Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

06-12-08'[i arxi ke to telos] panos gourgiotis/komis x

Γέμισε το youtube με κομμάτια για τον Αλεξακο. Εδώ ο Κόμης Χ αποδεικνύει πόσο παλλικάρι είναι για άλλη μια φορά. Γεια σου ρε Λευτεράκο!

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια


Σαν σήμερα το 2004 στα μέσα του φανταρικού μου περνάω τις τελευταίες μέρες της άδειας μου στον Άγιο Πρόδρομο στην Χαλκιδική, για να δω γιαγιά και θεία που ζούνε μαζί και να με χορτάσουν. Βλέπεις ήμουν ο μόνος άντρας της οικογένειας πια, αφού είχαν περάσει καμιά 25 χρόνια από τον θάνατο του λεβέντη του παππού του Γ. και μια διετία από τον θάνατο του θειου μου του Κ. Ξέρεις τι είναι να δεις την μητέρα να στέκεται πάνω από τον τάφο του παιδιού της και να ζητάει εξηγήσεις από τον Θεό γιατί της πήρε το παιδί που μεγάλωσε από τέσσερα κιλά και τον θέριεψε και τον είδε να κάνει δικά του παιδιά με την σειρά του; Σε ξορκίζω ποτέ να μην σου τύχει τέτοιο μερτικό. Από τότε η γιαγιά μου είχε αρχίσει να αδυνατίζει επικίνδυνα και να χάνει σιγά σιγά την όραση της από το κλάμα. Πόσο κλάμα έχυσε μα έμενε εκεί, ζωντανή για την θεία μου και την μάνα μου. Για να τις προσέχει. Εκεί ήταν που η ζωή ειρωνεύεται και τους πιο καλούς ανθρώπους σαν την γιαγιά μου την Ε. Η διάγνωση σαφής για την θεία μου. Καρκίνος. Τι καρκίνος, πως, που γιατί δεν έχει και πολύ σημασία. Η θεία μου περνούσεν στο χωριό τις τελευταίες της μέρες πριν πάει στο νοσοκομείο και σβήσει εκεί. Ένα πρωί ζήτησε να με δει. Να της κόψω τα νύχια λέει γιατί η αρρώστια δεν την άφηνε ούτε να κινηθεί καλά καλά. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπε να πλησιάζει το ταξίδι της και ήθελέ να μου πει ένα χαμογελαστό αντίο. Την χαιρέτησα, την φίλησα και άρχισα να της κόβω τα νύχια. Στο τραπέζι είχε σε περίοπτη θέση μια φωτογραφία μου με την στρατιωτική στολή. Τον είχαν σε υψηλή θέση τον στρατό στην οικογένεια μου. "Από σόι στρατιωτικών είσαι" μου έλεγαν και μου ξανάλεγαν οι δικοί μου. "Να είσαι περήφανος για αυτό". Με κοιτάει. "Που θα πας τώρα;" και χαμογελάει "Στον Έβρο θεία. Φεύγω την Κυριακή για Δαδιά, ένα χωριό δίπλα στο Σουφλί." Έκανε μια κίνηση και εμφάνισε 50 ευρώ. "Αυτά για τις πρώτες σου μέρες" Την αγκαλιάζω την φιλάω και φεύγω. Η γιαγιά μου στο διπλανό δωμάτιο ακούει αλλά δεν κοιτάει, ούτε μιλάει. Πάω και την αγκαλιάζω. Δεν μιλάει. Δεν έχει τι να πει πια. Μόνο ένα παράπονο που και πού για την τύχη των παιδιών της. Δεν έχω και να της πω τίποτα. Λόγια παρηγοριάς δεν υφίστανται στα 90 σου με ένα παιδί νεκρό και ένα να λειώνει από την αρρώστια. Την αγκαλιάζω και αυτή και φεύγω σιγά σιγά. Δυο μέρες μετά είμαι στο Σουφλί. Με την μάνα μου μιλάω καθημερινά. Ρωτάω. Δεν μου αποκρίνεται. "Όλα θα πάνε καλά, απλά είναι λίγο άρρωστη και η γιαγιά τώρα" μου λέει αλλα δεν την πιστεύω. 11 του Μάρτη χτυπάει το κινητό και βλέπω το τηλέφωνο της γιαγιάς μου. Είναι η μητέρα μου "'Ελα στην Θεσσαλονίκη αύριο. Η γιαγιά. Ξαφνικό εγκεφαλικό. Μας αφησε" Παγώνω. Την επόμενη μέρα βρίσκομαι στον Άγιο Πρόδρομο. Μένω στην κηδεία, κοιμάμαι στην Θεσσαλονίκη και ξαναφεύγω για τον Έβρο. Δεν περνάνε 13 μέρες και χτυπάει ξανά το τηλέφωνο από το ίδιο νούμερο. Πάλι η μητέρα μου. "Η θεία. Έφυγε και αυτή". Ξανά πίσω. Πλάι στην μάνα μου αυτή την φορά. Πιο πολύ από ποτέ. Δεν της έμεινε κανένας πια. Κανένας δεν της έμεινε. Σε αυτή την θητεία χόρτασα θάνατο. Μόνο σαν σήμερα τα θυμάμαι. Τις άλλες μέρες με τους ζωντανούς. Μα μια φορά τον χρόνο το δικαιούνται και αυτοί. Και προτιμώ να τους φέρνω στην μνήμη μου, από την τελευταία φορά που τους είδα μαζί. Αν και καλά θα είναι και εκεί πάνω θαρρώ. Κακό δεν έκαναν σε κανένα.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Οι γέροι χωριστά

...οι νέοι άλλο πράμα
όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά


Αυτό ήταν το νέο που μας έφερε ο περασμένος Δεκέμβριος.
Αυτό είναι το νέο που φέρνει ο Ιανουάριος των αγροτικών διεκδικήσεων.
Αυτό συμβαίνει και στα δημοσιογραφικά μας πράγματα.
Αυτό θα συμβεί, αύριο μεθαύριο παντού.

Είναι η πρώτη φορά που μια γενιά αγνοεί τις κομματικές γραμμές, τους κομματάρχες, τους εργατοπατέρες, την κοινή γνώμη, τα παραδοσιακά ΜΜΕ, τους αναλυτές, τους "πνευματικούς" ανθρώπους, τη "Γενιά του Πολυτεχνείου", τις νόρμες, τους κανόνες, τους κήνσορες και τους θεράποντες και μαζί τους την "κοινή γνώμη".

Το καινούργιο έρχεται. Ατσαλα, ασύνταχτα, πολλές φορές άναρθρα. Ερχεται όμως.
Κι όσο λυσσασμένα κι αν αντιστέκεται το "παλιό" στο τέλος θα παραμερίσει.

Κι όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει!


Οι στίχοι εκδικήθηκαν. Σειρά έχουν τα όνειρα τώρα. Πηγή: naftilos.blogspot.com

buzz it!

Εσένα πραγματικά σε πάω...


"Μας θλίβει το γεγονός ότι μέλη της οικογενείας της ανθρωπότητας βιώνουν τέτοιους πόνους», τόνισε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και πρόσθεσε: «Αυτά που συνέβησαν στη Γάζα δεν επιτρέπεται να θεωρούνται φυσικά και συνήθη πράγματα. Αυτά που συνέβησαν στη Γάζα πρέπει να τα βιώσουμε με την καρδιά της μάνας που έχασε το παιδί της και του παιδιού που έμεινε χωρίς πατέρα. Μόνο το αίσθημα της αγάπης μπορεί να εξαλείψει τους πολέμους από την επιφάνεια της Γης" Πηγή: Ελεύθερος Τύπος.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Ο Κηπουρός // Παύλος Παυλίδης

Θα 'ρθει; Πες μου θα 'ρθει;

Κοιτώντας στον γκρεμό, πηδώντας μην σου πω...


Σαν βρεθώ σε κάνα απότομο ύψωμα από αυτά που κάνουν την καρδιά σου να πεταρίζει, στην σκέψη ότι μπορείς να τσακιστείς στα βράχια και μετά να βυθιστείς στην θάλασσα αν σκοντάψεις και πέσεις έχω ένα κακό χούι. Να στέκομαι στην άκρια καθιστός με τα χέρια να τυλίγουν τα γόνατα μου και να παρατηρώ με τις ώρες τα δέντρα σαν αυτό της φωτογραφίας. Παραμελημένο μακριά από τα αδέρφια του, ριζωμένο στραβά και με τα κλαδιά του να γδέρνονται στα βράχια κάθε φορά που φυσάει δυνατό αγέρι και τα κοπανάει πάνω στον γκρεμό. Κάθομαι που λες και αναρωτιέμαι αν είχε ψυχή και σκέψη τούτο το δέντρο τι θα έβαζε με τον νου του, τις ατελείωτες ώρες που κοιτάει την θάλασσα και τα καράβια που φεύγουν με συντροφιά τα θαλασσοπούλια. Και σκέψη στην σκέψη, γίνομαι εγώ το δέντρο. Τα πόδια μου βγάζουν σιγά σιγά ρίζες. Κλαδιά και φυλλωσιές απλώνονται γύρω από τα χέρια μου. Και εγώ φωνή δεν μπορώ να βγάλω πια. Άχνα. Μόνο σαν φυσάει βρίσκω ευκαιρία να στείλω την πιο τρυφερή μου δροσιά στα πρόσωπα που αγαπώ. Εκείνες τις στιγμές είναι που καταλαβαίνω πως το να στέκεσαι στο πιο απότομο σημείο του γκρεμού, αντικρύζοντας την θάλασσα κρύβει μοναξιά. Γυρνάς την πλάτη στα άλλα τα δέντρα που ήρεμα και σίγουρα μεγαλώνουν το ένα δίπλα στο άλλο. Μόνος, να ψάχνεις συντροφιά στους περαστικούς γλάρους και την θαλασσινή δροσιά. Κρύβει και δύναμη όμως τούτη η επιλογή. Δυνατές ρίζες έφτιαξες για να μην τσακιστείς. Να βαστάνε και το βάρος σου και τα σκαμπανευάσματα του αέρα και τις πιο δυνατές θύελλες. Δεν έχουν τα άλλα δέντρα τέτοιες ρίζες. Και αν τυχόν έρθει φωτιά μεγάλη, αυτό το θαλασσινό νερό και αυτός ο γκρεμός και τα βράχια που κατά καιρούς μίσησες θα σε κρατήσουν μακριά από τις φλόγες. Και εκεί θα βλέπεις το ένα μετά το άλλο τα άλλα δέντρα να παραδίνονται, να καίγονται και να καίνε όλη την πλάση στο πέσιμο τους. Εσύ δεν θα φοβάσαι όμως. Ούτε την φωτιά αλλά ούτε και την μοναξιά της επόμενης μέρας. Και τα δυο τα συνήθισες εξάλλου...

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Νυχτερινή διαταραχή.


-Τον ξέρεις τον Ήρωα; Πφφφ τι ρωτάω; Αν δεν σε έχω ζαλίσει εγώ με το παλικάρι από την Θεσσαλονίκη που η πένα του ξέρει καλά καλά να τρυπάει τις καρδιές αυτών που θα τον ακούσουν ή τον διαβάσουν, το πιο πιθανό είναι να σου ξέφυγε.
-Μπορεί και να μου ξέφυγε αλλά που το πας;
-"Βρέθηκα αγάπη να πουλάω στην μοναξιά" λέει σε ένα κομμάτι του.
-Σπουδαία τα λάχανα.
-Σπουδαία ξεσπουδαία αυτόν τον στίχο πολύ τον αγάπησα τον τελευταίο καιρό. Ξοδεύουμε τις ζωές μας ελπίζοντας να βρούμε απέναντί μας, ένα αυτί για να μας ακούσει, ένα χέρι να μας αγγίξει και ένα ζευγάρι χείλια να αγγίξουν τα δικά μας.
-Και στο ενδιάμεσο;
-Η αναμονή. Άλλοτε γλυκειά. Μαγική. Σαν ένα μαγικό σύννεφο πάνω από το ξεροκέφαλο σου, που οι σταγόνες που σκορπάει, γεμίζουν και την πιο άδεια σου μέρα. Άλλες φορές πάλι η αναμονή γίνεται σαν ένα ντουβάρι που το έχουν δέσει σαν καρότο σε λαγό, μπροστά από την μάπα σου και κάθε φορά που πας να κάνεις ένα βήμα, σκάς με την μύτη πάνω του και ματώνεις.
-Δεν γίνεται αλλιώς όμως.
-Σωστά. Και δεν πρέπει να γίνεται αλλιώς. Γιατί και το πιο σκληρό ντουβάρι, γίνεται κομμάτια μια μέρα και από πίσω του κρύβονται οι ωραίες μέρες που περιμένεις.
-Και ο στίχος του Ήρωα που κολλάει;
-Δεν θυμάμαι. Αλλά σίγουρα πολλή αγάπη ξόδεψα για την ρημάδα την μοναξιά και δεν της άξιζε τελικά.
-Στα καλύτερα που έρχονται λοιπόν.
-Στα καλύτερα.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Αντιλαμβανόμαστε το ωραίο;


Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπορστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισητηρίου ήταν 100 δολλάρια. Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον

Σημ. Στην φώτο ο
Joshua Bell

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

eyxh galanh-kostantinos vita

Στίχοι: Κωνσταντίνος Βήτα
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Άκουσε την πρώτη τη βροχή
είναι για μας η πιο όμορφη εποχή
Τα παιδιά μεγαλώνουν κι όλα δείχνουν ωραία

Όλοι γύρω μας ζητούν να 'βρουν μια παρέα
μια ψυχή που αγαπά ζητάει ουρανό
μα εσύ κι εγώ
περπατούμε αγκαλιά στη μέση του δρόμου

Είμαστε η αρχή και το τέλος του κόσμου
γι' ακόμη μια φορά η αγάπη μας κοιτά

Άφησε στον ουρανό μια ευχή
να 'ρθει για μας η πιο όμορφη στιγμή
Τα παιδιά μεγαλώνουν κι όλα δείχνουν ωραία
Όλοι γύρω μας ζητούν να 'βρουν μια παρέα
μια ψυχή που αγαπά ζητάει ουρανό
Μα εσύ κι εγώ
περπατούμε αγκαλιά στη μέση του δρόμου

Είμαστε η αρχή και το τέλος του κόσμου
γι' ακόμη μια φορά η αγάπη μας κοιτά

Θέλω τα πάντα πίσω...


Κοίταξε με στα μάτια. Δώσε μου πίσω το φιλί της μητέρας μου. Το χαμόγελο του πατέρα μου. Την μικρή μου αδερφή που μου έσπρωχνε άτσαλα την κούνια. Τις μέρες γεμάτες φως και χρώματα που έμαθα να αγαπάω και να περιμένω να έρθουν. Το χαρούμενο κλάμα μου για να με πάρουν αγκαλιά οι γονείς μου. Τα πολύχρωμα πλαστικά παιχνίδια μου. Το μαλακό μου πρόσωπο χωρίς όλα αυτά τα σημάδια. Δώσε μου πίσω το παρόν μου. Δώσε μου πίσω το μέλλον που μου ψιθύριζε τραγουδιστά η μητέρα μου πως θα έχω καθώς με θήλαζε. Δεν μπορώ να σε μισήσω. Δεν πρόλαβα να μάθω να μισώ. Μόνο στα μάτια σου ζητώ να με κοιτάξεις. Στα μεγάλα μου φοβισμένα μάτια. Μην τυχόν και βυθιστείς στην άβυσσο τους και δεν κάνεις άλλο κακό. Μην τυχόν...

