«Γιόρταζες στις 14 Μαρτίου;», μου λέει γελώντας η Π. στο γραφείο. Την κοιτάω με περιέργεια και μου απαντάει «σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα…μπριζόλας και πεολειχίας». Μπαίνω στο sansimera.gr και διαβάζω: «Είναι η ανδρική εκδοχή της ημέρας του Αγ.Βαλεντίνου. Την πρωτοβουλία έχει η γυναίκα αυτή την μέρα. Στην αρχή προσφέρει στον καλό της μια μπριζόλα και στη συνέχεια την υπέρτατη ηδονή».
Στη ηδονή νοιώθω οδύνη
Θυμάμαι πιτσιρικάς να ακούω Razastarr να τραγουδάνε «Γέμισε ο δρόμος με γυμνό, ποθητός καρπός, παρανοϊκή ατμόσφαιρα το οξυγόνο που αναπνέει ο κόσμος αυτός» και να μην μπορώ να καταλάβω που το πάει ο ποιητής. Σήμερα το βλέπω πλέον καθαρά. Όλα έγιναν απλά. 14 Φλεβάρη γιορτάσεις τον έρωτα με την γκόμενα σου και ένα μήνα μετά την αγκαλιάζεις με τα λαδωμένα από την μπριζόλα χέρια σου, περιμένοντας να σου πάρει μια ξεγυρισμένη πίπα καθώς θα σκέφτεσαι τον πιο ανώδυνο και διακριτικό τρόπο για να την χωρίσεις. Κάποτε διάβαζα ότι ο άνθρωπος μοιάζει με τον χήνο, που ζευγαρώνει με το ταίρι του για μία ζωή. Τώρα δεν ξέρω. Καμιά φορά αισθάνομαι πως ζευγαρώνουμε μόνο με τα πάθη και τις παραξενιές μας. Καμιά διάθεση ανοίγματος και αλληλοπεριχώρησης. Η σάρκα δίνει και παίρνει, πιασμένη χέρι-χέρι με την κατάθλιψη στην σύγχρονη κοινωνία. Αντί να ζούμε για να συγχωρούμε το ταίρι μας, ζούμε για να μην ζητήσουμε συγγνώμη. Μία η μοναξιά της απουσίας και άλλη μία αυτή η μοναξιά της παρουσίας. Η πρώτη είναι αγία γιατί κρύβει μέσα της την σιωπή. Η δεύτερη κουβαλάει υποκρισία και ηδονή αναμεμειγμένη με οδύνη. Αυτή την μοναξιά της παρουσίας είναι που κάναμε και γιορτή στις 14 Μάρτη. Αλίμονο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου