Κοιτώντας στον γκρεμό, πηδώντας μην σου πω...

Σαν βρεθώ σε κάνα απότομο ύψωμα από αυτά που κάνουν την καρδιά σου να πεταρίζει, στην σκέψη ότι μπορείς να τσακιστείς στα βράχια και μετά να βυθιστείς στην θάλασσα αν σκοντάψεις και πέσεις έχω ένα κακό χούι. Να στέκομαι στην άκρια καθιστός με τα χέρια να τυλίγουν τα γόνατα μου και να παρατηρώ με τις ώρες τα δέντρα σαν αυτό της φωτογραφίας. Παραμελημένο μακριά από τα αδέρφια του, ριζωμένο στραβά και με τα κλαδιά του να γδέρνονται στα βράχια κάθε φορά που φυσάει δυνατό αγέρι και τα κοπανάει πάνω στον γκρεμό. Κάθομαι που λες και αναρωτιέμαι αν είχε ψυχή και σκέψη τούτο το δέντρο τι θα έβαζε με τον νου του, τις ατελείωτες ώρες που κοιτάει την θάλασσα και τα καράβια που φεύγουν με συντροφιά τα θαλασσοπούλια. Και σκέψη στην σκέψη, γίνομαι εγώ το δέντρο. Τα πόδια μου βγάζουν σιγά σιγά ρίζες. Κλαδιά και φυλλωσιές απλώνονται γύρω από τα χέρια μου. Και εγώ φωνή δεν μπορώ να βγάλω πια. Άχνα. Μόνο σαν φυσάει βρίσκω ευκαιρία να στείλω την πιο τρυφερή μου δροσιά στα πρόσωπα που αγαπώ. Εκείνες τις στιγμές είναι που καταλαβαίνω πως το να στέκεσαι στο πιο απότομο σημείο του γκρεμού, αντικρύζοντας την θάλασσα κρύβει μοναξιά. Γυρνάς την πλάτη στα άλλα τα δέντρα που ήρεμα και σίγουρα μεγαλώνουν το ένα δίπλα στο άλλο. Μόνος, να ψάχνεις συντροφιά στους περαστικούς γλάρους και την θαλασσινή δροσιά. Κρύβει και δύναμη όμως τούτη η επιλογή. Δυνατές ρίζες έφτιαξες για να μην τσακιστείς. Να βαστάνε και το βάρος σου και τα σκαμπανευάσματα του αέρα και τις πιο δυνατές θύελλες. Δεν έχουν τα άλλα δέντρα τέτοιες ρίζες. Και αν τυχόν έρθει φωτιά μεγάλη, αυτό το θαλασσινό νερό και αυτός ο γκρεμός και τα βράχια που κατά καιρούς μίσησες θα σε κρατήσουν μακριά από τις φλόγες. Και εκεί θα βλέπεις το ένα μετά το άλλο τα άλλα δέντρα να παραδίνονται, να καίγονται και να καίνε όλη την πλάση στο πέσιμο τους. Εσύ δεν θα φοβάσαι όμως. Ούτε την φωτιά αλλά ούτε και την μοναξιά της επόμενης μέρας. Και τα δυο τα συνήθισες εξάλλου...