Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Κρυστάλλινα πλοία



Ω και τις μοναξιάς
καημός είναι μακρύ ποτάμι,
λέει πως στην μάχη μονάχος τους δράκους θα κεντήσεις.

Κι αφού τους κάτσεις δυο βαθιές μ' ένα μακρύ δρεπάνι,
θα πας στην νύφη και ξανά θα την γλυκοφιλήσεις.

Κι αν ειν’ της μοίρας μου γραφτό να με χτυπάει το κύμα,
εγώ θα γράφω για να δεις το πιο καλό μου ποίημα.

Όλα τα δάση, οι θάλασσες, τα πιο όμορφα τοπία,
γλυκά σου φέρονται κι απλά και φτιάχνεται ουτοπία.

Σε βαθυγάλαζα νερά και στέφανα του ονείρου,
σε παραμυθία ξακουστά σαν δάκρυα αστείου.

Γελάει της πλούσιας γης σκοπός, να μας χαρίσει κάτι,
που μες τον δρόμο του ο καθείς θα μάθει τι είναι αγάπη.

Άλλος καλά θα την δεχτεί κι ευθύς θα την γνωρίσει
κι άλλος μόνο που θα την δει θα την ετιμωρήσει.

Νικόλας Καρίμαλης -Razastarr-

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Ανθρώπινες σχέσεις.


υπομονή
χαρά
θλίψη
θυμός
προσμονή
φωνή
φόβος
βάρος
μοίρασμα
αδικία
ανάμνηση
όνειρα
μέλλον
βάση
ζωή


Όλα μαζί ζωή...

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Undertaker vs Hulk Hogan Part 1

Ω, ρε τι μου θύμισε η ταινία "Ο παλαιστής", φανατικός του Undertaker έβαζα και στοίχημα με τους συμμαθητές μου και σπαζόμουν γιατί μια ζωή κέρδιζε ο Hulk Hogan ο άτιμος στο τσαφ!

Τσεκάρισε την αλυσίδα σου...


Το ήξερες ότι η προσευχή σου έχει τέτοια δύναμη που μπορεί να βοηθήσει ένα ορφανό παιδάκι στην Κίνα που υποφέρει; Ότι το βλέμμα σου κρύβει τόση ένταση που αν κοιτάξεις με κακία έναν άνθρωπο πάνω σε μία μηχανή μπορείς να τον τσακίσεις; Ότι η αλυσίδα σου τελικά μπορεί να μπλέκεται με τους κρίκους της αλυσίδας κάποιου άλλου; Όσο περνούν τα χρόνια τρομάζω με την σύνδεση των πραγμάτων στην ζωή μας. Κάθομαι πάνω από το πληκτρολόγιο μου με μια μεγάλη amstel στο πλάι μου προσπαθώντας να αρθρώσω μια σωστή γραπτή πρόταση και να μην πονάω. Την ίδια στιγμή κάποιος άλλος ξορκίζει τους δικούς του δαίμονες σε ένα νυχτερινό μαγαζί. Κάποιος άλλος διαβάζει ένα βαρύ βιβλίο για να τον κατακλύσει μπας και πάψει να σκέφτεται τα δικά του προβλήματα. Κάποιος άλλος μοναχικός άνθρωπος περνάει την νύχτα παρέα με μια ντουζίνα εύθυμα και έξυπνα dvd για να του κρατήσουν παρέα με τις ατάκες τους και τα ηχογραφημένα γέλια τους. Δεν είναι τυχαίο που η δημοφιλέστερη σειρά λέγεται "Friends". Τι γελοίο. Η σειρά που έχει μπαλώσει τα περισσότερα μοναχικά πλάσματα από οποιαδήποτε άλλη στον πλανήτη περιγράφει έξι εικονικούς φίλους. Από την άλλη μπορεί και να μην είναι κανενός είδους σύνδεση. Μπορεί απλά να είναι οι βασικές ελλείψεις που μας κυνηγούν και στις πιο όμορφες μέρες μας. Να πονάει ένας άνθρωπος στον πόνο σου και να γελάει στο γέλιο σου. Ουφ. Καπνισμένες σκέψεις ποτισμένες με αλκοόλ. Αρκετά.