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Τόσες χιλιάδες παιδιά δεν μπορεί να θυμώνουν χωρίς λόγο


Τα παιδιά που έζησαν ή που πληροφορήθηκαν το οτι ένας αστυνομικός 37 χρονών
σκοτώνει έναν μαθητή 15 χρονών και δεν ζητάει ούτε συγνώμη
ειναι φυσικό να νοιώθουν τρόμο και οργή.

Τα παιδιά που είδαν τα ΜΑΤ (μη μπορώντας να πιάσουν
αυτούς που έβαλαν εναντίον τους) να συλλαμβάνουν , να κακοποιούν και να εξευτελίζουν
μπροστα στα μάτια τους τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες τους
είναι φυσικό να νοιώθουν τρόμο και οργή.

Τα παιδιά που κάνουν έρευνα στο internet, σχηματίζουν άποψη απ'όλες τις πηγές και διαπιστώνουν
οτι κανείς αστυνομικός που έχει διαπράξει φόνο δεν έχει τιμωρηθεί ανάλογα σε σχέση με κάποιον πολίτη
είναι φυσικό να νοιώθουν τρόμο και οργή.

Τα παιδιά που βλέπουν τους πολιτικούς να αδιαφορούν και μην κάνουν στην πράξη τίποτα ώστε να τα
προσεγγίσουν και να βρούνε μαζί λύσεις αλλά αντιθέτως ασχολούνται μόνο με την καταστολή των κινητοποιήσεών τους
είναι φυσικό να νοιώθουν τρόμο και οργή.

Τα παιδιά που βλέπουν οτι αν δεν καταφέρουν να αλλάξουν κάτι
θα βγουν σε μια άδικη κοινωνία της κομπίνας, του ψέματος, του βόλεματος, της ανισότητας,
της ανεργείας όπου κυριαρχεί η ατιμωρησία των μεγάλων και η εξάντληση της αυστηρότητας στους μικρούς
είναι φυσικό να νοιώθουν τρόμο και οργή.

Τα παιδιά σας κοιτάζανε και εσείς κοιτούσατε αλλου,
Τα παιδιά σας μιλούσανε κι εσείς τα διακόπτατε,
Τα παιδιά φωνάζανε κι εσείς τους δώσατε ένα χαστούκι,
Τώρα τα παιδιά τα σπάνε...

Ποιός φταίει;

Δυστυχώς από τον τρόμο και την οργή ως τις εκδηλώσεις βίας
είναι ένα πολύ μικρό σκαλοπάτι.
Και η βία το μόνο που σίγουρα θα φέρει είναι κι άλλη βία.

Αν θέλετε πραγματικά να μην ξανασυμβεί
δείξτε στα παιδιά οτι τα σέβεστε και θα σας σεβαστούν,
ακούστε τα και θα σας ακούσουν,
υποστηρίξτε τις ηθικές αξίες που τους δίνετε με τις πράξεις σας
και θα σας μιμηθούν,
κυβερνήστε δίκαια και θα σας θαυμάσουν,
δώστε τους ευκαιρίες και θα τις εκμεταλλευτούν,
αγαπήστε τα και θα νοιώσετε την αγάπη τους.

Μην τα κρατάτε στο περιθώριο,
Μην τα χρησιμοποιείτε για δικές σας σκοπιμότητες,
Μην τα απαξιώνετε,
Μην τα αντιμετωπίζετε σαν εχθρούς,
γιατί έτσι είναι σαν να τα πυροβολείτε κάθε μέρα.

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους του Αλέξανδρου και ευχόμαστε ο άδικος χαμός του να είναι μία ευκαιρία να μάθουμε όλοι απ'τα λάθη μας

"What ever you do , do it for peace"
John Lennon

One love
Locomondo


Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Περί Λιβάνου...


Από περιοδικό Sunday Date, ένα χρόνο πριν...


Λίβανος-Ισραήλ-Παλαιστίνη

Πόσο κοστίζουν λίγες στιγμές ειρήνης;

του Αλέξανδρου Σαλαμέ

adisalames@yahoo.com

Η εύφλεκτη ζώνη της ανατολής, μέσα από τα μάτια τεσσάρων ανθρώπων της τέχνης με καταγωγή από Λίβανο και Παλαιστίνη

Και στους πιο δηλητηριασμένους από το μίσος τόπους, μπορεί να συναντήσει κανείς φιγούρες, που φωτίζουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο ακόμη και τη πιο τραγική ιστορία. Ο Eskandar Habache, o Joe Sacco, ο Wissam Boustany και ο Ibrahim Namro, μιλούν στο «Sunday» για το κομμάτι της καρδιάς τους που άφησαν σε αυτές τις πληγωμένες πατρίδες.

