Παρασκευή και Σάββατο δεν δούλευα. Ε και; Θα μου πεις εσύ και θα έχεις δίκιο. Αλλού όμως είναι το θέμα. Αντί να πάρω τα βουνά για το τριημεράκι, θες γιατί δεν έκατσε θες γιατί βαθιά μέσα μου βαριόμουνα του κερατά να το κουνήσω έκατσα στα αυγά μου. Το αποτέλεσμα; Πολύγυρος το πρωί σουβλάκια στον Αγ.Πρόδρομο, το μεσημέρι καφές στο Cosmos το απόγευμα, ποτό στην Σκνίπα το βραδυ, cinema και σπιτάκι μετά και πάλι Σάββατο ποτά, υπνάκος κλπ κλπ και πάλι την Κυριακή τα ίδια. Και κάθομαι και σκέφτομαι το απλούστερο. Η δουλειά σε βοηθάει για να καλύψεις αυτές τις ανάγκες. Από εκεί και πέρα όμως; Μπας και τρώει τον αφέντη από εκεί και πέρα και τον κάνει απελεύθερο; Σύγχρονο σκλαβάκι; Να χει να χαίρεται ένα όνομα στη θέση του για να έχει να το λέει στα γκομενάκια που σαλιαρίζει, όταν βρει λίγο καιρό. Και αν ναι τι στον πούτσο την χρειαζόμαστε έτσι όπως την κάναμε; Σπουδές καπάκι σπουδές, κυνηγητό αποξένωση μέσα στο εργασιακό περιβάλλον, έτσι γιατί πρέπει. Κάποτε έβλεπα τους αγρότες και τους λυπόμουν. Σήμερα δεν ξέρω. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω σε χωριό να πάρει η ζωή μου τροχιά όμορφη. Αλλά δεν μπορώ. Εδώ θα είμαι και θα τον "τρώω". Γιατί έτσι έμαθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου