Τι είναι αυτό που μένει τελικά;

Κυριακή μεσημέρι. Αφάγωτος και με τον μέτριο καφέ να φέρνει περίεργους θορύβους στο στομάχι. Βάζω και ακούω τον δίσκο-αφιέρωμα στον Μάνο Ξυδού.

Ακούγεται η φωνή του. Εχει φύγει από την ζωή εδώ και καιρό. Το ξέρεις;

Η φωνή του μπλέκεται με τις φωνές άλλων ζωντανών μεγάλων τραγουδιστών της εποχής.

Και αναρωτιέμαι τι από αυτά έχει σημασία τελικά.

Τι έμεινε τελικά στον Μάνο. Αν κοιτάει από ψηλά που προτιμά να στρέφει το βλέμμα του.

Ο π.Θεμιστοκλής από την Κέρκυρα είχε πει κάποτε, ότι σαν βρίσκεται σε μια κηδεία, για να ψάλει την νεκρώσιμη ακολουθία, μόνη του έγνοια είναι αν τελικά ο άνθρωπος που κηδεύεται, έζησε την ζωή που επιθυμούσε. 'Η καλύτερα την ζωή που του άρμοζε. Και αν φεύγοντας άφησε κάτι για να κάνει τον κόσμο μια στάλα καλύτερο.

Ο Μάνος άφησε μαζί με μια ντουζίνα όμορφα τραγούδια και παιδιά στον κόσμο. Τον ομόρφυνε με πολλούς τρόπους.

Εγώ πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να αφήσω στον κόσμο ένα μικρό στίγμα για να τον ομορφύνω.

Γιατί θέλει μαγκιά να κάνεις τον κόσμο γύρω σου πιο όμορφο. Και κότσια. Πολλά κότσια τελικά.

Πολλοί διατείνονται ότι εκεί είναι η έγνοια τους αλλά είναι μπαρούφες.

Η μισή μας ζωή κινείται από το πως θα κάνουμε τους άλλους να ξεστομίσουν πόσο γαμάτοι είμαστε.

Δουλεύουμε για αυτό. Προσφέρουμε για αυτό. Κάνουμε οικογένεια για αυτό.

Και τελικά όλα τα κάνουμε μισά και πάνω που έρχονται τα πρώτα γεράματα ρίχνουμε μια κλωτσιά και τα βροντάμε όλα μπας και προλάβουμε να ζήσουμε την ζωή που μας στέρησαν οι επιλογές μας.

Φοβερό δεν είναι;

Για αυτό σου λέει. Θέλει τρελή μαγκιά και μεγάλα αρχίδια από τα χίλια πράγματα που κάνεις, να διαλέξεις ένα. Όχι περισσότερα. Που θα το κάνεις για να άφήσεις κάτι πίσω σου.

Που θα το βλέπεις από ψηλά και θα καμαρώνεις.

Όπως φαντάζομαι, ότι θα κάνει ο Μάνος. Είτε για τα παιδιά του, είτε για τα τραγούδια του. Ειτε για τις γυναίκες που αγάπησε. Μπορεί και για όλα μαζί.