  • Τα αποτελέσματα

Δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος για να ανατρέξω στους λόγους που έχουν οδηγήσει Λιβανέζους, Παλαιστινίους και Ισραηλινούς σε ένα συνεχές αιματοκύλισμα. Μόνη παρατήρηση, ότι για άλλη μια φορά, ο Λίβανος με αφορμή την εκλογή νέου προέδρου, έφτασε στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου. Όσο δε για Ισραήλ και Παλαιστίνη οι μεν και οι δε πραγματοποίησαν το Νοέμβριο που μας πέρασε στρατιωτικές ασκήσεις τα λιβανικά σύνορα, στέλνοντας τη δική τους «πολεμική ιαχή». Η ανατολή φαίνεται πως γέννησε ένα εφιαλτικό τρίγωνο που μόνο τρόμο έχει σκορπίσει μέχρι στιγμής.

Eskandar Habache

Λιβανέζος ποιητής-κριτικός λογοτεχνίας

«Ξαναρχίσαμε να ξυπνάμε τους παλιούς δαίμονες»

Γεννημένος στη Βηρυτό το 1963, από χριστιανούς γονείς, ο Eskandar Habache, κατέχει ξεχωριστή θέση στο καλλιτεχνικό χάρτη της χώρας του. Με πλούσιο συγγραφικό έργο, αλλά και με συμμετοχή στην ίδρυση των μεγαλύτερων λογοτεχνικών περιοδικών του Λιβάνου αποτελεί μία λόγια φιγούρα για τη χώρα του. Το 2007 τον βρίσκει στη Βηρυτό να διδάσκει φιλοσοφία.

Κύριε Habache, μιλήστε μου για τη πολιτική κατάσταση στη πατρίδα σας, από τη δική σας οπτική, ως ποιητής και συγγραφέας.

Πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρξει εκ νέου πόλεμος. Από το τέλος του πολέμου του 1990 οι Λιβανέζοι συμπεριφέρονταν σαν να μην έγινε τίποτα. Διαπιστώνω με λύπη, ότι ως λαός ξεχάσαμε κάτι πολύ σημαντικό: τη δύναμη της μνήμης. Αρνούμαστε να δούμε στη βάση του αυτό που συνέβη, ξαναρχίσαμε να ξυπνάμε τους παλιούς δαίμονες.

Μπορείτε να φωτογραφίσετε τους υπαίτιους αυτής της τραγωδίας;

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την ιστορία, δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο των τοπικών δυνάμεων που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στο Λίβανο, αλλά ταυτόχρονα ποιος είναι ο ρόλος των Λιβανέζων; Ποτέ δεν είδαμε το θέμα από αυτήν την άποψη. Κουβαλάμε μια μεγάλη ευθύνη, αλλά οι συμπατριώτες μου αρνούνται να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα.

Τι θα συμβουλεύατε τους Έλληνες, σε σχέση με τον ρατσισμό, για να μη βρεθούμε στην ίδια θέση;

Δε γνωρίζω την κατάσταση στην Ελλάδα, οπότε δεν μπορώ να δώσω και συμβουλές. Ο Λίβανος δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα ρατσισμού, άλλο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε: το ότι νοιώθουμε την ανάγκη να απολογούμαστε για αυτό που είμαστε, κι αυτό είναι ακόμη χειρότερο από το ρατσισμό. Είμαστε στ’ αλήθεια πολίτες; Τα ανθρώπινα όντα ξεχνούν συχνά αυτήν την έννοια και θεωρώ ότι εμείς οι άνθρωποι του πνεύματος, οι συγγραφείς έχουμε τη δύναμη να διαδώσουμε αυτήν την ιδέα. Μόνο αν νιώσουμε πολίτες της ίδιας κοινωνίας θα μπορέσουμε να λύσουμε τις διαφορές που μας χωρίζουν.

Που πιστεύετε, ότι βρίσκεται η λύση στη πατρίδα σας;

Δε βλέπω φως μπροστά μου. Τίποτα εκτός από σκοτάδι. Παρόλα αυτά δε θέλω να είμαι απαισιόδοξος.

Joe Sacco

Αμερικάνος δημοσιογραφος-σκιτσογράφος

«Οι Παλαιστίνιοι, δεν είναι σκυλιά που τα κλοτσάνε»

Γεννημένος στη Μάλτα το 1960, και μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, ο δημοσιογράφος-σκιτσογράφος Joe Sacco, αποτελεί μία από τις πλέον αντισυμβατικές φιγούρες της παγκόσμιας δημοσιογραφίας. Το 1991 με μόνη συντροφιά, ένα δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι και μία φωτογραφική μηχανή, βρέθηκε στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης, όπου και πέρασε τους επόμενους δύο μήνες της ζωής του. Αποτέλεσμα της παραμονής εκεί το βιβλίο-κόμικ «Palestine», μία εντυπωσιακή καταγραφή της καθημερινότητας στα πληγωμένα εδάφη της Παλαιστίνης.

Κύριε Sacco, έχετε εικόνα για τη σημερινή κατάσταση στη Παλαιστίνη;

Από τότε που έγραψα και σχεδίασα το «Palestine», επισκέφτηκα τα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης, άλλες πέντε φορές, περνώντας το περισσότερο καιρό στη Γάζα. Δυστυχώς, η κατάσταση που αντίκρισα ήταν, πολύ χειρότερη από τη περίοδο που έγγραφα το «Palestine».

Δεν είδατε καμία πρόοδο δηλαδή;

Δυστυχώς όχι. Και αυτό γιατί, ενώ πολλά εσωτερικά προβλήματα των Παλαιστινίων δείχνουν να έχουν λυθεί, το συνολικό πρόβλημα παραμένει. Νομίζω πως η Παλαιστίνη αυτή τη στιγμή δέχτηκε άλλη μία ήττα. .

Ποια είναι η θέση σας ως Αμερικάνος πολίτης για το ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτή την υπόθεση;

Αυτό που φαίνεται μέσα σε όλα αυτά εξόφθαλμα, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, που ενώ υπερασπίζονται, τις φωνές που μιλούν για παύση των εχθροπραξιών, δίνει τον χώρο στο Ισραήλ, να «λογαριαστεί» το καλοκαίρι, με τη Hezbollah. Οι προσπάθειες αυτές όμως του Ισραήλ απέτυχαν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, πρόσθεσαν άλλη μία στη μακρά λίστα των πράξεων που αποξένωσαν Αραβικό και Μουσουλμανικό κόσμο.

15 χρόνια μετά πως νιώθετε παρακολουθώντας τον ίδιο κύκλο βίας και αίματος;

Δε ξέρω πραγματικά τι να πω. Η βία της πρώτης Intifada όπως την έζησα, αν και ήταν ήδη μεγάλη, με τον καιρό κλιμακώθηκε σε εξωπραγματικό βαθμό. Ούτε που μπορούσα να προβλέψω, τις σκληρότατες τεχνικές που υιοθέτησαν και οι δύο πλευρές, με βομβιστές αυτοκτονίας και εναέριους βομβαρδισμούς. Αυτά που αντίκρισα στις κατεχόμενες περιοχές, τις τελευταίες φορές που τις επισκέφτηκα, μου έφεραν στο μυαλό τις εικόνες ολέθρου που αντίκρισα κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Βοσνία.

Δηλαδή;

Στη Γάζα για παράδειγμα ολόκληρες γειτονιές, μετατράπηκαν σε σκόνη από τις μπουλντόζες. Αυτό όμως που ξεχωρίζει εκεί είναι το τίμημα που πλήρωσαν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Ο απλός κόσμος, είδε τη ζωή του να καταστρέφεται και τα όνειρα του να εξανεμίζονται.

Πως θα χαρακτήριζες τους Παλαιστίνιους;

Οι Παλαιστίνιοι, ήταν με διαφορά οι ζεστότεροι άνθρωποι που γνώρισα στη ζωή μου. Πάντοτε αισθανόμουν καλοδεχούμενος, στις συνάξεις τους. Είναι πολύ περήφανοι και η αξιοπρέπεια έχει μεγάλη σημασία για αυτούς. Ξέρουν πως έχουν αναγνωρισμένα δικαιώματα που πρέπει να προστατέψουν και ιστορικές επιδιώξεις που προσπαθούν να λύσουν. Δεν είναι σκυλιά, που θα τα κλοτσάνε, μέχρι να ζητήσουν συγγνώμη.

Wissan Boustany

Λιβανέζος μουσικός

«Πρέπει να θεραπευτούμε από την υποκρισία της θρησκείας»

Το φλάουτο του Wissam Boustany, τον έκανε γνωστό παγκοσμίως γνωστό τους κύκλους της κλασσικής μουσικής και οδήγησε τη κυβέρνηση του Λιβάνου να τον ανακηρύξει Ιππότη. Η ίδια κυβέρνηση ήταν που του αφαίρεσε τον τίτλο λόγω κοινών εμφανίσεων του με Ισραηλινούς καλλιτέχνες. Ο Wissam Boustany είναι άνθρωπος με σπάνια ανθρωπιστική δράση, που κατάφερε να κρατηθεί μακριά από οποιουδήποτε είδους φυλετικό διαχωρισμό.

Κύριε Boustany, γιατί πιστεύετε, ότι οδηγήθηκε η χώρα σας σε αυτή τη τραγική θέση;

Παρόλο που ζω στο Λονδίνο και δεν καταλαβαίνω πολλά από πολιτική, το βασικό πρόβλημα πιστεύω πως είναι, ότι υπάρχουν τόσο πολλοί αντίζηλοι που η κατάσταση έγινε εξαιρετικά περίπλοκη.

Φοβάστε για το τι θα επακολουθήσει;

Πολύ. Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να χαθεί ο έλεγχος. Τόσοι πολλοί αγριεμένοι άνθρωποι με τόση αφθονία όπλων είναι σίγουρη συνταγή καταστροφής. Ζούμε σε πολύ τρομαχτικές εποχές.

Έχετε να κάνετε κάποια έκκληση;

Θα ήθελα να δω τον κόσμο, να στρέφεται ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή οργανωμένης θρησκείας. Η θρησκεία παρά τις ευγενείς της προθέσεις, δημιουργεί προκαταλήψεις και ενθαρρύνει, τόσο οικονομικούς όσο και κοινωνικούς διαχωρισμούς. Πρέπει ακόμη η πολιτική ηγεσία να κάνει κάτι, ώστε, οι έμποροι όπλων να βρεθούν πίσω από τα κάγκελα. Όταν πλημμυρίζεις μία χώρα που σπαράσσεται στο εσωτερικό από όπλα, ο πόλεμος γίνεται κάτι αναπόφευκτο. Πρέπει επιτέλους να θεραπευτούμε από τη πολιτική και θρησκευτική υποκρισία και αδικία.

Ibrahim Namro –Mc Palestine-

«Η Ευρώπη είναι η μόνη ήπειρος που αυτοπροσδιορίστηκε»

Ο Palestine για τη Hip Hop κοινότητα δε χρειάζεται πολλές συστάσεις. Παιδί Παλαιστινίων μεταναστών από το Λίβανο, μεγάλωσε και ζει στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Στο ενεργητικό του έχει ήδη δύο σιντις το «Bledi» και το «Land of the Lost». Η θεματολογία του άκρως πολιτική και με έμφαση στη πατρίδα του ακόμη και αν βρέθηκε πολύ μακριά από αυτή.

Λίγα σχόλια για τη κατάσταση της περιοχής, όπως τη παρατηρείτε συνολικά;

Πιστεύω πως πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, η περιοχή έχουν ρίζες στην αποικιοκρατία. Λένε πως η Ευρώπη είναι η μόνη ήπειρος που αυτοπροσδιορίστηκε. Η μέση ανατολή ήταν μία περιοχή, που πολλές χώρες είχαν και εξακολουθούν να έχουν μεγάλα συμφέροντα. Μπορείς να δεις και μόνος σου, πως τα προβλήματα, όσο πάνε και χειροτερεύουν. Και το χειρότερο από όλα ξέρεις πιο είναι; Ότι ο κόσμος στη πατρίδα μου και τον Λίβανο συνήθισε σε αυτό τον τρόπο ζωής. Όλη αυτή η καταστροφή, άφησε δυο επιλογές στον κόσμο εκεί. Να εγκαταλείψουν τη χώρα τους ή να πολεμήσουν.

Πως νοιώθετε που δε μπορείτε να βρίσκεστε στον Λίβανο αυτές τι δύσκολες ώρες;

Βλέποντας το τι συμβαίνει «τρελαίνομαι». Δυστυχώς όμως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθώ να μιλήσω μέσα από τα τραγούδια μου για αυτό που συμβαίνει. Και αυτό καμιά φορά πάντως φαντάζει άχρηστο. Το περσινό καλοκαίρι επιστρέφοντας από το Λίβανο, όπου είχα δει όλες αυτές τις βόμβες με τα μάτια μου να καταστρέφουν τη Βηρυτό, ένοιωσα πως ότι και να έχω πει μέσα από τα τραγούδια μου δεν έχει αξία, μπροστά σε αυτό που ζεις. Όταν όμως πέρασα το αρχικό σοκ κατάλαβα, ότι υπάρχουν παραπάνω από ένας τρόπος για να βοηθήσεις. Ακόμη και η συνέντευξη μέσα από το περιοδικό σου είναι πολύ σημαντικοί. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που δεν έχουν «φωνή» στα media.

Τελικά Παλαιστίνιος, Λιβανέζος ή Σουηδός;

Και οι δυο γονείς μου είναι Παλαιστίνιοι. Παρόλα αυτά ο κόσμος επιμένει πως είμαι Λιβανέζος επειδή κατάγομαι από εκεί ή Σουηδός επειδή ζω στη Σουηδία. Τελικά τι σε προσδιορίζει εθνικά; Μήπως το που γεννήθηκες; Ποια είναι η υπηκοότητα σου; Που έχεις ζήσει πιο πολύ; Τίποτα από όλα αυτά. Εγώ νιώθω Παλαιστίνιος, άρα είμαι Παλαιστίνιος.

Συνδέσεις:

Eskandar Habache: www.sigila.msh-paris.fr/orients.htm

Joe Sacco: www.fantagraphics.com

Wissam Boustany: www.wissamboustany.com

Mc Palestine: www.myspace.com/mcpalestine

Η ειρήνη άργησε μια μέρα...


...ή μήπως μία αιωνιότητα;

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

να κοιμηθείς νωρίς/θερμοσίφωνα/για να ξυπνήσεις νωρίς/καφέ/να σηκωθείς με όρεξη/τσιγάρο/χέσε μέσα/πρωινό/φάε γρήγορα/ντους/όρθιος/τρέχω/σε περιμένει πολλή δουλειά/κλειδιά/τόση ώρα χτυπάει το ξυπνητήρι/λεφτά/δεν το ακούς/ταυτότητα/7 η ώρα/κινητό/όποιος ξυπνάει πρωί/γάντια/κράνος/βρίσκει το φλουρί/βρε δε γαμιέσαι...

