"Κράτα όσο μπορείς από το χάσιμο"

Κυριακή βράδυ γυρνάω σπίτι και όλα είναι ανάκατα. Θλίψη, απώλεια, αποχαιρετισμοί, άμεσοι λόγω των ημερών, έμμεσοι μέσω κινητών και αυτοί οι χειρότεροι μέσα στο μυαλό μου. Πάλι από την αρχή να μετράω ποίοι θα είναι δίπλα μου και ποιοί θα φύγουν μαζί με το 2008. Βγάζω μπουφάν και παπούτσια βιαστικά. Στο cd player παρά τις περασμένες τρεις παίζουν δυνατά Ρόδες "Καλώς όρισες στο ρεαλισμό, πιες τη ζωή σαν οινοπνευματώδες". Οινοπνευματώδες. Ψάχνω όλο το σπίτι άφαντα. Τα έχει πάρει η μάνα μου στο χωριό για τις γιορτές. Μόνο ένα κρασί από αυτά που μου έφεραν δώρο στη γιορτή μου τον Αυγουστο. Κόκκινο γλυκό από τα καλά τα ευκολόπιοτα. Το παίρνω στα χέρια μου και ετοιμάζομαι να το ανοίξω και να το κατεβάσω, μπας και απαλύνει λίγο η βραδιά. Αμέσως το μάτι μου πέφτει στη κάρτα; "Υπήρχε κάρτα;" Πρώτη σκέψη. Την ανοίγω και τη διαβάζω ψιθυριστά "Κράτα όσο μπορείς από το χάσιμο". Το cd συνεχίζει να παίζει "Μη σε νοιάζει, ότι αλλάζει". Χαμογελάω. Όμορφο πράγμα η ζωή. Μεταφυσικό μέσα και από τις πιο απλές συμπτώσεις. Συμπτώσεις; Ποιός ξέρει. Δευτέρα πρωί μιλάμε στο τηλέφωνο. Σα να μη συμβαίνει τίποτα. Το πιο πιθανό είναι να μη θυμάται καν την ευχή. Σημασία έχει ότι η ευχή ήρθε και με βρήκε τη κατάλληλη στιγμή και μου έδειξε με το δάχτυλο το δρόμο για να βρω τον ύπνο μου με ένα μεγάλο χαμόγελο. Α, το κρασί δεν το ήπια. Ποτέ άλλωστε δε πίνω μόνος. Και ευτυχώα ούτε σήμερα μου έκανα τη χάρη. Θα το φυλάξω εκεί που κάθε γουλιά θα φέρνει γέλια και ίσως και κανένα δάκρυ χαράς. Με τους φίλους παρέα.