"Politically (In)Correct"

Το χα διαβάσει για τον Evil Empire των Rage Against the Machine το 1996 που κυκλοφόρησε "Γιατί έχει το (In) σε εισαγωγικά; Μήπως ξεπουλήθηκαν; Μήπως έγιναν mainstream. Μήπως...Μήπως Μήπως..." και βουρ στο πανεπιστήμιο με έξι χιλιάρικα μέσα στο καπέλο με το σήμα του Malcom X -αυτό το καπέλο που έχασα το 2003 όταν κατέβηκα παρέα με την Π. στο Πέραμα μόνο και μόνο για να συναντήσω τον Foxmoor και να του σφίξω το χέρι- το ένα χιλιάρικο το χα για να αγοράσω από τους Ρώσους, που χαν στήσει τους πάγκους με τα παράνομα μπροστά στην είσοδο του ΑΠΘ επί της Εγνατίας το κασετάκι Evil Empire. Τα υπόλοιπα πέντε χιλιάρικα τα κρατούσα για να βγάλω έξω για τα γενεθλιά μου στο κινέζικο της Ναβαρίνου την Ζ. τον μεγάλο μου έρωτα τότε, που δεν ήταν έρωτας αλλά η μεγάλη μου φιλία που ποτέ δεν πίστευα, ότι θα γυρίσει να με κοιτάξει ερωτικά. Και να σου άφαντο το πεντοχίλιαρο και εγώ να χω μείνει μαλάκας και να ζητάω παράταση από την Ζ. μέχρι να μοιράσω και άλλα φυλλάδια και να ξαναμαζέψω τα πέντε χιλιάρικα.

Κυριακή βράδυ γυρνάω με την Κ. από το Ποσείδι. Κουβεντιάζουμε για τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν. Αυτούς που επενδύσαμε και φάγαμε τα μούτρα μας. Αυτούς που αγαπάμε και πάντα θα αγαπάμε ακόμη και αν περάσουν χρόνια και χρόνια για τις ωραίες στιγμές που περάσαμε μαζί. Αρχίζω να μιλάω για την Ε. Πέντε ρημαδιασμένα χρόνια είναι αυτά. Η φωνή μου σκληραίνει, όταν διηγούμαι γιατί χώρισα με την Ε. γίνεται σταθερή -αυστηρή -κρύα. Σάμπως να παλεύω να βγάζω τα πολλά περιττά συναισθήματα. Μένει η πίκρα και μια δόση θυμού. Χωρίς να της αξίζει. Άμυνα το ονομάζω. Δεν την κατηγορώ. Απλά διηγούμαι. "Βγάζεις κακία όταν μιλάς για αυτή το ξέρεις;" μου λέει η Κ. και μένω να την κοιτάω περίεργα. "Όχι δεν είναι κακία!" Θέλω να φωνάξω αλλά δεν έχει σημασία. Το βουλώνω και σκέφτομαι αν έχει δίκιο. Κρατάω την φράση και την αγάπη της Κ. και μένω να σκέφτομαι αν έχει δίκιο. Ακόμα δεν κατέληξα. Θα έρθει η ώρα και θα καταλήξω και για αυτό.

Σήμερα σκάω στο γραφείο. Στέλνω άρον άρον το απουσιολόγιο και κοιτάω τα έρημα από τις καλοκαιρινές άδειες γραφεία. Λίγο μετά έρχεται και ο ... που έχει φάει την ζωή του στις φυλλάδες. "Σε αυτή την δουλειά και συμφωνιά με τον διάολο πρέπει να κάνεις για να κρατήσεις το πόστο σου καμιά φορά. Ο χώρος είναι γαμημένος. Κοίτα να σκληρήνεις και άλλο." Τον κοιτάω και κάνω ότι συμφωνώ. Κατά βάθος τον λυπάμαι. Ο διάολος δεν δέχεται από συμφωνίες. Σου δίνει ότι γουστάρεις και σου ρουφάει για αντάλλαγμα το μεδούλι και σε αφήνει στεγνό από συναισθήματα δεν το ξέρεις αυτό άραγε κύριε ...;

Λένε πως όπου ανθίζει ο εγωισμός πεθαίνει επί τόπου η αγάπη. Το ήξερες αυτό; Αυτό έλειπε να μην το ξέρεις. Οι άνθρωποι που αγαπάμε βρέθηκαν μπροστά μας σε στιγμές που τίποτα από όλα αυτά που μας γέμιζαν δεν είχαν σημασία. Ο εγωισμός ο γαμημένος παίρνει διάφορες μορφές. Παίρνει άλλοτε την μορφή της τραγικής αγάπης, άλλοτε της ανιδιοτελούς φιλίας, άλλοτε της συναδερφικής αλληλεγγύης. Όσο περνούν τα χρόνια απλά δεν ξέρεις τι από όλα είναι αυτά που αντικρύζεις. Κάθε άνθρωπος ένας πλανήτης με την σκοτεινή και φωτεινή του μεριά.

Έπρεπε να περάσει μια δεκαετία ακριβώς για να αγοράσω σε cd το Evil Empire. Η φιγούρα του καλοστημένου πιτσιρικά με το διαβολικό βλέμμα, σήμα μιας ολόκληρης εποχής βουτηγμένης στην διαστροφή και την σεμνοτυφίας αξεπέραστη. Ανοίγω και διαβάζω ξανά τους στίχους. Το βλέμμα πέφτει σε μια φράση "Fear is your only God". Θεέ μου βοήθησε με στην απιστία μου. Και στην δειλία μου στην τελική...