PALESTINIAN HIPHOP -

Θα ανοίξει η γη και θα σας καταπιεί. Όλους εσάς που προκαλέσατε όλο αυτό τον πόνο, το μίσος και το αίμα. Πως κοιμάστε με τον απόηχο από τον ουρλιαχτό του βρεφους που κλαίει πάνω από το πτώμα της μητέρας του; Τι ψυχή κουβαλάτε για να βαδίζετε ανέμελα σε μία γη που λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα σπείρατε βόμβες και θερίσατε νεκρά σώματα; Δεν σας θέλει ο πλανήτης. Δεν σας θέλει και η ίδια η ιστορία. Ντρέπεται για εσάς και την φάρα σας. Την όποια φάρα σας. Δεν είναι η φυλή σας που έχει το πρόβλημα. Η διεστραμμένη συνείδηση σας είναι. Αυτή τα κάνει όλα. Ποιός είναι ο τρομοκράτης; Γείτονα ποιός είναι ο τρομοκράτης; Πες μου.

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Sth khdeia tou Alexandrou Grhgoropoulou.. Oi mpatsoi epivevaiwsan gia mia akoma fora poso gourounia einai..

Απολογισμός 2008...Καλή μας χρονιά...

Khdeia Mixali Kalteza

Απολογισμός 1985...

Αφήσατε την Ελλάδα να καεί για πλάκα...


...και τώρα φυλάτε το δέντρο του μαλάκα...

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Arrwsths Eikonas-Agnwstos Xeimwnas

wnas

Τον τελευταίο μήνα πέφτουν όλο cd-διαμάντια στα χέρια μου. Το solo cd του Άγνωστου Χειμώνα τραγουδιστή των χιπ χοπ πάνκιδων "Ψυχοδράμα" είναι ένα από αυτά.
"Μην ψάχνεις για την αγάπη σε κανένα ψυχολόγο" φωνάζει ο Α.Χ. σε ένα βίντεο κλιπ που ξεκινάει με την Κατερίνα Γώγου να τρυπάει τα αυτιά φωνάζοντας "Η μοναξιά. Η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω είναι τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει..."

Η δεύτερη μέρα...

Η στοχευμένη τρομοκρατία των προηγούμενων δεκαετιών πέθανε. Το 2000 ανήκει στα τυφλά χτυπήματα. Και από τους μεν και απ΄τους δε. Αλλίμονο μας...

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

Νικήτας Κλίντ solo album


Είναι μυστήριος, είναι επιρρεπής στα ξίδια και σε άλλα, είναι δυσπροσάρμοστος είναι πολλά από όλα αυτά αλλά και μουσικός με Μ κεφαλαίο. Μπες στο blog του το http://cheapscience.pblogs.gr κατέβασε το solo album του πριν φτάσει στα μαγαζιά -γιατί ο ίδιος επέλεξε να γίνει έτσι- και μετά πήγαινε και αγόρασε το. Εγώ έτσι θα κάνω. Καλή χρονια! :)

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009


Με τρομάζει το σκοτάδι. Οι λιγοστές σκιές που επιβιώνουν στο φως της μέρας φαντάζουν μικρές και ακίνδυνες. Σε εκείνες τις νεκρές νυχτερινές ώρες και το παραμικρό φως έχει άλλη αξία. Άλλο μέγεθος. Κάνει τις σκιές να φαίνονται πελώριες. Τεράστια μαύρα δέντρα με απλωμένα στα κλαδιά του, τα πιο σκοτεινά μου όνειρα. Τις πιο επικίνδυνες σκέψεις μου και μαζί τους όλα τα πρόσωπα που μίσησα και αγάπησα μπλεγμένα σε ένα ασπρόμαυρο γαϊτανάκι. Θέλω να κοιμηθώ όταν βρεθώ αντιμέτωπος με αυτές τις σκιές. Να μην με βασανίζει η παρουσία τους. Μα δες. Την νύχτα πια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Με φωνάζει το σκοτάδι να αφήσω την μέρα πίσω μου. Να μείνω στην χώρα της νύχτας και να βρεθώ τετ α τετ με όλα εκείνα τα όνειρα και τους εφιάλτες που απέσυρα από το συνειδητό μου. «Το κάλεσμα της άγριας φύσης». Πόσες φορές διάβασα αυτό το βιβλίο του Τζακ Λόντον. Ο σπιτικός σκύλος με το καλό αφεντικό που κάθε βράδυ άκουγε τα ουρλιαχτά από τα αδέρφια του τους λύκους και τους έπαιρνε στο κατόπι. Ώσπου μια μέρα δεν γύρισε στο παλιό του αφεντικό. Ήταν λύκος με άλλους λύκους γύρω του. Είναι έρωτας το σκοτάδι. Μπορεί να σε κάνει να αναψοκοκκινήσεις από ηδονή ή να θες να πεθάνεις από οδύνη. Ίσως και τα δύο. Από την ηδονή να βρεθείς στην οδύνη και πάλι τούμπαλιν. Το ερώτημα είναι τι θα διαλέξεις. Θα σηκώσεις την επιλογή σου τελικά;

Φοβισμένο το 2009


Με την ακρίβεια του, τους πολέμους του, τις σφαγές του, την καταστολή του, την μαμά Αμερική του, την ρωσική υπερδύναμη του, τις κάμερες του, τους καναπέδες του, την "ενημέρωση" του, τις απολύσεις του, τους βομβαρδισμούς του αλλά και την ελπίδα του. Ελπίδα.