Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Γκαρσόνι φέρε το λογαριασμό...


Παρακολουθώ όλες αυτές τις ημέρες όλες τις αναλύσεις που αφορούν τα κριτήρια του επιδόματος θέρμανσης. Θύμωσα με τα τσαλιμάκια της Τρόικας μέχρι να δώσει την τελική έγκριση. Έκατσα και μελέτησα τις νέες φορολογικές κλίμακες. Διάβασα με τρόμο για την κατάργηση του αφορολόγητου. Πήρα τη ΔΕΗ στα χέρια μου με το νέο χαράτσι. Ήδη έχω να πληρώνω δύο δόσεις, καθώς ο καλοκαιρινός λογαριασμός δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μου.

Κάτι με τρομάζει στη νέα αυτή βιωτή που μας ξημέρωσε κάποια χρόνια πριν. Ακούω με προσοχή αναλυτές τύπου Βαρουφάκη, με την έπαρση του επισκέπτη καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας που παρακολουθεί από την άλλη άκρη του Ατλαντικού μέσα από ένα PC τα τεκταινόμενα και αποφασίζει ότι πρέπει να χρεοκοπήσουμε.

Ξέρω ξέρω. Μαζί τα φάγαμε. Φταίμε και θα πληρώσουμε. Κακομάθαμε και άλλα τέτοια γραφικά. Να μιλήσω ειλικρινά; Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Και όλα μαζί. Κάποιοι άλλοι έφαγαν, κάποιοι άλλοι πήδηξαν τούτο το δύσμοιρο τόπο αλλά ταυτόχρονα και ο κάθε ένας από εμάς, όπου μπορούσε, τσιμπούσε ψιχουλάκια. Μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία. Τσιμπούσε.

Και φτάσαμε στο 2013. Το λουλουδικό στα μπουζούκια τέλειωσε. Ότι σαμπάνιες ήταν να ανοίξουν άνοιξαν. Τώρα ανάψανε τα φώτα και τα γκαρσόνια έφεραν το λογαριασμό. Και θα πληρώσεις φίλε. Και εσύ και εγώ. Και ούτε ο θάνατος δε μας γλυτώνει. Και εκεί θα μας βρουν. Και πρόστιμο θα μας κόψουν που το αργήσαμε. Άκου που σου λέω…


Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα...


"Εικόνες μένουν στο μυαλό αποτυπωμένες και στιγμές που τις θυμάται το μυαλό. 


Κάποιες φορές άλλες χαμογελούν και άλλες ξύνουν πληγές του παρελθόντος.


Αναμνήσεις.


Η καρδιά διαλέγει το τι θα κρατήσεις για πάντα μέσα σου.


Για ότι έζησες και ότι θα ζήσεις είσαι υπεύθυνος..."


Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Σε μια σκηνή να σκοτωθώ μαζί της...


Έτσι επειδή η άσπρη οθόνη του σινεμά με γλύτωσε από τη κατάθλιψη σε κάποια φάση της ζωής μου...

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Φοβήσου για να φοβηθώ...




Βάζω δυο δάχτυλα ουίσκι, την «Γελαστή Ανηφόρα» του Γιάννη Αγγελάκα και αρχίζω τον φοβικό μου συλλογισμό. Δύο το πρωί.

Η Χρυσή Αυγή έφτασε να ψηφιστεί από μισό εκατοmμύριο κόσμο επειδή προστάτεψε αυτούς που ΦΟΒΟΝΤΟΥΣΑΝ. Έλα όμως που μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, άρχισε να ΦΟΒΙΖΕΙ η ραγδαία της άνοδος. Έπρεπε λοιπόν να καρατομηθεί γιατί ο ΦΟΒΟΣ κατάλυσης του πολιτεύματος ήταν εμφανής. Αυτή η καρατόμηση όμως ήταν που ΦΟΒΙΣΕ τον Σύριζα ότι οι ίδιες πολιτικές θα εφαρμοστούν και σε αυτούς. ΦΟΒΟΙ εκφράστηκαν πάλι και από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Ισραήλ, καθώς  φήμες λένε ότι οι Ισραηλινοί ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα. Και όλα αυτά κάτω από τον ΦΟΒΟ για νέα μέτρα. Τον ΦΟΒΟ για το χειμώνα που έρχεται. Το ΦΟΒΟ για το μπαμπούλα της ανεργία. Το ΦΟΒΟ της συνολικής καθίζησης, σα περίπτερο πάνω από έργο του Μετρό.

Βρωμάει ο φόβος αδελφέ μου. Ζέχνει στις γειτονιές, κάτω από το άρβυλο του φασίστα και το βλέμμα γιομάτο μίσος του νοικοκύρη που θέλει τα πράγματα να γίνουν όπως ήταν. Βρωμάω και γω φόβο που η ζωή τίποτα δε μου στέρησε στη τελική. Αλλά λέω από σήμερα να πάψω να φοβάμαι. Έτσι σα να κόβω το τσιγάρο. Και ο φόβος εξάλλου στα πνευμόνια μας κρύβεται. Στα πιο βαθιά «αχ» και  στην αναπνοή που κόβεται σαν αλλάξει ο χρόνος και ο καιρός. 

Εσύ τι φοβάσαι αλήθεια;    

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Ποιος είσαι εσύ που απαξιώνεις;




Ήμουν για έξι χρόνια ενεργός δημοσιογράφος. 2005 – 2011. Έγινα και μέλος της Ένωσης Συντακτών. Έζησα καλές εποχές. Έζησα αξιοπρεπώς από τη δημοσιογραφία. Γνώρισα φωτισμένους ανθρώπους και πρωτοπόρους. Γνώρισα και μεγάλα λαμόγια και κοπρόσκυλα της  ζωής. Γνώρισα και την ξαφνική απόλυση. Τα δικαστήρια με την εργοδοσία. Τον δικαστή που είχε την υπόθεση στα χέρια του να βγάζει λογίδρια για την ηθική έκπτωση του κλάδου μας.

Έζησα και τις ομαδικές απολύσεις. Οικογένειες ολόκληρες να χάνουν τις δουλειές τους. Την ξεφτίλα της ανεργίας λίγο πριν τη σύνταξη. Την ξεφτίλα της εργασίας χωρίς πληρωμή για μήνες. Τους μισθούς των 150 ευρώ.

Αυτούς τους δημοσιογράφους κλότσησε, έφτυσε και έσπρωξε ο Κασιδιάρης, η Ζαρούλια και το παρεάκι τους αυτή την εβδομάδα.

Βαρέθηκα να βλέπω να απαξιώνουν τον κλάδο. Βαρέθηκα να πρέπει να απολογούμαι για τη δουλειά που έκανα. Σιχάθηκα με τα χαμόγελα που αντίκρισα σε ανθρώπους που περιέγραφαν τις κλοτσιές και τους χυμένους καφέδες στα μούτρα των ρεπόρτερ.

Αυτών των ρεπόρτερ. Που παλεύουν για το μεροκάματο τους.

Αυτή η κλοτσιά περιμένω να γυρίσει στα μούτρα τους. Και αυτή η χλεύη σε όσους δεν κοιτάνε την πάρτη τους. Αυτό περιμένω.


Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Έο!Σαπίλα ο εγωισμός!

Την προηγούμενη Τρίτη, στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στην Αθήνα, για πρώτη φορά από το 1987 που εμφανίστηκε το hip hop ως κίνημα στην Ελλάδα, όλοι μα όλοι οι hip hop καλλιτέχνες άφησαν πίσω, εγωισμούς, κόντρες, θαψίματα και ξυλίκια και έδωσαν τα χέρια για χάρη του Παύλου. Το γεγονός από μόνο του για ένα κολλημένο του είδους όπως εγώ, μοναδικό.
Αλλά δε θα σταθώ σε αυτό.
Προτιμώ να μιλήσω για τον Λιάκο. Τον Εισβολέα.
Τον γνώρισα καλά τον περασμένο Δεκέμβριο στη Καστοριά. Με κοινή παρέα, χάλκινα και μπόλικο κρασί. Ήμασταν στα Ραγκουτσάρια και ήταν εκστασιασμένος με ένα πιτσιρίκι που κρατούσε μια τρομπέτα και προσπαθούσε να φυσήξει. Το είχε τραβήξει και βίντεο. Το έδειχνε και το ξανάδειχνε και έλαμπε ολόκληρος. Του θύμιζε τον μπόμπιρα του μάλλον.
Αυτός ο Λιάκος είπε εκείνη τη μέρα στην ΕΣΗΕΑ:

«Ο μεγαλύτερος φασίστας είναι ο ίδιος μας ο εγωισμός. Να αυτή τη στιγμή εδώ πέρα που καθόμαστε και μιλάμε για τον Παύλο, εκεί έξω κάποιοι μιλάνε για αντεκδίκηση. Όμως εμείς συνιστούμε ψυχραιμία. Και γιατί; Γιατί εμείς είμαστε πολύ καλύτερα ψυχικά. Εμείς αγαπάμε. Εμείς θέλουμε και αυτοί που σκότωσαν τον Παύλο να πάρουν φως και αγάπη. Αν είναι να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο με δεκάδες κρεμασμένους στην πλατείες καλύτερα να τον χάσουμε». 

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Η δική σου επόμενη μέρα...

Για σένα που έδωσες την ψήφο διαμαρτυρίας σου σε αυτούς.
Για σένα που τους βρήκες ειλικρινείς και ότι τα λένε έξω από τα δόντια.
Για σένα που συμφώνησες ότι η "Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες".
Για σένα που στραβοκοίταξες τον μετανάστη που παλεύει σαν και σένα να βγάλει το ψωμί του.
Για σένα που γέλασες όταν ο Κασιδιάρης, χτύπησε την Κανέλη.
Για σένα που ξεστόμισες "καλά τα λένε", όταν τους άκουσες να μιλούν.
Για σένα που συμφώνησες ότι πρέπει να υπάρχουν στη βουλή.
Για σένα που ζήτησες τη βοήθεια τους.
Για σένα που συνέχισες να μιλάς σε ανθρώπους που τους ψήφισαν.
Για σένα που έμεινες σπίτι σου και δεν ύψωσες τη φωνή σου μαζί με τους εξεγερμένους.
Αλήθεια τι άλλο περιμένεις; Ένα μαχαίρι στου παιδιού σου τη καρδιά;
Μία επίσημη διάψευση, ότι «πέθανε για το ποδόσφαιρο»;
Τότε τι θα πεις; Ότι δεν το περίμενες; Ότι δεν το είδες να έρχεται;
Ότι θεωρείς τον εαυτό σου ακόμα άνθρωπο;
Αλήθεια τι;

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Η γενιά του σχεδόν...μέρος 3ο...


Είμαστε σχεδόν πολίτες,
σχεδόν επαγγελματίες,
σχεδόν Καταλανοί,
και σχεδόν υπεύθυνοι

Για σχεδόν τα πάντα.

Άνθρωποι σχεδόν μέσης ηλικίας και σύγχρονοι.

Σχεδόν περιστασιακά αισιόδοξοι αν ο καιρός βοηθά.

Σχεδόν αμερόληπτοι απέναντι σε δύο απόψεις:
Το λάθος και την πάρτη μας.

Σχεδόν οτιδήποτε, έτσι, για να πούμε κάτι.

Και ενημερωνόμαστε διαβάζοντας
σχεδόν όλα τα ζώδια.
Τελειώνουμε κάθε μέρα σχεδόν όλη τη σούπα.
Ξεφαντώνουμε σχεδόν όλες τις Κυριακές.
Και σχεδόν κάθε πρωί, σχεδόν όπως κάθε μέρα,
Αλλάζουμε φορεσιά.

Και ανησυχούμε σαν να είχαμε βάλει υποθήκη.
Προσβαλλόμαστε σχεδόν σαν να μας είχαν
ανταποδώσει το χτύπημα.

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Η γενιά του σχεδόν....Μέρος 2ο...


Μένουμε στον τελευταίο όροφο,
Του τελευταίου σπιτιού,
Του δρόμου εκείνου όπου κανείς δεν μας ξέρει
Και κανείς 
Δεν μας χρειάζεται.

Ανησυχούμε σχεδόν σαν να ήταν δική μας υπόθεση.
Τρώμε σχεδόν σαν να ήταν η τελευταία μας μέρα.
Πληρώνουμε φόρους σχεδόν για το καθετί.

Και μας τρομάζει
Σχεδόν
Κάθε είδηση

Είμαστε σχεδόν πεπεισμένοι πως θέλουν
το καλύτερο για μας,
Σχεδόν θιασώτες των σπορ,
Σχεδόν πολιτικοποιημένοι,
Στα όρια της απόλυτης ευπιστίας,
Σχεδόν νοιαζόμαστε για τη ζωή γενικά.
Για τα υπόλοιπα...

Σχεδόν καν, δεν ιδρώνει τ' αυτί μας!

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Η γενιά του σχεδόν....Μέρος 1ο...

Είμαστε σχεδόν τίμιοι.
Ζούμε σχεδόν εν ειρήνη.
Σκεφτόμαστε σχεδόν όπως όλος ο κόσμος.

Και δουλεύουμε όσο χρειάζεται
για να σχεδόν ντυθούμε
Σχεδόν τραφούμε,
Σχεδόν διασκεδάσουμε
Και για να τη βγάλουμε 
Σχεδόν
Έως το τέλος του μήνα.

Ταξιδεύουμε σχεδόν πρώτη θέση.
Χτενιζόμαστε σχεδόν σαν να ήμασταν νέοι.
Μας το κάνουν σχεδόν κάθε μέρα.

Και το σκεφτόμαστε σχεδόν κάθε λεπτό,
Σχεδόν σε κάθε βήμα,
Σχεδόν στο σπίτι
Και σχεδόν στο δρόμο.
Και πλένουμε τα δόντια μας 
Σχεδόν
Κάθε βράδυ.


Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Μας βρήκε η τρικυμία μέσα στην Σουηδία...

Τρίτη αναχωρούμε με το καλό...


Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Περί ιεραρχικών δομών....

Είναι στυγνός ο εκβιασμός εκείνων που σε καλούν να συστρατευθείς με τον ψευδο-ακτιβισμό τους επειδή είναι αδιανόητη η εναλλακτική της σιωπηλής συναίνεσης με τον φασισμό. Μακιαβελλικής νοοτροπίας, οι σφετεριστές των κοινωνικών αγώνων, όχι μόνο οικειοποιούνται την πάλη για δικαιοσύνη προς ίδιο όφελος, αλλά είναι και πανέτοιμοι να χαρακτηρίσουν ως διασπαστικό και αντεπαναστατικό όποιον αντιλαμβάνεται την ιδιοτέλεια τους. Εν τέλει, εκτός από την εξουσία, η επικερδέστερη δραστηριότητα σε μια κοινωνία που αναγνωρίζει μόνο ιεραρχικές δομές είναι η διαχείριση της αντίδρασης σε αυτές.

Παναγιώτης Χατζηστεφάνου....

"Είναι θαύμα να πετάς με οδηγό τον εαυτό σου..."



Πόσες υποσχέσεις έδωσα ότι θα ξαναπιάσω αυτό το blog. Κάποιος μου το θύμισε χθες κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Δεληβοριά στο Block 33. Όλα καταγράφονται στην τελική. Όλα μένουν. Αλλά κυρίως τα γραπτά. Δεν θα δώσω υπόσχεση ότι θα το ξεκινήσω ξανά. Κυρίως δεν θα την δώσω στον εαυτό μου γιατί με έχω απογοητεύσει πολλές φορές.

Έτσι ένα τραγούδι μοιράζομαι. Και ένα στίχο αγαπημένο.

Καλό Σαββατόβραδο.