Diafana krina - Egine h apwleia synitheia mas

Ξεσκόνισμα στα cd από τα Διάφανα Κρίνα και στο repeat το "Έγινε η απώλεια συνήθεια μας". Γιατρέ να το ψάξω;

Έρημη χώρα...


Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Όμορφα νέα...


  • Να την φιλάς απαλά στα μάτια την ώρα που την παίρνει ο ύπνος πλάι σου
  • Να την παρατηρείς την ώρα που κοιμάται
  • Να βγαίνεις αργά την νύχτα στο μπαλκόνι για να κάνεις τσιγάρο και να την βλέπεις μέσα από την μπαλκονόπορτα να στριφογυρνάει μέσα στον ύπνο της
  • Να την αγκαλιάζεις κάτω από το σεντόνι και ας μην μπορείς καλά καλά να κοιμηθείς
  • Να πετάγεσαι στον ύπνο σου από φόβο μήπως τα ονειρεύτηκες όλα αυτά και να την βλέπεις δίπλα σου
  • Να μαζεύεσαι προς την πλευρά σου και να την αισθάνεσαι να απλώνεται δίπλα σου ίσα ίσα για να σε αγγίξει
  • Να νιώθεις την ανάσα της και να ακούς τους μικρούς θόρυβους που κάνει με το στόμα της μέσα στον ύπνο της
  • Να καταλαβαίνεις πως χαϊδεύει πειραχτικά τα μαλλιά σου για να σε ξυπνήσει
  • Να ανοίγεις με δυσκολία τα μάτια σου και να την αντικρύζεις να χαμογελάει με πρόσωπο πρησμένο από τον ύπνο
Όταν μπει για τα καλά η μέρα αυτά να θυμάσαι για να αντέξεις την ρουτίνα και την καθημερινότητα της.

Όλα καλά θα πάνε φίλε. Όλα καλά.

Δεν αλλάζει ο άνθρωπος φίλε μου.


Δεν αλλάζει.

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Mikros kleftis-gia tous filous k tis files mou

Τι γαμάτο πράγμα οι φίλοι. Έτσι δώρο αυτό το κομμάτι ρε σε όσους είναι δίπλα μου σε χαρές και λύπες. Οι υπόλοιποι μπούλο.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Ώρες ώρες σας μισώ...


  • Πόσο καιρό ακόμα θα σκαλώνετε στο κεφάλι μου, θα αραδιάζεστε με την σειρά και θα με τραβάτε μπροστά από ένα πληκτρολόγιο ή ένα κομμάτι χαρτί με την απαίτηση να σας αποτυπώσω σπιθαμή προς σπιθαμή;
  • Πόσες φορές ακόμα θα μετανιώνω για την κάθε βραδιά που προτίμησα την συντροφιά σας από κάποιο χάδι ή κουβέντα φίλου;
  • Πόσες εικόνες ακόμα θα πνίγουν τα όνειρα μου; Εικόνες φρίκης που περιμένω την αυγή για να σας τις χαρίσω, σπονδή για την προσωπική μου λύτρωση και ηρεμία;
  • Πόσα χρόνια πέρασαν μέχρι να καταλάβω, ότι αντί να μου δίνετε τελικά ξέρετε μόνο να ζητάτε; Να ζητάτε προβολή, να ζητάτε μοίρασμα και δανεικές κρίσεις.
  • Ποιά μοιρασιά πριν ανοίξω τα μάτια μου και αντικρίσω τούτο τον πλανήτη σας έγραψε στο χρεωστικό την ψυχή μου;
  • Ποιός δαίμονας κρύβεται πίσω το κάθε παιδί σας, που ξεπετάγεται από το θολωμένο μου μυαλό;
  • Ποιά είναι η αρχή σας; Από που έρχεστε; Από το χάος; Υπήρξατε ποτέ; Γιατί με διάλεξατε;
  • Γιατί δεν σβήνετε; Γιατί πρέπει να στέκεστε αιώνιοι κριτές της ατέλειας μου;
  • Θα λυτρωθώ ποτέ από εσάς;

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Rodes - Katathliptikia

Σε χώρα γέρων ζεις προληπτικά και δεν γουστάρεις ούτε να κάνεις παιδιά. Εκπέμπεις κάτι προκλήτικα, σε μια συχνότητα που δεν την πιάνω...

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Δεν αγαπάω τίποτα σήμερα...


Τριάντα χρόνια και κάθε ψέμα μια ανάσα
μέχρι να πάρω επιτέλους χαμπάρι τη φάρσα
που μου ’χες στήσει γλυκιά ζωή καλή μου
θα ’πρεπε να ’σουν λίγο πιο ευγενική μαζί μου.

Μα εσύ ήσουν σκύλα δεν είχες χιούμορ καθόλου
γι’ αυτό κυλήσαμε και οι δυο κατά διαόλου
τι να μου πούνε οι κλεμμένες στιγμές που έριχνες μπροστά μου εγώ έχω φτύσει από νωρίς μέσα στα μούτρα τη χαρά μου.

Και ψάχνω γαλήνη μονάχα στο ουρλιαχτό μου κι ένα καινούριο φόβο για παρέα στο όνειρό μου
τώρα που είμαι πως βρέθηκα να τραγουδώ
γιατί κρατάω λεφτά τι δουλειά έχω εδώ.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί τριγύρω μου με κάτι πάλι μου μοιάζουν
είναι μικροί που λεν πολλά και με τρομάζουν
ποιος μου μάζεψε όλα αυτά και στην ψυχή μου τα ’χει κρύψει και δεν ξέρω τι έχω χάσει και τι θα μου λείψει.

Γιατί μου έκλεψες ό,τι είχα πάρει από το δρόμο
γιατί τρελαίνομαι και βρίζω όλο τον κόσμο
γιατί τιμώρησες τα χέρια μου να βγάζουν όσα έχω στην ψυχή μου τραβήξου δε σε θέλω άλλο μαζί μου.

Γιατί επιμένω μια αγάπη να ζητάω πιο φτηνή
γιατί τα μάτια μου θα κλείνω στη σκηνή
και θα φοβάμαι να αντικρύσω ένα λευκό χαρτί
μα γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά ακόμα γιατί.

Αφού τώρα ξεγυμνώθηκες τελείως μπροστά μου
κι είσαι χορτάτη από στιγμές και όνειρά μου
πήρες και λάθη ήπιες παρέα μου τα πάθη
ήθελα λίγο ουρανό και μ’ έκανες αγκάθι.

Σ’ ευχαριστώ τον πόνο έμαθα κοντά σου
χωρίς να θες γέμισε αίμα η αγκαλιά σου
την πατήσαμε κι οι δυο τι ωραία φάρσα
τώρα σειρά μου να σου κλέψω μια ανάσα.

Active member-Mila na xareis

Ποιος έχει κότσια να μιλήσει;
Και ακόμη πιο πολύ ποιος έχει κότσια να ξυπνήσει;

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

13' αναμονή


Κυριακή μεσάνυχτα φεύγω από την κεντρική βιβλιοθήκη.Οι ιστορίες και τα ονόματα των ηρώων του Παπαδιαμάντη για το αυριανό μάθημα αχταρμάς στο μυαλό μου. "Χρειάζομαι μια βόλτα" Στον δρόμο τα λέμε με τον Κ. τον χαμογελαστό. Όσο χαμογελαστός ήμουν και εγώ στην ηλικία του. Και πιο χαμογελαστός. Λάμπει. Τον παρατηρώ. Κάτι θα κρατήσει από αυτό το χαμόγελο. Στα σίγουρα. Μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Με ρωτάει όλο αγωνία για τις συνεντεύξεις που παίρνω. "Πως είναι όταν γνωρίζεις όλους αυτούς τους καλλιτέχνες από κοντά;" Απαντάω γενικότητες. "Όλοι ίδιοι είμαστε μωρέ Κ." θέλω να του πω πραγματικά. Με ένα φορτίο από την μια πλευρά της πλάτης μας και ένα δώρο από την άλλη. Να γέρνουμε μια από την μια και μια από την άλλη. Όλοι μοιρασμένοι σε όλα. Αποχαιρετιζόμαστε στο ύψος της Καμάρας και κατηφορίζω από Ναυαρίνου. Λιγοστός κόσμος. Παραδίπλα μου ο Γ. ο Λαρισαίος με τα αλάνια την παρέα του χαζεύουν αφίσες με μπύρες στο χέρι και μιλάνε δυνατά. Πιο κάτω ο Α. πίσω από τον πάγκο του Valentino φτιάχνει κρέπες. Συνήθως σταματώ και τα λέμε. Με ρωτάει για τον κολλητό μου τον Κ. που έγινε μοναχός. Με απορία. Κάθε φορά η ίδια απορία. Και εγώ κάθε φορά απαντώ πως θα πάω να τον δω στο Όρος. Απόψε όμως δεν σταμάτησα. Μιλούσε με ένα πελάτη σοβαρά και δεν κοίταζε γύρω του. Συνεχίζω τον δρόμο μου. Λίγο πριν την Μητροπόλεως "πέφτω" πάνω σε ένα καινούργιο stencil. Χαρούμενο με ένα myspace πάνω του. Το φωτογραφίζω προσεχτικά. "Καινούργιος designer" ψιλιάζομαι. Συνέντευξη-γνωριμία-φωνή σε νέα έκφραση. Η πόλη αναπνέει και στις πιο μικρές γωνιές των τοίχων της. "Κλινική Γαληνός". Λέω να στρίψω και να περάσω από "Τρυποκάρυδο" που με περιμένει παρέα αλλά αλλάζω γνώμη ενόψει δουλειάς και εξεταστικής. Με σταματάει ένα ζευγάρι. Ζάκια. Το κορίτσι έχει τα πιο λαμπερά μάτια που έχω συναντήσει. Χαμογελάει με απίστευτη γλύκα και συστολή. "Παλικάρι δεν θα σου πω ψέματα. Είμαστε τοξικομανείς και χρειαζόμαστε 3,5 ευρώ για να πάρουμε τα φάρμακα μας. Μήπως μπορείς να μας βοηθήσεις;" Χαμογελάω και της λέω ότι δεν έχω χρήματα και αν θέλει να της δώσω εισιτήρια ή τηλεκάρτα. Η αλήθεια είναι ότι έχω δεκάευρο. "Δεν πειράζει...Σε ευχαριστώ και συγγνώμη..." Πνίγομαι. Το βλέμμα της. Το φωτεινό της βλέμμα γαντζώνεται στον εγκέφαλο μου. Ανεβαίνουν δάκρυα. Θα φύγει αυτό το βλέμμα. Θα θολώσει και θα σβήσει από αυτά που πίνεις ρε κοπελιά. Και εγώ μαλάκας που λυπήθηκα τα δέκα ευρώ. Δεν ξέρω. Ίσως και να μην είμαι μαλάκας. Απλά ανεβαίνουν δάκρυα. Πνίγομαι. Θέλω να γράψω. Κοιτάω το ηλεκτρονικό ταμπλό του ΟΑΣΘ "12 Κ.Τ.Ε.Λ. Χρόνος αναμονής 13' " Βγάζω στυλό και τετράδιο, κάθομαι μπροστά στην είσοδο μιας οικοδομής και φτύνω λέξεις στο χαρτί. Με διακόπτει μια φινετσάτη κοπέλα ρωτώντας με σπασμένα ελληνικά "Παρακαλώ, 5 λεωφορείο περνάει ακόμα;" Της γνέφω θετικά. Είναι με το αγόρι της. Μιλάνε ιταλικά. "Τι να σε κάνω κορίτσι μου που και όλη την φινέτσα του κόσμου να κουβαλάς, τα μάτια του πλάσματος που ζήτησε τα 3,5 ευρώ ούτε να τα ονειρευτείς δεν μπορείς" 1' αναμονή. Επιστροφή και ύπνο γρήγορα. Δεν χωράνε άλλες σκέψεις απόψε.

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Transglobal Underground (Timothy Whelan): Η Μεγάλη Βρετανία είναι ένα διαιρεμένο μέρος...


