Αυτά είναι κείμενα....

Δεν έμπλεξε. Δεν μπλέχτηκε. Ηταν θεσμικός. Oλιγόλογος. Υπεράνω. Μπορεί και να του βγει. Σαν να είπε προς όλους μας: «Αυτά με τα οποία απασχολείτε την κοινή γνώμη δεν είναι αυτά με τα οποία θα έπρεπε να την απασχολείτε». Ναι. Μπορεί και να του βγει. Ασχολήθηκε με το πλαίσιο. Εχουμε νόμους, είπε. Oποιος κρίνει, κρίνεται. Είστε παραγωγοί μαγιάς και όχι ειδήσεων, δηλαδή τα φουσκώνετε. Δεν μπλέχτηκε. Δεν έμπλεξε. Ακόμη και σε οφθαλμοφανείς καβγάδες στελεχών του, ήταν συμβιβαστικός έως συμφιλιωτικός (γι� αυτό και ελαφρά απειλητικός). Αποδέχτηκε ότι «ο καθένας από τη σκοπιά του κάνει καλά τη δουλειά του». Δεν ήταν απλά θεσμικός: ήταν λυρικά ισοπεδωτικός.

Oι πιο ξύπνιοι ή οι πιο έμπειροι από τους ερωτώντες, μόλις πέρασαν οι πρώτες πέντε έξι απαντήσεις και κατάλαβαν πού το πηγαίνει, άλλαξαν την ατζέντα τους και μακρηγόρησαν, εκφράζοντας τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Αφού κατάλαβαν ότι δε θα έπαιρναν απάντηση, μετέτρεψαν την ερώτηση σε δήλωση. Μήτε κι αυτοί είχαν τύχη. Τους παρέπεμψε στις πρώτες, γενικόλογες απαντήσεις του. Oι πιο ξύπνιοι ή οι πιο έμπειροι κατάλαβαν ότι αποφάσισε να μείνει μακριά κι αγαπημένος. Κι ότι έπρεπε να φυλάξουν τα επιχειρήματά τους για τα πρωτοσέλιδα, για τα δελτία των οκτώ, για τα έκτακτα αφιερώματα στο ραδιόφωνο.

Η νέα ταυτότητα είναι: το νόμιμο είναι το ηθικό. Αυτοί που πλουτίζουν νομίμως, δεν έχουν πλέον πρόβλημα. Αυτοί που πλουτίζουν παρανόμως, ούτως ή άλλως δεν είχαν πρόβλημα. Αλλά δεν έμπλεξε μήτε σε αυτό. Μήτε μπλέχτηκε. Τα άλλα κόμματα που θα του απαντήσουν, αν δεν επιλέξουν το δρόμο της τσιρίδας, θα αισθανθούν την ανάγκη να μην μπλέξουν κι αυτά. Κυρίως, για να μην μπλεχτούν. Εάν απαντήσουν θεσμικά, έχασαν το παιχνίδι. Πήγαν με την ατζέντα του. Αλλά ο Τατούλης τώρα ξέρει. Και ο Παυλίδης ξέρει. Και η μακρά σειρά των σιμενσιολόγων ξέρει. Δεν πρόκειται περί λεπτής κόκκινης γραμμής. Πρόκειται για μια φαρδιά ζώνη από αναμμένα κάρβουνα.

Αυτός μακριά κι αγαπημένος, εμείς, όλοι εμείς κοντά κοντά και από συναισθήματα, μαλλιά κουβάρια. Μπορεί και να του βγει. Αν δεν του βγει, πάλι δεν τρέχει τίποτε: και που δε βγαίνει δηλαδή επί τόσα χρόνια τι έγινε; Σαν να τα βλέπω τα νέα πρωτοσέλιδα, τις νέες αποκαλύψεις. Πρόσωπα επί προσώπων στον πάγκο της γαλέρας. Oμάδες επί ομάδων να φτυαρίζουν κάρβουνο. Κι επειδή η κοινή γνώμη όλα τα βαριέται, εκτός από τις ανθρωποθυσίες, θα θυσιαστούν ακόμη και οι πρωτεργάτες των αποκαλύψεων. Και θα διασυρθούν τελετουργικά. Στο τέλος θα έχουμε τόσο πολύ εθιστεί σε αυτές τις εκατόμβες, ώστε θα μας μείνει κουσούρι και αργότερα, πολύ αργότερα, θα βάζουμε φιτίλια ο ένας γείτονας στον άλλον.

Και το κοινό. Oταν άρχισε η συνέντευξη Τύπου, ήταν πολύ χλομοί σαν φουρναραίοι του μεσοπολέμου. Ακίνητοι, παγωμένοι και προσεκτικοί. Oσο προχωρούσε η διαδικασία, οι πιο ξύπνιοι ή οι πιο έμπειροι άρχισαν να λένε σχολιάκια στο διπλανό τους. Αρχισαν να χαλαρώνουν. Πολλοί μπορεί να σκέφτηκαν ότι ήρθε η ώρα να ανάψουν μια λαμπάδα. Ή ένα κεράκι. Κι ας πέφτει μακριά το Βατοπέδι.

Αγγελιοφόρος 07/09/2008
Πάνος Θεοδωρίδης