Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Προπάτωρ & Άγνωστος Χειμώνας - Γράψε αλήθεια



Αν χρειαστεί κάνε με παράδειγμα…


Αυτή την γωνιά του χαρτιού που διαβάζεις τούτες τις γραμμές δεν μου την χάρισε κανείς απλόχερα. Πάλεψα, ξενύχτησα, έβαλα τα κλάματα από την πίεση, έκανα και δυο και τρεις δουλειές και τελικά την κέρδισα με το σπαθί μου. Και κάθε μέρα που περνάει ανανεώνω το ραντεβού μαζί της και μαζί σου. Και ας καίγεται το σύμπαν εκεί έξω.

Από μικρό παιδί δεν γονατίζω

Οσες δυσκολίες και να πέρασα πάντα πίστευα στους κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν. Πάντα εκεί που έλεγα, ότι τίποτα δεν μπορούσε να πάει χειρότερα άξαφνα, κάποιο φως ξεπρόβαλλε και έδινε μια λύση στο πρόβλημα μου. Μόνο που για να πιάσω την λύση από τα μαλλιά και να την φέρω βόλτα έπρεπε να δουλέψω σκληρά. Χωρίς να ψάχνω δικαιολογίες και χωρίς να κλαψουρίζω για την πίεση που τρώω στη μάπα. Και πάντα κάπου έβγαινε αυτή η διαδικασία. Πάντα στο τέλος λυτρωνόμουν. Μπορεί τα πόδια μου να έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα δουλειάς, αλλά τα γόνατα μου είναι άθικτα. Ούτε μια στιγμή δεν γονάτισα. Και ούτε και τώρα πρόκειται. Που οι εποχές και οι κυβερνήσεις μας το προστάζουν. Θα στέκομαι απέναντι από το χάος και θα το κοιτάζω στα μάτια. Αν χρειαστεί θα ρθούμε και στα χέρια. Και να δούμε ποιος θα κερδίσει στο τέλος.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Νοσφεράτου...


Θα 'ναι δεν θα 'ναι 3.00 το πρωί. Καθισμένος μπροστά στο netbook ψάχνωντας μια αφορμή αλλιώτικη από τις συνηθισμένες για να ξεράσω την κούραση και τη μιζέρια της μέρας, ανοίγω ένα μπουκάλι λευκό κρασί και βάζω τον καινούργιο δίσκο του Παύλου Παυλίδη.
Μυσταγωγίας ξεκίνημα.
"Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει ο τίτλος". Μια γυναίκα ζωγραφιστή με βλέμμα αυστηρό στο εξώφυλλο. Από αυτές που περιγράφει όλο και πιο συχνά στα τραγούδια του. Αυτή που κάποτε είχε όνομα και την έλεγαν "Κατερίνα" αλλά τώρα πια είναι μια "κυρία". Άλλοτε παράξενη και άλλοτε περαστική. Τούτη δω μοιάζει να κατάγεται από την χώρα των Ταύρων.
Κάτσε να δω καλύτερα την μακρυά της φούστα και την βεντάλια ακουμπισμένη προσεκτικά μπροστά της.
Ναι είμαι σίγουρος. Τούτη δω η κυρία είναι από εκείνα τα μέρη.
Τα τραγούδια κυλάνε εύκολα και γρήγορα σαν το φθηνό λευκό κρασί. Σαν τα δευτερόλεπτα που αν τα βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο σημαίνουν μια ολάκερη ζωή.
Το μυαλό και το αυτί μου σκαλώνουν ένα κομμάτι πριν το τέλος.
"Νοσφεράτου".
Από μικρός είχα μια μανία και αγάπη μεγάλη. Τα θρίλερ τα μισούσα. Μόνο κάτι παράξενα και πολλές φορές δύσμορφα πλάσματα αγαπούσα από όλες αυτές τις ταινίες. Τους βρικόλακες.
Με γοήτευε η αθανασία τους. Με γοήτευε η θλίψη στο βλέμμα τους που μπλέκονταν με την μεγαλομανία τους. Μα πάνω από όλα με γοήτευε το γεγονός, ότι ενώ ήταν βουτηγμένοι στα πάθη τους, ταυτόχρονα ήταν σίγουροι για την αιώνια αγάπη. Την παντοτινή. Όχι για αυτή που κρατάει μια ζωή και σβήνει με την τελευταία πνοή. Για την άχρονη αγάπη. Την αταίριαστη από κάθε εσχατολογική φανφάρα. Αυτή που υπάρχει και όταν το τελευταίο ίχνος ανθρώπου θα έχει σβήσει από τη γη.
Το κομμάτι μπαίνει στο repeat. Ξανά και ξανά μέχρι να γίνει ένα με μένα και η τελευταία λέξη του.
Ήμουν κάτι λιγότερο από 25 όταν είδα στο Επταπύργιο παρουσία ζωντανής ορχήστρας με τον Μπαντούκ στην κιθάρα και την Φριντζήλα στα φωνητικά το "Νοσφεράτου". Δεν με τρόμαζε. Δεν με απωθούσε καν. Δεν τον φοβόμουν. Ήθελα μόνο να είναι στο τέλος λίγο πιο χαρούμενος από την θλίψη στην οποία ήταν βυθισμένο το πρόσωπο του. Ήθελα να χαμογελάσει δείχνοντας τα δυο του κοφτερά δόντια.Ήθελα να πιστέψει ότι δεν ψημερώνει νύχτα και μόνο νύχτα για αυτόν. Αλλά τίποτα από αυτά που ήθελα δεν έγινε.

"Αν το θες εσύ μες στα όνειρα σου
γίνομαι σκιά γίνομαι σκιά σου
μέσα στη βροχή γέρνεις το κεφάλι
έρχεται η αυγή και θα φύγω πάλι

Αν το θες εσύ μες στο όνειρο σου
μια μικρή πληγή θα 'μαι στο λαιμό σου
όταν η σιωπή πέσει σα σταγόνα
τρέξε να κρυφτείς μείνε λίγο ακόμα

Αν το θες εσύ μες στα όνειρα σου
θα ΄μαι η σκιά δίπλα στη σκιά σου
ώσπου η αυγή πάλι να πετάξει
πάνω στο νερό κόκκινο μετάξι"

Αν το θες εσύ...πάρε με τηλέφωνο...Σε είχα πιο πολύ ανάγκη από ποτέ τώρα και ας μην είχα να σου πω ούτε μια κουβέντα σοβαρή...Λίγο να μιλούσαμε μόνο τώρα που όλα είναι τρωτά...Αύριο θα 'ναι μια ακόμα γαμημένη μέρα...Είναι όμορφη η νύχτα και τα πλάσματα της βλέπεις...

Αν το θες εσύ...



Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Rapsodos Filologos - Ogdontapente - Lyrics

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Αυτή η πόλη όσο μεγαλώνει...

...τόσο την φοβάμαι...

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Που να στραφείς...


...και σε ποιόν να απευθυνθείς;