Μήπως τελικά είμαστε η γενιά του μίσους;

Κάποτε διάβασα μια συνέντευξη της Ράντου, που έλεγε ότι η μισή μας ζωή περνάει, αναλογιζόμενοι αν θα έπρεπε να μιλήσουμε τις στιγμές που αδικηθήκαμε. Ο Κώστας ο Βουτσάς πάλι μου έλεγε ότι έστησε την καριέρα του με το "Συγγνώμη και ευχαριστώ", κάνοντας με τα χέρια του την κίνηση του ανθρώπου που "χώνεται" στο πλήθος και χωρίς να το καταλάβει κανείς βρίσκεται στην πρώτη σειρά.

Απόψεις άλλων δεκαετιών. Σα να αγρίεψε η εποχή σήμερα.Το μπινελίκι στο στόμα. Ούτε δεύτερη σκέψη, ούτε συγγνώμη και ευχαριστώ. Μετράς την επιρροή σου με γαμωσταυρίδια. Και δυστυχώς στόμα και καρδιά είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Από το περίσσευμα της καρδιάς σου σχηματίζονται οι λέξεις και οι φράσεις που χαρίζεις ή φτύνεις στον αδελφό σου.

Αισθάνομαι σα να μεγαλώνει μια ολόκληρη γενιά στην έλλειψη ανοχής. Και αυτή φέρνει το μίσος με την σειρά της. Ο Θεός να φυλάξει...αν δεν τον έχουμε μισήσει και αυτόν μέχρι τότε...