Η πόλη είναι φυλακή. Και ως φυλακή δίνει τζούρες ελευθερίας. Σαν το τσιγάρο του φυλακισμένου στο προαύλιο. Στην ψευτοσυντηρητική βαλκανούπολη που ζω όλα αυτά τα χρόνια δεν ένιωσα ποτέ ολότελα ελεύθερος. Οπως δεν ένιωσα και ποτέ ολότελα πνιγμένος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί τούτες οι τζούρες είναι τόσο γλυκές που δεν τις ανταλλάζεις με ολάκερο καπνομάγαζο. Στην πόλη σαν κοιτάξεις ολόγυρα σου, δεν βλέπεις λουλούδια, ζώα ή χαμόγελα. Κατεβασμένα κεφάλια και βρώμα έχει παντού. Εχει όμως και μικρές πινελιές ελπίδας και αντίστασης. Μικρά δείγματα πολιτισμού γιομάτου ζωή. Εχει ήχους. Πάει καιρός που έχω πετάξει τα ακουστικά μου. Προτιμώ να ακούω σκόρπιες κουβέντες γύρω μου ή τις μελωδίες από τα περαστικά αυτοκίνητα. Όλα τούτα που μαρτυρούν τον δίπλα άγνωστο περαστικό μας. Στις "4 εποχές" είχε ένα γκραφίτι που έδειχνε δυο πιτσιρίκια να δείχνουν με το δάχτυλο όλους εμάς και να λέει το ένα στο άλλο "Πόλεις τις έλεγαν". Πιτσιρίκια μιας άλλης εποχής που ο πλανήτης θα έχει σωθεί και το μέλλον θα είναι πολύχρωμο και όχι γκρίζο. Ξέρεις τι όμως; Δεν τα ζηλεύω. Καθόλου. Γιατί το εύκολο είναι να εκτιμήσεις την ομορφιά. Η μαγκιά είναι να την ξεχωρίσεις μέσα στην τόση ασχήμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου