μας πράγματα.
Αυτό θα συμβεί, αύριο μεθαύριο παντού.
Είναι η πρώτη φορά που μια γενιά αγνοεί τις κομματικές γραμμές, τους κομματάρχες, τους εργατοπατέρες, την κοινή γνώμη, τα παραδοσιακά ΜΜΕ, τους αναλυτές, τους "πνευματικούς" ανθρώπους, τη "Γενιά του Πολυτεχνείου", τις νόρμες, τους κανόνες, τους κήνσορες και τους θεράποντες και μαζί τους την "κοινή γνώμη".
Το καινούργιο έρχεται. Ατσαλα, ασύνταχτα, πολλές φορές άναρθρα. Ερχεται όμως.
Κι όσο λυσσασμένα κι αν αντιστέκεται το "παλιό" στο τέλος θα παραμερίσει.
Κι όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει!
Οι στίχοι εκδικήθηκαν. Σειρά έχουν τα όνειρα τώρα. Πηγή: naftilos.blogspot.com
Εσένα πραγματικά σε πάω...
"Μας θλίβει το γεγονός ότι μέλη της οικογενείας της ανθρωπότητας βιώνουν τέτοιους πόνους», τόνισε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και πρόσθεσε: «Αυτά που συνέβησαν στη Γάζα δεν επιτρέπεται να θεωρούνται φυσικά και συνήθη πράγματα. Αυτά που συνέβησαν στη Γάζα πρέπει να τα βιώσουμε με την καρδιά της μάνας που έχασε το παιδί της και του παιδιού που έμεινε χωρίς πατέρα. Μόνο το αίσθημα της αγάπης μπορεί να εξαλείψει τους πολέμους από την επιφάνεια της Γης" Πηγή: Ελεύθερος Τύπος.
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009
Κοιτώντας στον γκρεμό, πηδώντας μην σου πω...
Σαν βρεθώ σε κάνα απότομο ύψωμα από αυτά που κάνουν την καρδιά σου να πεταρίζει, στην σκέψη ότι μπορείς να τσακιστείς στα βράχια και μετά να βυθιστείς στην θάλασσα αν σκοντάψεις και πέσεις έχω ένα κακό χούι. Να στέκομαι στην άκρια καθιστός με τα χέρια να τυλίγουν τα γόνατα μου και να παρατηρώ με τις ώρες τα δέντρα σαν αυτό της φωτογραφίας. Παραμελημένο μακριά από τα αδέρφια του, ριζωμένο στραβά και με τα κλαδιά του να γδέρνονται στα βράχια κάθε φορά που φυσάει δυνατό αγέρι και τα κοπανάει πάνω στον γκρεμό. Κάθομαι που λες και αναρωτιέμαι αν είχε ψυχή και σκέψη τούτο το δέντρο τι θα έβαζε με τον νου του, τις ατελείωτες ώρες που κοιτάει την θάλασσα και τα καράβια που φεύγουν με συντροφιά τα θαλασσοπούλια. Και σκέψη στην σκέψη, γίνομαι εγώ το δέντρο. Τα πόδια μου βγάζουν σιγά σιγά ρίζες. Κλαδιά και φυλλωσιές απλώνονται γύρω από τα χέρια μου. Και εγώ φωνή δεν μπορώ να βγάλω πια. Άχνα. Μόνο σαν φυσάει βρίσκω ευκαιρία να στείλω την πιο τρυφερή μου δροσιά στα πρόσωπα που αγαπώ. Εκείνες τις στιγμές είναι που καταλαβαίνω πως το να στέκεσαι στο πιο απότομο σημείο του γκρεμού, αντικρύζοντας την θάλασσα κρύβει μοναξιά. Γυρνάς την πλάτη στα άλλα τα δέντρα που ήρεμα και σίγουρα μεγαλώνουν το ένα δίπλα στο άλλο. Μόνος, να ψάχνεις συντροφιά στους περαστικούς γλάρους και την θαλασσινή δροσιά. Κρύβει και δύναμη όμως τούτη η επιλογή. Δυνατές ρίζες έφτιαξες για να μην τσακιστείς. Να βαστάνε και το βάρος σου και τα σκαμπανευάσματα του αέρα και τις πιο δυνατές θύελλες. Δεν έχουν τα άλλα δέντρα τέτοιες ρίζες. Και αν τυχόν έρθει φωτιά μεγάλη, αυτό το θαλασσινό νερό και αυτός ο γκρεμός και τα βράχια που κατά καιρούς μίσησες θα σε κρατήσουν μακριά από τις φλόγες. Και εκεί θα βλέπεις το ένα μετά το άλλο τα άλλα δέντρα να παραδίνονται, να καίγονται και να καίνε όλη την πλάση στο πέσιμο τους. Εσύ δεν θα φοβάσαι όμως. Ούτε την φωτιά αλλά ούτε και την μοναξιά της επόμενης μέρας. Και τα δυο τα συνήθισες εξάλλου...
Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009
Νυχτερινή διαταραχή.
-Τον ξέρεις τον Ήρωα; Πφφφ τι ρωτάω; Αν δεν σε έχω ζαλίσει εγώ με το παλικάρι από την Θεσσαλονίκη που η πένα του ξέρει καλά καλά να τρυπάει τις καρδιές αυτών που θα τον ακούσουν ή τον διαβάσουν, το πιο πιθανό είναι να σου ξέφυγε.
-Μπορεί και να μου ξέφυγε αλλά που το πας;
-"Βρέθηκα αγάπη να πουλάω στην μοναξιά" λέει σε ένα κομμάτι του.
-Σπουδαία τα λάχανα.
-Σπουδαία ξεσπουδαία αυτόν τον στίχο πολύ τον αγάπησα τον τελευταίο καιρό. Ξοδεύουμε τις ζωές μας ελπίζοντας να βρούμε απέναντί μας, ένα αυτί για να μας ακούσει, ένα χέρι να μας αγγίξει και ένα ζευγάρι χείλια να αγγίξουν τα δικά μας.
-Και στο ενδιάμεσο;
-Η αναμονή. Άλλοτε γλυκειά. Μαγική. Σαν ένα μαγικό σύννεφο πάνω από το ξεροκέφαλο σου, που οι σταγόνες που σκορπάει, γεμίζουν και την πιο άδεια σου μέρα. Άλλες φορές πάλι η αναμονή γίνεται σαν ένα ντουβάρι που το έχουν δέσει σαν καρότο σε λαγό, μπροστά από την μάπα σου και κάθε φορά που πας να κάνεις ένα βήμα, σκάς με την μύτη πάνω του και ματώνεις.
-Δεν γίνεται αλλιώς όμως.
-Σωστά. Και δεν πρέπει να γίνεται αλλιώς. Γιατί και το πιο σκληρό ντουβάρι, γίνεται κομμάτια μια μέρα και από πίσω του κρύβονται οι ωραίες μέρες που περιμένεις.
-Και ο στίχος του Ήρωα που κολλάει;
-Δεν θυμάμαι. Αλλά σίγουρα πολλή αγάπη ξόδεψα για την ρημάδα την μοναξιά και δεν της άξιζε τελικά.
-Στα καλύτερα που έρχονται λοιπόν.
-Στα καλύτερα.
Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009
Αντιλαμβανόμαστε το ωραίο;
Κάποι