Η Ανατολή κατακτά την Ευρώπη καθώς συγκροτήματα όπως οι Transglobal Underground ασχολούνται με την πρόσμιξη των πιο ωραίων στοιχείων της πολύχρωμης ανατολής και της βιομηχανικής Δυτικής Ευρώπης. Από τους Transglobal Underground ξεπήδησε τόσο η Natacha Atlas, όσο όμως κι ένα από τα καλύτερα χορευτικά cd του 2007, το βραβευμένο Moonshout. Να τις μας δήλωσαν πριν καταφτάσουν στη χώρα μας για δυο συναυλίες – Σάββατο 7 Φεβρουαρίου στην Αθήνα, στο Fuzz Club και Κυριακή 8 Φεβρουαρίου στην Αποθήκη του Μύλου, στη Θεσσαλονίκη. Μπροστά σ’ ένα κοινό ήδη συνηθισμένο στις φαντασμαγορικές τους εμφανίσεις...

Κείμενο-Συνέντευξη: Αλέξανδρος Σαλαμές

Είστε από τα συγκροτήματα που έχετε έρθει σε επαφή αρκετές φορές με το ελληνικό κοινό. Είναι τόσο ενθουσιώδης όσο λέγεται η συμμετοχή του σε ένα live;
«Όσες φορές και να έχουμε έρθει σε επαφή με το ελληνικό κοινό, πάντα εντυπωσιαζόμαστε από τον θετικό τρόπο με τον οποίο αντιδράτε ακόμη και στα πιο δύσκολα και ιδιαίτερα κομμάτια μας. Είμαι σίγουρος ότι έχει να κάνει με το γεγονός, ότι η Ελλάδα διαθέτει πολύ και καλή μουσική, αλλά και καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία και οι Έλληνες ακροατές διαθέτουν πραγματική κουλτούρα. Ξέρουν να κρίνουν, να εκτιμούν και να επιβραβεύουν όταν πρέπει».

Με το τελευταίο σας άλμπουμ, Moonshout, βραβευτήκατε από το BBC Radio 3, με το World Music Awards στην κατηγορία «Best Club Global Artist». Πόσο σας ενδιαφέρει ή…δεν σας ενδιαφέρει αντίστοιχα;
«Το να βραβεύεται ένας καλλιτέχνης για τη μουσική που γράφει είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ακόμη και αν τις περισσότερες φορές μπορεί και να μην λέει τελικά και πολλά πράγματα για σένα ή να μη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο ή μουσικό. Περά από αυτό πάντως ήταν και η πρώτη στιγμή που κάναμε τόσο μεγάλη επιτυχία και αναρωτιόμασταν πως θα είναι, ειδικά σε ένα άλμπουμ όπως αυτό του οποίου είχαμε τη φροντίδα από την αρχή μέχρι το τέλος».

Τι αναμνήσεις σας έχει αφήσει η συνεργασία με τη Natacha Atlas;
«Με τη Natacha Atlas ζήσαμε πολύ ωραίες και πολύ δυνατές στιγμές.. Ακόμα συναντιόμαστε και «τρακάρουμε» σε διάφορα projects της. Η φωνή της και η ερμηνεία της είναι εξαιρετικά φωτεινές και «ζέσταινε» κι ολόκληρο το συγκρότημα. Θα ήθελα – και θα μπορούσαμε πιστεύω – να κάνουμε και άλλα πράγματα μαζί. Όμως, από εκεί και πέρα, και μόνη της κάνει σπουδαία καριέρα – και αυτό έχει σημασία».

Πώς ήταν η πρώτη φορά που βγήκατε εκτός Μεγάλης Βρετανίας;
«Η πρώτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία ήταν μια εξαιρετική στιγμή. Όταν μένεις στα σύνορα της χώρας σου μόνο να υποψιάζεσαι μπορείς αν η μουσική σου έχει αντίκρισμα σε διαφορετικούς ακροατές. Όταν λοιπόν κάναμε τις πρώτες μας συναυλίες εκτός Μεγάλης Βρετανίας καταλάβαμε ότι η μουσική μας πραγματικά ακούγεται και σε άλλες χώρες. Ειδικά εκείνες τις στιγμές μετά από κάθε ζωντανή μας εμφάνιση όταν μας πλησίαζαν οι fans και έκαναν σχόλια για τη μουσική που γράφουμε δεν τις αλλάζω με τίποτε!».

Πώς φαντάζει αλήθεια η Μεγάλη Βρετανία μέσα από τα μάτια ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς όπως εσείς;
«Η Μεγάλη Βρετανία έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, το οποίο και δεν θα μπορέσει εύκολα να ξεπεράσει: δεν είχε ποτέ εσωτερική ενότητα και ειρήνη. Είναι ένα διαιρεμένο μέρος, με τους Σκότους και τους Ιρλανδούς να αποτελούν δύο διαφορετικούς λαούς μέσα στο ίδιο έδαφος. Είναι από τις καταστάσεις που πρέπει να γνωρίζει κάποιος μετανάστης πριν αποφασίσει να ζήσει εκεί. Και να αρχίζει να το συνηθίζει από την πρώτη μέρα που θα πατήσει το πόδι του σε αυτή τη χώρα».

Έχω την αίσθηση ότι στη βρετανική σκηνή ξεπηδάει μια νέα μορφή ας την πούμε πολυ-πολυτισμικής μουσικής, με μπροστάρηδες εσάς και τους Asian Dub Foundation. Το συμμερίζεστε;
«Και εγώ έχω αυτή την αίσθηση, αλλά θεωρώ, ότι πρόκειται για μία τάση που υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια. Όντως βέβαια υπήρξε ένα ξέσπασμα τελευταία – μια γέννηση, μέσα από τους Transglobal Underground και τους Asian Dub Foundation, μιας ολόκληρης γενιάς από Ασιάτες μουσικούς. Μια φουρνιά μουσικών δηλαδή με διαφορετικές καλλιτεχνικές καταβολές, η οποία έμπλεξε τη βρετανική παράδοση με αυτές».

Δυτική, αφρικάνικη και ανατολίτικη μουσική. Πόσο δύσκολο είναι να συνδυαστούν αυτές οι τρεις μουσικές φόρμες;
«Η αλήθεια είναι ότι ξεκινώντας δεν είχαμε ουσιαστικά στο μυαλό μας να αναμείξουμε διαφορετικά στυλ και φόρμες. Πιο πολύ προέκυψε σαν διαδικασία με ένα τρόπο φυσικό εξαιτίας των διαφορετικών μουσικών παραδόσεων και ακουσμάτων μας. Ποτέ δεν συμπαθήσαμε εξάλλου τους κανόνες στην μουσική. Όλα συμβαίνουν φυσικά: αν πρέπει να θέσεις όρους για να γράψεις ένα τραγούδι, τότε και ανούσιο καταλήγει και το αποτέλεσμα δεν σε αποζημιώνει».

Οπότε να υποθέσω, ότι δεν συμπαθείτε και ιδιαίτερα τις μουσικές νόρμες...
«Εξαρτάται από τη μουσική που διαλέγεις να γράψεις. Κάθε καλλιτέχνης προτιμά να δουλέψει σε ένα συγκεκριμένο ύφος, χωρίς να μπλέξει και πολύ τη μουσική του. Είναι ιδιαίτερα περίπλοκο. Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα event όπου καλλιτέχνες από διάφορες χώρες ερμήνευαν με τον δικό τους τρόπο, τραγούδια της βρετανικής παράδοσης. Ήταν εντυπωσιακό πώς μεταμορφώνονταν αυτά τα τραγούδια, ανάλογα με την ιδιαίτερη οπτική του καθενός. Και στην τελική, σημασία δεν έχει το είδος τραγουδιών που θα γράφεις, όσο να γράφεις μουσική με θετικό πνεύμα».

Ποιο είναι το αγαπημένο σας cd αυτή την περίοδο κύριε Whelan?
«Έχω μια πεντάχρονη κόρη η οποία δυστυχώς τον τελευταίο μήνα είναι εντελώς…εθισμένη στο Moonshout! Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω και πολλές επιλογές (γέλια!)».

Είναι και αυτή από τις δυσκολίες του να έχεις παιδιά, να φανταστώ;
«Αυτή δεν είναι δυσκολία. Η πραγματική δυσκολία είναι ότι της αρέσει η μουσική μας. Δεν είναι και πολύ φυσιολογικό!».

Στις δύσκολες ώρες, όσα μάτια και χέρια και να σε περικυκλώνουν και σε αγκαλιάζουν πάλι μόνος σου είσαι. Άδιάφορα όλα σαν άσκοπο και άχρωμο ζωγραφισμένο καμβά που πουλάνε με το κιλό σε μαγαζάκια με φθηνά έργα τέχνης. Που να πιαστώ; Στους φίλους; Στην πένα; Στο πληκτρολόγιο μου; Και αυτά που αραδιάζω φθηνά μου φαίνονται. Ζωής κραυγή μόνο μπορώ να τα χαρακτηρίσω. Και αχ και να ξερα προς τα που να βαδίσω. Ώρες ώρες αποζητώ ένα χέρι να με τραβήξει από το αυτί και να μου δώσει μια δυνατή σπρωξιά προς μια κατεύθυνση. Κάποια κατεύθυνση. Που σκατά χάθηκαν άραγε αυτά τα χέρια; Μόνο όταν δεν τα έχεις ανάγκη έρχονται. Να σε συμβουλέψουν χωρίς να τους το έχεις ζητήσει ποτέ. Τις υπόλοιπες μέρες να ψάχνεις να ανοίξεις στην ομίχλη δρόμο, τινάζοντας τα χέρια με δύναμη γύρω από το κορμί σου σαν αυτιστικός και μόλις κοντέψεις να δεις πέρα από την μύτη σου, να σε πνίγει ξανά μανα κρύο, υγρασία και θωλούρα. Τι να κάνεις. Ρίχνεις τα μούτρα σου και παρατηρείς μόνο. Τουλάχιστον και στην πιο βαριά γαμημένη ομίχλη τα πόδια σου μπορείς να τα δεις.

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Μαθήματα ελευθερίας από το Α μέχρι το Ω…


Αν αυτή η κοινωνία μπορεί να αλλάξει,

Βασίζομαι στο ανθρώπινο πνεύμα για να γίνει αυτό.

Γράφοντας, μιλώντας και πράττοντας αλλάζει ο κόσμος.

Δεν πιστεύω σε κανενός είδους αυτόκλητους σωτήρες

Ελευθερία στην σκέψη και στην έκφραση αυτό είναι που μας λείπει.

Ζηλεύω τους ανθρώπους που κατάφεραν να κρατήσουν αδούλωτο το μυαλό τους.

Ήθελα να ήξερα πόσες θυσίες έπρεπε να κάνουν.

Ίσως και εγώ τα καταφέρω μια μέρα,

Και μένοντας αδούλωτος να ελευθερώσω και άλλους με την σειρά μου.

Λίγες στιγμές μονάχα ένοιωσα έτσι,

Μακριά από τον «πολιτισμό» που μας έχουν επιβάλλει

Νομοτελειακά φίλε μου, δεν αλλάζει τίποτα.

Όλα θα έρθουν με θυσίες και αγώνες,

Πάνω από όλα όμως με την καθολική συμμετοχή.

Ρωγμή στον κοινωνικό ιστό χωρίς ενωμένες φωνές δεν έρχεται.

Στον δρόμο εκεί κερδίσθηκαν όλες οι μάχες, εκεί ο άνθρωπος παύει να είναι μηδενικό και γίνεται μονάδα.

Το «σύστημα» πάντα θα κάνει την δουλειά του ανεξάρτητα από τις ανάγκες σου.

Υφαίνοντας τον ιστό της ανατροπής μόνο μπορείς να ελπίζεις, ότι θα διεκδικήσεις και εσύ μια μέρα τα δικά σου «θέλω».

Φώναξε λοιπόν αδερφέ μου, να φτάσει η φωνή σου στα αυτιά που πρέπει

Χάρισε το χαμόγελο σου στους ανθρώπους που σε αγαπάνε και το αξίζουν. Σε κανένα άλλο.

Ψηλά στον ουρανό θα βρεις την απάντηση που ψάχνεις. Στα περήφανα πετούμενα.

«Ωραίος, παράξενε φίλε μου απόψε, στην ανημποριά μου βρήκες σκοπό», έγραψαν κάποτε οι Active Member. Κράτα τον στίχο αυτό στην καρδιά σου και βρες τον δικό σου παράξενο φίλο. Κάτι θα έχει να σου πει. Μα πάνω από όλα να σου δείξει.